Τα άτομα που διαγιγνώσκονται με διαβήτη τύπου 2 σε νεαρότερη ηλικία διατρέχουν υψηλότερο κίνδυνο να αναπτύξουν άνοια από αυτά που διαγιγνώσκονται αργότερα στη ζωή τους, σύμφωνα με μια μελέτη με επικεφαλής τους ερευνητές στο Κολέγιο Νοσηλευτικής του NYU Rory Meyers. Τα ευρήματα, που δημοσιεύθηκαν στο PLOS ONE, δείχνουν ότι ο αυξημένος κίνδυνος είναι ιδιαίτερα έντονος μεταξύ των ενηλίκων με παχυσαρκία.
«Η μελέτη μας υποδηλώνει ότι μπορεί να υπάρχουν γνωστικές συνέπειες σε πρώιμη εμφάνιση διαβήτη τύπου 2 και υποδεικνύει την ανάγκη για στρατηγικές για την πρόληψη της άνοιας που λαμβάνουν υπόψη τόσο τον διαβήτη όσο και την παχυσαρκία», δήλωσε ο Xiang Qi, επίκουρος καθηγητής στο NYU Meyers και ο πρώτος συγγραφέας της μελέτης. Ο διαβήτης τύπου 2 είναι ένας γνωστός παράγοντας κινδύνου για άνοια. Αν και οι υποκείμενοι μηχανισμοί δεν είναι πλήρως κατανοητοί, οι επιστήμονες πιστεύουν ότι ορισμένα από τα χαρακτηριστικά του διαβήτη –όπως το υψηλό σάκχαρο στο αίμα, η αντίσταση στην ινσουλίνη και η φλεγμονή– μπορεί να ενθαρρύνουν την ανάπτυξη άνοιας στον εγκέφαλο.
Ενώ ο διαβήτης τύπου 2 ήταν κάποτε ασθένεια των ηλικιωμένων, είναι ολοένα και πιο διαδεδομένος μεταξύ των νεότερων ατόμων: ένας στους πέντε ανθρώπους με διαβήτη τύπου 2 παγκοσμίως είναι κάτω των 40 ετών.
Για να κατανοήσει πώς ο χρόνος διάγνωσης του διαβήτη τύπου 2 σχετίζεται με τον κίνδυνο άνοιας, η ερευνητική ομάδα ανέλυσε δεδομένα από το 2002 έως το 2016 στη μελέτη Health and Retirement, μια διαχρονική μελέτη που διεξήχθη από το Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν. Η μελέτη PLOS ONE περιελάμβανε 1.213 ενήλικες στις ΗΠΑ ηλικίας 50 ετών και άνω με διαβήτη τύπου 2 που επιβεβαιώθηκε με εξετάσεις αίματος – και χωρίς άνοια κατά τη συμμετοχή τους στη μελέτη. Ακολουθώντας συμμετέχοντες για έως και 14 χρόνια, 216 (17,8%) εμφάνισαν άνοια με βάση τις τηλεφωνικές συνεντεύξεις παρακολούθησης.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι ενήλικες που είχαν διαγνωστεί με διαβήτη τύπου 2 σε μικρότερες ηλικίες διέτρεχαν αυξημένο κίνδυνο να αναπτύξουν άνοια, σε σύγκριση με εκείνους που διαγνώστηκαν σε ηλικία 70 ετών και άνω. Οι ενήλικες που είχαν διαγνωστεί με διαβήτη πριν από την ηλικία των 50 ετών είχαν 1,9 φορές περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν άνοια από εκείνους που διαγνώστηκαν στα 70 και άνω, ενώ αυτοί που είχαν διαγνωστεί μεταξύ 50-59 ετών είχαν 1,72 φορές περισσότερες πιθανότητες και εκείνοι που είχαν διαγνωστεί μεταξύ 60-69 ετών είχαν 1,7 φορές περισσότερες πιθανότητες.
Χρησιμοποιώντας τεστ γραμμικής τάσης, οι ερευνητές βρήκαν μια διαβαθμισμένη συσχέτιση μεταξύ της ηλικίας κατά τη διάγνωση και του κινδύνου άνοιας: για κάθε χρόνο νεότερο άτομο τη στιγμή της διάγνωσης του διαβήτη τύπου 2, ο κίνδυνος ανάπτυξης άνοιας αυξάνεται κατά 1,9%.
«Αν και δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα γιατί μια πρώιμη διάγνωση διαβήτη θα αύξανε τον κίνδυνο για άνοια, προηγούμενες μελέτες δείχνουν ότι τα άτομα που έχουν διαγνωστεί με διαβήτη τύπου 2 στη μέση της ηλικίας μπορεί να εμφανίσουν περισσότερες αγγειακές επιπλοκές, κακό έλεγχο του σακχάρου στο αίμα και αντίσταση στην ινσουλίνη – όλοι αυτοί είναι γνωστοί παράγοντες κινδύνου για τη γνωστική εξασθένηση», δήλωσε ο Bei Wu, Καθηγητής του Κοσμήτορα στον τομέα της Παγκόσμιας Υγείας και αντιπρύτανης για την έρευνα στο NYU Meyers και το ανώτερος συγγραφέας της μελέτης.
Επιπλέον, η παχυσαρκία φάνηκε να επηρεάζει τη σχέση μεταξύ διαβήτη τύπου 2 και άνοιας. Τα άτομα με παχυσαρκία που είχαν διαγνωστεί με διαβήτη τύπου 2 πριν από την ηλικία των 50 ετών είχαν τον υψηλότερο κίνδυνο άνοιας στη μελέτη.
Οι ερευνητές σημειώνουν ότι αυτή η μεγαλύτερη κατανόηση της σχέσης μεταξύ εμφάνισης διαβήτη, παχυσαρκίας και άνοιας μπορεί να βοηθήσει στην ενημέρωση στοχευμένων παρεμβάσεων για την πρόληψη της άνοιας.
«Η μελέτη μας υπογραμμίζει τη σημασία της ηλικίας του ατόμου στη διάγνωση του διαβήτη και προτείνει ότι η συγκεκριμένη στόχευση της παχυσαρκίας –είτε μέσω διατροφής και άσκησης είτε ίσως με φάρμακα– μπορεί να διαδραματίσει ρόλο στην αποτροπή της άνοιας σε νεότερους ενήλικες με διαβήτη», είπε ο Wu.
Εκτός από τους Qi και Wu, οι συγγραφείς της μελέτης περιλαμβάνουν τον Zheng Zhu του NYU Meyers, τον Huabin Luo του Πανεπιστημίου της Ανατολικής Καρολίνας και τον Mark D. Schwartz της Ιατρικής Σχολής Grossman του NYU. Η έρευνα υποστηρίχθηκε εν μέρει από το Εθνικό Ινστιτούτο Γήρανσης (P30AG083257, R56AG067619) και το Εθνικό Ινστιτούτο Ανισοτήτων Υγείας και Υγείας των Μειονοτήτων (P50MD017356).
