Υπάρχει ένας λεπτός δεσμός μεταξύ των μετρήσεων υδατναθράκων, των χιλιομετρητών και των μπουκαλιών μετφορμίνης. Αυτός ο ελαστικός δεσμός έχει αρχίσει να φθείρεται, με τον φόβο μήπως σπάσει οποιαδήποτε στιγμή. Πότε δεν θα είναι αρκετή όλη η διατροφή, η άσκηση και η μετφορμίνη;
13 από τα 42 μου χρόνια τα έχω περάσει περπαντώντας σε αυτό το λεπτό δεσμό που ονομάζεται διαβήτης τύπου 2. Δεν υπάρχουν επιπλοκές μέχρι στιγμής, παρά τη σωρεία λαθών. Ένας πρόσφατος τραυματισμός στον ώμο έφερε το φόβο του «παγωμένου ώμου», και έχουν υπάρξει στιγμές που έχω κρατήσει την ανάσα μου από την αγωνία στο γραφείο του οφθαλμιάτρου, όσο τσεκάρει τους αμφιβληστροειδείς μου ελάχιστα παραπάνω από το συνηθισμένο, χωρίς επιπλοκές μέχρι στιγμής.
Τρέχω, πάντα το μισούσα ως παιδί. Πάλευα να αναπνέω σωστά, να βρώ το σωστό βηματισμό. Αλλά η διάγνωση του διαβήτη τύπου 2 έβγαλε προς τα έξω τον αθλητή που κρυβόταν μέσα μου. Βρήκα τον βηματισμό που δουλεύει για αρκετά χιλιόμετρα, παραδόξως, προέκυψε από τις ασκήσεις ενδυνάμωσης που χρησιμοποιούσα για να θεραπεύσω αυτόν τον τραυματισμό στον ώμο. Θα συνεχίσω να τρέχω όσο μου το επιτρέπει το αρθριτικό μου γόνατο, εξαιτίας του αισθήματος της ολοκλήρωσης και επειδή είμαι ατρόμητη.
Ότι τρώω απαιτεί περισσότερη ενεργητική προσπάθεια αυτές τις μέρες. Πολύ συχνά, βρίσκω τον εαυτό μου να διαλέγει καλύτερες επιλογές όταν αναρωτιέμαι αν πρέπει να φάω ένα επιδόρπιο για παράδειγμα, ενώ ξέρω τι θα προκαλέσει στις τιμές μου. Ο σχεδιασμός γευμάτων είναι ένας στόχος, που βέβαια παραμένει αόριστος, αλλά τουλάχιστον η προσεκτική κατανάλωση άρχισε να γίνεται συνήθεια.
Μιλώντας για προσοχή, το αλκοόλ μοιάζει να είναι κάτι λιγότερο απ’ ότι στο παρελθόν. Πριν από ένα χρόνο περίπου, ο συνδυασμός της υψηλής σωματικής άσκησης, των επιδράσεων των φαρμάκων και της κατανάλωσης αλκοόλ συνέβαλλαν σε μια υπογλυκαιμία που δεν θα ήθελα να ξαναζήσω. Ακόμα μου αρέσει η γεύση της μπύρας και του κρασιού, αλλά όλο και πιο συχνά βρίσκω τον εαυτό μου να μην έχει ακουμπήσει ούτε σταγόνα αλκοόλ για εβδομάδες. Βοηθά στο να μην παίρνω βάρος και να έχω σταθερές τιμές, οπότε θα κάνω ότι κάνω μέχρι τώρα.
Υπολογίζω τις μελλοντικές αποφάσεις για θεραπεία με το να βάζω την ποιότητα ζωής πάνω από την ποσότητα, λαμβάνοντας υπόψιν τις ιατρικές συμβουλές παρότι έχω τον απόλυτο έλεγχο λέγοντας ναι ή όχι. Η διαχείριση των τιμών μου με φάρμακα που δεν έχουν μελετηθεί για μακροχρόνια προβλήματα θα μου φέρουν επιπλοκές; Η ινσουλίνη φαίνεται η καλύτερη επιλογή όταν ο δεσμός που λέγαμε πριν, κοντεύει να σπάσει.
Ο διαβήτης έχει φέρει και τις οικονομικές ανησυχίες, κυρίως άμεσα, καθώς έχω να πληρώνω φάρμακα, ασφάλιση και λογαριασμούς κάθε χρόνο, αλλά και στο μέλλον βλέποντας πόσα λίγα χρήματα έχω βάλει στην άκρη.
Επανέρχομαι πιο αργά σε φυσιολογικούς ρυθμούς όταν τραυματίζομαι, όταν έχω κρυώσει ή όταν έχω φτάσει τον διαβήτη σε τρελά όρια. Κάνω λάθη, οι φόβοι πάνε και έρχονται. Δεν υπάρχει κάποιος τρόπος να προστατεύσω τον δεσμό από την αργή διάλυση του. Είναι ένα θέμα ελπίδας για το καλύτερο όταν προετοιμάζεσαι για το χειρότερο. Μπορεί να σπάσει αύριο, μπορεί όταν δεν το περιμένεις, ή αν είμαι αρκετά τυχερή, να μείνει άθικτος.
