Σε ένα άλμα προς τα εμπρός για την έρευνα για τον διαβήτη, οι ερευνητές της Tokyo Tech αποκαλύπτουν ότι η «ορμόνη της καλής αίσθησης», η ντοπαμίνη, ρυθμίζει την έκκριση ινσουλίνης μέσω ενός ετερομερούς συμπλέγματος υποδοχέων, παρέχοντας έτσι νέους στόχους για αντιδιαβητική φαρμακευτική αγωγή και θεραπεία. Η μελέτη είναι η πρώτη που αποσαφηνίζει τον μηχανισμό που σχετίζεται με τη ρύθμιση της έκκρισης ινσουλίνης από την ντοπαμίνη.
Ο διαβήτης είναι μια δια βίου, χρόνια πάθηση υγείας που προκαλείται από ανωμαλίες στην παραγωγή και τη χρήση της ορμόνης ινσουλίνης από τον οργανισμό. Έρευνες έχουν δείξει ότι η ορμόνη της καλής αίσθησης, η ντοπαμίνη (DA), παίζει βασικό ρόλο στο πώς το σώμα ρυθμίζει την παραγωγή ινσουλίνης. Τυπικά, η ινσουλίνη εκκρίνεται από κύτταρα στο πάγκρεας που ονομάζονται «βήτα κύτταρα», ως απόκριση στη γλυκόζη – μια διαδικασία που εύστοχα ονομάζεται «διεγερμένη από τη γλυκόζη έκκριση ινσουλίνης (GSIS). Το DA ρυθμίζει αρνητικά το GSIS, οδηγώντας σε παροδικές αλλαγές στα επίπεδα ινσουλίνης του σώματος. Αλλά ο μηχανισμός πίσω από αυτόν τον κανονισμό ήταν άγνωστος μέχρι τώρα.
Πρόσφατα, μια ομάδα με επικεφαλής ερευνητές από το Tokyo Institute of Technology (Tokyo Tech) αποκάλυψε τον ακριβή μηχανισμό μέσω του οποίου το DA ρυθμίζει τις εκκρίσεις ινσουλίνης. Χρησιμοποιώντας μια τεχνική που ονομάζεται «μικροσκόπιο φθορισμού ολικής εσωτερικής ανάκλασης», μπόρεσαν να αποκαλύψουν ότι οι «υποδοχείς» DA – πρωτεΐνες σε κύτταρα με τις οποίες μπορεί να συνδεθεί το DA – που ονομάζονται D1 και D2, δρουν συντονισμένα για να επιτύχουν την παροδική ρύθμιση της ινσουλίνης.
«Βρήκαμε ότι οι ανταγωνιστές του υποδοχέα D1 -φάρμακα που εμποδίζουν την ενεργοποίηση των υποδοχέων D1- μείωσαν την αναστολή της έκκρισης ινσουλίνης με τη μεσολάβηση της ντοπαμίνης. Είδαμε επίσης ότι η επίδραση μόνο των υποδοχέων D2 στα βήτα κύτταρα άσκησε ανασταλτική και τοξική δράση και κατάργησε την έκκριση ινσουλίνης στα βήτα κύτταρα. Αυτό μας έδωσε μια ιδέα για αυτόν τον διαφορετικό μηχανισμό της ρύθμισης», εξηγεί ο Prof. Shoen Kume της Tokyo Tech, ο οποίος ηγήθηκε της μελέτης.
Στη συνέχεια, η ερευνητική ομάδα πραγματοποίησε περαιτέρω πειράματα που ονομάζονται «σύνδεση εγγύτητας» και «δοκιμές κηλίδας Western» για να μελετήσει περαιτέρω τους υποδοχείς. Βρήκαν ότι τα D1 και D2 συνδέονται μεταξύ τους για να σχηματίσουν ένα σύμπλοκο που ονομάζεται «ετερομερές». Όταν ενεργοποιήθηκε από το DA, αυτό το ετερομερές ανέστειλε παροδικά την έκκριση ινσουλίνης. Είδαν επίσης ότι όταν τα D1 και D2 αλληλοεπιδρούν σε βήτα κύτταρα, τα κύτταρα μπόρεσαν να παρακάμψουν τις τοξικές επιδράσεις της λειτουργίας των D2.
Ο Kume σχολίασε, «Από αυτά τα ευρήματα μπορεί να συναχθεί το συμπέρασμα ότι το D1 ρυθμίζει τη δράση του D2 για να προστατεύει τα βήτα-κύτταρα από τις βλαβερές επιπτώσεις του DA. Αυτή η μελέτη βελτιώνει σημαντικά την κατανόησή μας για τη δράση του DA στο διαβήτη».
Η κατανόηση του μηχανισμού της σηματοδότησης DA στη ρύθμιση της έκκρισης ινσουλίνης είναι βέβαιο ότι θα παρέχει νέους θεραπευτικούς στόχους για την πρόληψη, τη θεραπεία και τη διαχείριση του διαβήτη.
