Σύμφωνα με μια μελέτη από μια ομάδα στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Τσεχική Δημοκρατία, τα παιδιά που διαγιγνώσκονται με διαβήτη τύπου 1 διατρέχουν σημαντικά υψηλότερο κίνδυνο για μια σειρά προβλημάτων ψυχικής υγείας, συμπεριλαμβανομένων των διαταραχών διάθεσης και άγχους,
Τα ευρήματα υπογραμμίζουν την επείγουσα ανάγκη παρακολούθησης και υποστήριξης της ψυχικής υγείας των νέων που έχουν διαγνωστεί με διαβήτη τύπου 1.
Το έργο εμφανίζεται στο Nature Mental Health.
Σύμφωνα με τη φιλανθρωπική οργάνωση JDRF, υπάρχουν 8,7 εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν με διαβήτη τύπου 1 σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων πάνω από 400.000 ανθρώπων στο Ηνωμένο Βασίλειο. Είναι μια χρόνια, απειλητική για τη ζωή πάθηση, που συνήθως διαγιγνώσκεται στην παιδική ηλικία, και που έχει επιπτώσεις για τη ζωή.
Επί του παρόντος, τα άτομα με διαβήτη τύπου 1 βασίζονται σε μια ρουτίνα αιματολογικών εξετάσεων και ενέσεων ή εγχύσεων ινσουλίνης, επειδή το πάγκρεας τους δεν παράγει πλέον το ίδιο την ινσουλίνη, αν και οι πρόσφατες εξελίξεις στην τεχνολογία του τεχνητού παγκρέατος συμβάλλουν στη μεταμόρφωση αυτής της φροντίδας.
Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει πιθανούς δεσμούς μεταξύ του διαβήτη τύπου 1 στην παιδική ηλικία και ορισμένων διαταραχών ψυχικής υγείας στην ενήλικη ζωή. Ωστόσο, δεν είναι σαφές εάν αυτοί οι δεσμοί μπορούν να εξηγηθούν καλύτερα από τις επιπτώσεις της ζωής με την πάθηση και τη θεραπεία της, ή εάν μπορεί να εμπλέκονται υποκείμενοι κοινοί βιολογικοί μηχανισμοί. Για παράδειγμα, η επίδραση των ασταθών επιπέδων σακχάρου στο αίμα στον αναπτυσσόμενο εγκέφαλο του εφήβου.
Για να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα, μια ομάδα ερευνητών στράφηκε σε δεδομένα από περισσότερα από 4.500 παιδιά με διαβήτη τύπου 1 σε ένα εθνικό μητρώο στην Τσεχική Δημοκρατία και από μεγάλης κλίμακας ευρωπαϊκές μελέτες DNA.
Από τα δεδομένα του εθνικού μητρώου, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα παιδιά που είχαν διαγνωστεί με διαβήτη τύπου 1 -σε σύγκριση με τα παιδιά χωρίς την πάθηση- είχαν διπλάσιες πιθανότητες να αναπτύξουν διαταραχή της διάθεσης και περισσότερο από 50% περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν αγχώδη διαταραχή. Είχαν επίσης περισσότερες από τέσσερις φορές περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν συμπεριφορικά σύνδρομα, συμπεριλαμβανομένων των διαταραχών διατροφής και ύπνου.
Αντίθετα, τα παιδιά με διαβήτη τύπου 1 διέτρεχαν πολύ χαμηλότερο κίνδυνο να αναπτύξουν ψυχωσικές διαταραχές, όπως η σχιζοφρένεια – σχεδόν το ήμισυ του κινδύνου σε σύγκριση με τους συνομηλίκους τους.
Τα ευρήματα συνάδουν με τα αποτελέσματα από δύο άλλες μελέτες εθνικών μητρώων στη Σουηδία και στη Δανία, υποδηλώνοντας ότι τα αποτελέσματα πιθανότατα θα ισχύουν και σε άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένου του Ηνωμένου Βασιλείου.
Η ομάδα χρησιμοποίησε μια στατιστική τεχνική γνωστή ως Mendelian Randomization για να διερευνήσει τις αιτιώδεις συνδέσεις μεταξύ του διαβήτη τύπου 1 και αυτών των διαφόρων ψυχιατρικών διαταραχών, αλλά βρήκε λίγα στοιχεία που να υποστηρίζουν έναν κοινό υποκείμενο βιολογικό μηχανισμό.
Ο Tomáš Formánek, Ph.D. φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ και στο Εθνικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας, Klecany, Τσεχία, είπε: «Αν και διαπιστώσαμε μια ανησυχητική αύξηση στον κίνδυνο προβλημάτων ψυχικής υγείας μεταξύ των ατόμων που ζουν με διαβήτη τύπου 1, η μελέτη μας –και άλλες πριν από αυτήν–προτείνουμε ότι αυτό είναι απίθανο να είναι αποτέλεσμα κοινών βιολογικών μηχανισμών Αυτό τονίζει τη σημασία της πρόληψης και της συνεχούς προσοχής στις ανάγκες ψυχικής υγείας των παιδιών και των νέων με διαβήτη τύπου 1.
Οι ερευνητές λένε ότι τα προβλήματα ψυχικής υγείας στη μετέπειτα ζωή μπορεί να είναι αποτέλεσμα των παιδιών με διαβήτη τύπου 1 που αναγκάζονται να κάνουν σημαντικές αλλαγές στη ζωή τους, με συνεχή εστίαση στην παρακολούθηση της πρόσληψης τροφής και στην ανάγκη ελέγχου των επιπέδων σακχάρου στο αίμα και χορήγησης ινσουλίνης. Αυτό συχνά αφήνει αυτά τα παιδιά να αισθάνονται αποκλεισμένα από κοινωνικές εκδηλώσεις και να ξεχωρίζουν από τους συνομηλίκους, τους δασκάλους, ακόμη και από τα μέλη της οικογένειας.
Ο Δρ Μπέντζαμιν Πέρι από το Τμήμα Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, είπε: «Γνωρίζουμε ότι τα άτομα που έχουν διαγνωστεί με διαβήτη τύπου 1 μπορεί να βιώσουν “διαβητική αγωνία’’. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει ακραία απογοήτευση με τα σάκχαρα στο αίμα και αισθήματα απομόνωσης και μπορεί να οδηγήσει σε εξάντληση, απελπισία και αίσθημα έλλειψης ελέγχου. Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, ότι κινδυνεύουν να επιδεινώσουν προβλήματα ψυχικής υγείας, που εκτείνονται και στην ενήλικη ζωή τους».
Ο καθηγητής Peter Jones, επίσης από το Τμήμα Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, πρόσθεσε: «Τα ευρήματά μας υπογραμμίζουν την επείγουσα ανάγκη υποστήριξης των παιδιών που έχουν διαγνωστεί με διαβήτη τύπου 1, προσοχής για σημάδια προβλημάτων ψυχικής υγείας και παροχής έγκαιρης, εξειδικευμένης βοήθειας – μπορεί να είναι δυνατό να βοηθήσουμε αυτά τα παιδιά νωρίς, πριν αυτά τα προβλήματα ριζώσουν πλήρως».
