Το παρακάτω κείμενο είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Kerri Sparling: “Balancing Diabetes“.
Ζώντας με διαβήτη τύπου 1 για περίπου τρεις δεκαετίες, συνειδητοποίησα πως τίποτα δεν είναι πιο αποτελεσματικό από ένα πάγκρεας που λειτουργεί κανονικά.
Αυτή είναι η πραγματικότητα της ζωής με διαβήτη: η επιστήμη δεν είναι τέλεια και η τέλεια διαχείριση του διαβήτη δεν είναι ένας εφικτός στόχος (για να μην πω πως είναι ένας μόνιμα κινούμενος στόχος).
Η γνώση πως η τελειότητα δεν είναι εφικτή κάνει τη καθημερινή μάχη με τον διαβήτη λίγο πιο εύκολη.
Όταν ελέγχω το σάκχαρο, ξέρω πως δεν θα είναι μεταξύ 80 και 110 mg/Dl κάθε φορά. Όταν οι αριθμοί αυτοί επιτυγχάνονται είναι αιτία εορτασμού, αλλά από την άλλη η διαπίστωση πως δεν είναι μέσα στα όρια δεν είναι λόγος να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο. Το να αφήνω αυτές τις σκέψεις απογοήτευσης να τριγυρνάνε στο μυαλό μου δεν είναι υγιές. Πρέπει να βρω τρόπους να σταματήσω τον εαυτό μου να δίνει συναισθηματική αξία στο σάκχαρο.
Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα πότε ξεκίνησε, αλλά καθώς μεγάλωνα τα σάκχαρα ήταν ή «καλά» ή «κακά». Δεν κατηγορώ τόσο τους γονείς ή τον ενδοκρινολόγο μου, αλλά μάλλον την αντίληψη που λέει πως υπάρχουν τόσα εργαλεία για να διαχειριστεί κάποιος τον διαβήτη, που φυσικά θα έπρεπε να έχουμε όλοι την δυνατότητα να πετύχουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα! Επίσης, το «καλό» ήταν εύκολο να επιβραβευτεί π.χ. με μια Barbie ή με το να μπορώ να μείνω ξύπνια μέχρι αργά, αλλά κάθε «καλό» συνοδεύεται από ένα αντίστοιχο, γεμάτο ενοχές, «κακό».
Δυσκολεύομαι κάπως με τους επιθετικούς προσδιορισμούς που συνοδεύουν τα αποτελέσματα του σακχάρου. Όταν τα 52 mg/dL μου χαμογελούν από τον μετρητή έχω να παλέψω με όλες τις φράσεις που ξεπηδάνε από το κεφάλι μου. «Κακός αριθμός», «Τι έκανα;» «Λάθος» «Τρομακτικό». Το ίδιο συμβαίνει και με τα 342md/dL – συνοδεύονται από τις ίδιες αντιδράσεις ευθύνης και ενοχής.
Το να συνδέει κάποιος αυτά τα συναισθήματα με τη διαχείριση του σακχάρου είναι ένας ψυχολογικός πόλεμος. Το να περπατάς στο τεντωμένο σχοινί των εντος-ορίων-αριθμών είναι αρκετά δύσκολο, αλλά το να στηρίζεται αυτό το σχοινί πάνω από μια φωλιά συναισθημάτων που έχουν τη μορφή αλιγάτορα, είναι ακόμα πιο δύσκολο.
«Τα συναισθήματα γύρω από τους αριθμούς θα ήταν αποδεκτά στην περίπτωση που μας παρακινούν να φροντίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Αντί αυτού, όμως, μπορούν να μας κάνουν να νιώσουμε απογοήτευση, ντροπή ή θυμό. Μας διαλύουν με αργό τρόπο και κατακερματίζουν την αυτοπεποίθηση που έχουμε σε σχέση με τη διαχείριση του διαβήτη» λέει η Dr Shara Bialo, ενδοκρινολόγος και 20 ετών βετεράνος με διαβήτη τύπου 1. «Κάθε μέτρηση του σακχάρου μεταφράζεται σαν ένα μινι-τεστ των ικανοτήτων μας και κανείς δεν θέλει να αποτυγχάνει, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου»
«Ασθενείς και ιατροί συλλέγουν δεδομένα σε μια προσπάθεια να πετύχουν καλύτερο έλεγχο του διαβήτη. Τα δεδομένα και οι αριθμοί είναι επιστημονικοί όροι και είναι φυσικό να βλέπουμε τον διαβήτη σαν ένα συμπαγές μαθηματικό πρόβλημα. Κανονικά, όταν προσθέτεις τα ίδια στοιχεία, θα πρέπει να παίρνεις τα ίδια αποτελέσματα κάθε φορά. Ο διαβήτης όμως, παρόλο που είναι γεμάτος αριθμούς, σπάνια δίνει το ίδιο αποτέλεσμα κάθε μέρα. Αυτό με απογοητεύει πολύ σαν ασθενή που πρέπει να παλέψει με τη νόσο του και γίνεται ακόμα πιο απογοητευτικό όταν προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω τα δεδομένα σακχάρου ενός ασθενή για να τον βοηθήσω».
GlykouliGr
