Το πρόγραμμά μας ήταν ασφυκτικά γεμάτο πριν τον κορωνοϊό. Το πρωινό ξύπνημα και ο αγώνας με το ρολόι καθώς ετοιμαζόμασταν για το σχολείο, η συνήθως αποτυχημένη προσπάθεια να τελειώσω τα κείμενά της απαιτητικής εργασίας μου από το σπίτι, πριν χτυπήσει το κουδούνι και ανοίξει η πόρτα του Νηπιαγωγείου για να ξεχυθεί ο μικρός έξω και να γυρίσει στο σπίτι, ο ήχος της εξώπορτας και η φωνούλα του να λέει “μαμά γύρισα”, καθώς η μυρωδιά του φαγητού, αρκετές φορές καμένου, κατέκλυζε τα ρουθούνια μου και η μουσούδα της σκυλίτσας μου, που μου σκούνταγε τα χέρια υποδηλώνοντας ότι η υπομονή της είχε εξαντληθεί γιατί ακόμα περίμενε την πρωινή της βόλτα, όλα αυτά ήταν μόνο το προοίμιο για τη συνέχεια της κάθε ημέρας μου, που συμπεριλάμβανε τη μεταφορά του γιου μου στις δραστηριότητες, την ικανοποίηση της ανάγκης του να βρεθεί με τους φίλους του, την καθαριότητα του σπιτιού, την τακτοποίηση των ρούχων…..και μήπως ξέχασα και κάτι πολύ σημαντικό; Τα σάκχαρά του, οι ινσουλίνες του, οι μετρήσεις του και μια μια καθημερινότητα να κυνηγάς εκτός από τον χρόνο, να κυνηγάς και την ρύθμιση του σακχάρου του.
Εσείς οι μαμάδες με παιδιά με διαβήτη τα γνωρίζετε πάρα πολύ καλά.
Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν συγκρινόταν με τον πανικό της εικόνας του παιδιού μου να καίγεται από τον πυρετό καθώς το σώμα του προσπαθούσε να καταπολεμήσει την δύσκολη γρίπη Α, καθώς δυσκολευόταν να πάρει ανάσα πριν κάνουμε εισαγωγή στο νοσοκομείο γιατί είχε μολυνθεί με ρινοϊό. Όταν, δε, ήρθε η πολυπόθητη έξοδος, συνοδεύτηκε με ένα έξτρα δωράκι, μια δεύτερη μόλυνση με άλλη γρίπη, και μια λίστα από φάρμακα που το στομάχι του δεν άντεχε και τα έκανε εμετό.
Όταν άκουσα ότι κυκλοφορούσε ένας καινούριος ιός που προσβάλλει το αναπνευστικό, η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι ήθελα να κλειστούμε στο σπίτι μέχρι να έρθει το καλοκαίρι. Στην ιδέα ότι θα μπορούσαμε να ξαναπεράσουμε αυτήν την δοκιμασία, ή ακόμα και, χτύπα ξύλο, κάτι χειρότερο, η καρδιά μου έτρεμε κάθε φορά που τον άφηνα στην αίθουσα του σχολείου, ή που τον πήγαινα να παίξει με τους φίλους του, κάτι που του δίνει τόσο μεγάλη χαρά.
Όντας η ίδια ασθματική, έχω προσωπική γνώση του πως είναι να μην φτάνει ο αέρας της αναπνοής, πως είναι να πονάνε τα πνευμόνια στην προσπάθεια να πάρεις ανάσα, πως είναι να νιώθεις ότι πνίγεσαι γιατί έχει κλείσει η κεντρική αναπνευστική οδός, έτσι η ανάγκη να προστατευτούμε όσο το δυνατόν περισσότερο, ήταν άμεση.
Μιας και ο γιος μου είναι παιδί που βάζει συνέχεια τα χέρια στο στόμα του, πολύ πριν αρχίσουν τα σποτ στην τηλεόραση, του έκανα συζητήσεις για το ότι πρέπει να πλένει τα χέρια του τακτικά, να μην ακουμπάει το πρόσωπό του, να φτερνίζεται και να βήχει στο εσωτερικό μέρος του αγκώνα, να φυσάει τη μύτη του και να πετάει το χαρτομάντηλο κατευθείαν στα σκουπίδια, ενώ στην τσάντα του είχε πάντα αντισηπτικό τζελ και μαντηλάκια.
Παρ’ όλα αυτά, ο φόβος ήταν εκεί.
Όταν λοιπόν ανακοινώθηκε το κλείσιμο των σχολείων, κλειστήκαμε αμέσως σπίτι, σταματήσαμε να έχουμε προσωπικές επαφές με τους παππούδες και με τους φίλους μας, και περιορίσαμε τις εξόδους μας στις απολύτως απαραίτητες. Αποκτήσαμε καινούριες συνήθειες, όπως να αφήνουμε το μπουφάν και τα παπούτσια μας στο μπαλκόνι, να κρατάμε αποστάσεις από τους υπόλοιπους ανθρώπους στο δρόμο, να φοράμε μάσκα και γάντια, και να απολυμαίνουμε σχολαστικά τόσο το σπίτι, όσο και τα αντικείμενα που αγοράζαμε πριν τα χρησιμοποιήσουμε.
Ακόμη και τώρα, λίγες μέρες πριν αρχίσουν σιγά σιγά να αίρονται τα μέτρα, παρά το γεγονός ότι αντιμετωπίζουμε τις συνέπειες του εγκλεισμού, εμείς μένουμε σπίτι και ακολουθούμε τις οδηγίες των ειδικών, για να μπορέσουμε να βγούμε υγιείς τόσο εμείς, όσο και οι αγαπημένοι μας άνθρωποι.
Ακόμα και αν το παιδί μου, δεν άνηκε στις ευπαθείς ομάδες λόγω διαβήτη, θα έκανα ακριβώς τα ίδια πράγματα που κάνω και τώρα για να το προστατεύσω, όμως θα ήθελα να μπορούσα να έπιανα μια, μια, όλες τις μητέρες στο σχολείο και να τους έλεγα ότι θα πρέπει σε όλα τα παιδάκια τους, να τους μάθουν να φέρονται σαν η “απειλή” του κορωνοϊού να είναι παρούσα, ακόμα και όταν τα μέτρα χαλαρώσουν.
Το βίωσα από πολύ κοντά το τι σημαίνει μια δύσκολη γρίπη, μια επιθετική λοίμωξη, στο σώμα ενός παιδιού, πόσο μάλλον αν εισβάλει ένας άγνωστος ακόμα, για τους επιστήμονες ιός, που τώρα τον παρατηρούν, τον μελετούν και προσπαθούν να βρουν τρόπο να τον αντιμετωπίσουν.
Δεν φοβάμαι τόσο τον ιό από τον οποίο μπορούμε να προστατευτούμε, όσο φοβάμαι την συμπεριφορά των ανθρώπων που θεωρούν σε τέτοιες περιπτώσεις την «ανυπακοή», μαγκιά. Τουλάχιστον εμείς οι μαμάδες που κουβαλάμε την απόλυτη ευθύνη των παιδιών μας, ας ενωθούμε και ας μάθουμε στα παιδιά μας πως «παίζεται αυτό το καινούργιο παιχνίδι» που το έχω ονομάσει «θα σε κερδίσω».
Ιωάννα, Χολαργός
Αρθρογράφος
