Βρήκαμε σε ένα αμερικάνικο μπλογκ, ιστορίες που πρόσφατα είχαν παραθέσει κάποιοι γλυκοί μας φίλοι, ιστορίες με κάποια υπογλυκαιμία τους, η οποία ευτυχώς μετά την περιπέτεια τους μπορούσαν να την περιγράφουν και να χαρίζουν γέλιο. Ευχόμαστε σε όλους και όλες, οι άσχημες περιπέτειες να καταλήγουν σε χαμογελαστά αφηγήματα. Και η κάθε “σταύρωση” να είναι προσωρινή και να οδηγεί σε Ανάσταση.
- Μια φορά που είχα υπογλυκαιμία φλέρταρα με το διασώστη. Για κάποιο λόγο μου φάνηκε ότι ο διασώστης έμοιαζε με τον Έντι Μέρφι, οπότε κατέληξα να του αναλύω για ποιο λόγο θεωρούσα ότι η ιδέα για την αφίσα της ταινίας “Meet Dave” με το τεράστιο κεφάλι ήταν υποτιμημένη.. Πραγματικά δεν μαζευόμουν. Για να δικαιολογηθώ θα πω ότι το σάκχαρό μου όταν έφτασα σπίτι και φυσικά κάλεσαν το ασθενοφόρο ήταν 17…
- Ήταν τα γενέθλια της μεγάλης μου κόρης και βρισκόμασταν στο σπίτι του πατέρα μου. Όταν με βρήκε η κόρη μου δεν είχα επαφή με το περιβάλλον. Ο πατέρας μου δεν μπορούσε να βρει το γλυκαγόνο μου οπότε κάλεσε τις πρώτες βοήθειες. Ο διασώστης που ήρθε ήταν συνάδελφός μου, και μόλις με είδε είπε “Επ, τον ξέρω αυτόν”. Μάλλον δεν ήμουν σε κατάσταση να κουνηθώ και περιέργως βρήκαν άμεσα και μου έδωσαν να πιω ένα κουτάκι τζιτζιμπίρας και μάλλον δεν μου άρεσε γιατί δεν ξέρω πως πήγα στο ψυγείο και πήρα το τελευταίο κουτάκι κανονικής μπύρας που είχα, αλλά οι διασώστες φυσικά μου το πήραν από το χέρι. Κατάφεραν και με συνέφεραν και από τότε μου “κοπανάνε” την ιστορία και πάντα γελάνε δυνατά.
- Κάποτε είδα στον ύπνο μου ότι η αντλία μου ήταν φτιαγμένη από λευκή σοκολάτα και έλιωνε. Όταν ξύπνησα και σκάναρα με το libre μου είδα ότι το σάκχαρό μου ήταν στα 20. Την αντλία μου δεν την έβρισκα. Αυτό συνέβη γιατί μέσα στην σύγχυσή μου το βράδυ, είχα βγάλει την “αντλία από λευκή σοκολάτα” και την έβαλα στο ψυγείο για να μη λιώσει.
- Η μητέρα μου σηκώθηκε και βρήκε το σαμπουάν στο ψυγείο γιατί κάποια στιγμή μέσα στη νύχτα θεώρησα ότι έπρεπε να μπει στο ψυγείο.
- Μια φορά έπαθα υπογλυκαιμία κατά τη διάρκεια μιας συνέλευσης εκπαιδευτικών στο σχολείο. Ο λόγος που δεν κατάλαβα ότι μου έπεφτε το σάκχαρο είναι ότι αυτές οι συνελεύσεις συνήθως είναι έτσι κι αλλιώς αποβλακωτικές. Καθώς η συνέλευση (επιτέλους) τελείωνε, οι συνάδελφοί μου παρατήρησαν ότι εγώ συνέχιζα να κάθομαι και μάλιστα κοίταζα στο υπερπέραν. Ευτυχώς, η γραμματέας του διευθυντή έπασχε και η ίδια από διαβήτη τύπου 1 και κατάλαβε τι μου συνέβαινε οπότε μου έφερε πορτοκαλάδα για ανέβει το σάκχαρό μου.
- Μια φορά στο γυμνάσιο έπαθα υπογλυκαιμία και μου το είπαν οι φίλοι μου. Εγώ απλά περιφερόμουν από αίθουσα σε αίθουσα σα μεθυσμένος. Το μόνο που έλεγα σε ρομποτική επανάληψη, ήταν “έχει κανείς ζάχαρη;” Ευτυχώς με βρήκαν οι φίλοι μου.
- Μια φορά που είχα υπογλυκαιμία κουνιόμουν μπροστά πίσω τραγουδώντας “είμαι σε βάρκα”. Μια άλλη φορά ρωτούσα πως μπορώ να κλωνοποιήσω τον εαυτό μου και η οικογένειά μου δεν καταλάβαινε τι έλεγα, κι εγώ φώναζα ότι έπρεπε να κλωνοποιήσω τον εαυτό μου για να πάω σχολείο αλλά και να μείνω σπίτι και προσπάθησα να τηλεμεταφερθώ στο σχολείο τρέχοντας πάνω σε μια πόρτα. Την ιστορία αυτή ακόμα την λέει, η μεγάλη αδερφή μου.
- Μια φορά έβαλα πατατοσαλάτα μέσα στο γάλα του 2χρονου, τότε, γιου μου. Το ήπιε μασώντας και είπε ότι ήταν καλό.
- Κανα δυο φορές προσπάθησα να βάλω ταινία μέτρησης στο κινητό μου.
- Μια φορά πήρα και κατανάλωσα τα φάρμακα του σκύλου μου!
- Μια φορά προσπάθησα να φάω το αποσμητικό μου, μετά το παράτησα και έβαλα το φυστικοβούτυρο το οποίο πασάλειψα πάνω μου και φυσικά στο πάτωμα της κουζίνας.
- Μια νύχτα γύρισα σπίτι με πίτσα και, δεν ξέρω γιατί, την πετούσα πάνω στον φράχτη του κήπου. Όταν ο άντρας μου με ξύπνησε και μου το είπε, εγώ δεν το θυμόμουν καθόλου, ενώ ο γείτονας είχε βρει την πίτσα στην δική του πλευρά.
- Πω, πω, έχω κάνει ΠΟΛΛΑ περίεργα πράγματα… όταν ήμουν έφηβος και πάθαινα υπογλυκαιμία γινόμουν επιθετικός. Πραγματικά αλλοιωνόταν πολύ ο χαρακτήρας μου. Η μητέρα μου προσπαθούσε να με βοηθήσει, κι εγώ τη χτυπούσα και της μίλαγα άσχημα. Και δεν την άφηνα να με ταΐσει. Μια φορά πήγε στην πόρτα κρατώντας στο χέρι μια μπανάνα που προσπαθούσε να μου την δώσει, ίσα ίσα για να πάρω μια ανάσα και να συνέλθω λίγο για να συνεχίσει την προσπάθεια να με ταΐσει. Λέει ότι την έβρισα τόσο πολύ και αυτή θύμωσε και γύρισε και μου πέταξε την μπανάνα η οποία με χτύπησε στο μέτωπό και έκανε μάλιστα και γκελ. Μέχρι σήμερα γελάμε με αυτό το περιστατικό. Η γυναίκα αυτή είναι άγια.
- Περίπου πριν τρεις μήνες ξύπνησα το πρωί και βρήκα τον φούρνο αναμμένο, ενώ πάνω στο γραφείο μου βρισκόταν ένα κλειστό πακέτο κρέας, δημητριακά στο μπλέντερ και χυμό στη μηχανή του καφέ. Δεν θυμόμουν τίποτα! Κοίταξα τη μνήμη του cgm μου και είδα ότι περίπου στις 3 το πρωί το σάκχαρό μου ήταν 41. Είμαι διαβητικός 21 χρόνια και τώρα ανακάλυψα ότι υπνοβατώ όταν παθαίνω υπογλυκαιμία στον ύπνο μου!
- Μια φορά προσπάθησα να ανοίξω την πόρτα του σπιτιού μου με τα κλειδιά του αυτοκινήτου.
- Μια φορά κατά τη διάρκεια υπογλυκαιμίας έφαγα μισό ποτήρι φελιζολ.
- Μια φορά που είχα υπογλυκαιμία είχα ανοίξει το στόμα μου περιμένοντας να με ταΐσουν. Μου έδωσαν το κουτάκι με τις ταινίες για να μετρηθώ κι εγώ το άνοιξα και άρχισα να τις βάζω στο στόμα μου για να τις μασήσω. Φυσικά δεν μασιόντουσαν και τις έφτυνα μέχρι που ελεήθηκαν να μου δώσουν φαΐ και χυμό και κατάλαβαν ότι δεν χρειαζόταν να μετρηθώ, ήμουν ολοφάνερα πολύ χαμηλά.
- Ήταν η μέρα που “τριβόμουνα” στον φίλο μου, στην αγκαλιά του, λες και ήταν η γκόμενα των ονείρων μου, ενώ οι υπόλοιποι κολλητοί με τρανταχτά γέλια μου έβαζαν κουταλιές μέλι στο στόμα μου.
- Τόλμησα και γύρισα σπίτι με ένα βραδινό φλέρτ, έβαλα μουσική, άναψα κεράκια, σέρβιρα δυο βότκες με πορτοκαλάδα, πήρα το μπουκάλι τον χυμό, τον ήπια ενώ τον έριξα πάνω μου το μισό και ξύπνησα χωρίς την κοπέλα, στον καναπέ με τα μισά ρούχα μου στο πάτωμα. Τίποτα άλλο δεν θυμάμαι και δεν ξανα βρήκα ποτέ την κοπέλα για να μάθω.
Σίγουρα σε όλο τον πλανήτη με τόσους γλυκούς φίλους σε κάθε πλάτος και μήκος του, θα υπάρχουν ατελείωτες ιστορίες υπογλυκαιμίας, ιστορίες “μέθης” θα έλεγαν οι μη διαβητικοί, εμείς έχουμε τις “χαριτωμένες” στιγμές μας, μόνο και μόνο επειδή τα επίπεδα του σακχάρου μας στο αίμα μας υποχωρούν επικίνδυνα. Ευτυχώς τις περισσότερες φορές έχουν αίσιο τέλος και αυτό πολύ συχνά το οφείλουμε σε όσους βρίσκονται δίπλα μας και μας βοηθάνε. Σε αυτούς τους αφιερώνουμε αυτό το κειμενάκι!
