Ο διαβήτης είναι μια ασθένεια που είναι γνωστή από τους αρχαίους χρόνους. Στη διάρκεια της ιστορίας της υπάρχουν μερικά σημεία που είναι ενδιαφέρον να γνωρίζει κανείς εάν πάσχει ή γνωρίζει κάποιον που πάσχει από διαβήτη.
Είναι πολύ ενθαρρυντικό να βλέπει κανείς πόσο πολύ έχει εξελιχθεί η θεραπεία της νόσου. Επιπλέον, μαθαίνοντας κάτι καινούριο, ανοίγουν οι ορίζοντες και αποκτούμε κίνητρο ώστε να πάρουμε τον έλεγχο σχετικά με κάτι που μας αφορά. Σύμφωνα με το ρητό, η γνώση είναι δύναμη.
25 Ενδιαφέροντα Στοιχεία Για Το Διαβήτη
- Απ’ όσο γνωρίζουμε, η αρχαιότερη καταγραφή που υπάρχει και αφορά το διαβήτη, χρονολογείται στο 1.500 Π.Χ. Πρόκειται για τον Αιγυπτιακό πάπυρο Έμπερς, στον οποίο αναφέρεται το σύμπτωμα της συχνής ούρησης.
- Τα συμπτώματα του Διαβήτη, όπως η δίψα, η απώλεια βάρους, και η υπερβολικά συχνή ούρηση παρατηρήθηκαν περισσότερο από 1.200 χρόνια πριν δοθεί όνομα στην ασθένεια.
- Τα εύσημα για την ανακάλυψη του όρου διαβήτη έχουν αποδοθεί στον Έλληνα γιατρό Αρεταίο από την Καππαδοκία (81-133 Μ.Χ.). Ο Αρεταίος περιέγραψε μια ασθένεια με συμπτώματα συνεχούς δίψας, συχνής ούρησης και απώλειας βάρους.
- Ο Dr. Thomas Willis (1621-1675) αναφέρθηκε στο διαβήτη ως «το κακό της ούρησης» και περιέγραψε τα ούρα ανθρώπων με διαβήτη τύπου 2 ως «υπέροχα γλυκά, σα να περιείχαν μέλι ή ζάχαρη». Ήταν επίσης ο πρώτος που περιέγραψε τον πόνο και την αίσθηση τσιμπήματος, συμπτώματα βλάβης στα νεύρα εξαιτίας του διαβήτη.
- Στα αρχαία χρόνια, το τεστ για διαβήτη γινόταν με τους «δοκιμαστές νερού». Οι δοκιμαστές νερού δοκίμαζαν τα ούρα για να διαπιστώσουν αν είχαν γλυκιά γεύση. Ένας άλλος τρόπος διάγνωσης ήταν να ελέγχουν αν τα ούρα προσέλκυαν μυρμήγκια ή μύγες.
- Στα τέλη του 1850 ένας Γάλλος γιατρός ονόματι Priorry συμβούλευε ασθενείς με διαβήτη να τρώνε μεγάλες ποσότητες ζάχαρης. Προφανώς η θεραπεία αυτή δεν διήρκεσε για πολύ, μιας και η ζάχαρη ανεβάζει το σάκχαρο του αίματος.
- Το ρόλο που παίζει το πάγκρεας στο διαβήτη, ανακάλυψαν οι Josef von Mering και Oskar Minkowski στην Αυστρία το 1889 και έτσι ξεκίνησε η έρευνα για την επίδραση των ορμονών στην νόσο.
- Το 1969-1970 κατασκευάστηκε ο πρώτος φορητός μετρητής σακχάρου από την Ames Diagnostics, το Ames Reflectance Meter (ARM). Αργότερα η Ames έγινε κομμάτι της Bayer. Το μηχάνημα έμοιαζε πολύ με τους καταγραφείς στην αρχική έκδοση της σειράς Star Trek. Κόστιζαν περίπου $650 και χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά από γιατρούς στο ιατρείο ή στο νοσοκομείο. Φορητοί μετρητές σακχάρου για οικιακή χρήση διατέθηκαν για πρώτη φορά στις Ηνωμένες Πολιτείες τη δεκαετία του 1980.
- Ο συγγραφέας του δημοφιλούς βιβλίου Rr. Bernstein’s Diabetes Solution, Dr. Richard Bernstein, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που χρησιμοποίησε φορητό μετρητή για να ελέγξει τα επίπεδα σακχάρου του αίματός του στο σπίτι. Ήταν τότε μηχανικός και η υγεία του ήταν σε άσχημη κατάσταση λόγω του διαβήτη τύπου 1. Παρ’ όλα αυτά κατάφερε να αποκτήσει τον μετρητή ARM, παρ’ ότι η χρήση του προοριζόταν μόνο για γιατρούς. Μιας και ο ίδιος δεν ήταν γιατρός τότε, έπεισε τη γυναίκα του (που ήταν ψυχίατρος) να αγοράσει τη μηχανή εκ μέρους του. Από τότε, η κατάσταση της υγείας του βελτιώθηκε και ο ίδιος άρχισε την εκστρατεία για τη διάθεση των φορητών μετρητών σακχάρου στους ασθενείς, ώστε να ελέγχουν το σάκχαρό τους στο σπίτι. Επειδή τα ιατρικά περιοδικά δεν δέχονταν να δημοσιεύσουν τις μελέτες του, στα 43 του χρόνια γράφτηκε στην ιατρική σχολή και έγινε ενδοκρινολόγος.
- Ο Dr. Elliott P. Joslin, ιδρυτής του Διαβητολογικού Κέντρου Joslin, ήταν ο πρώτος γιατρός που ειδικεύτηκε στο διαβήτη και παρακίνησε τους ασθενείς να ελέγχουν την ασθένεια μόνοι τους. Άρχισε να ασχολείται με το διαβήτη όταν η θεία του διαγνώστηκε ως διαβητική και έμαθε ότι δεν υπήρχε θεραπεία και ότι δεν μπορούσε να ελπίζει σε πολλά. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα η θεία του πέθανε λόγω επιπλοκών του διαβήτη. Με διαβήτη διαγνώστηκε και η μητέρα του το 1898, τη χρονιά που ο ίδιος άνοιξε το ιατρείο του. Τη βοήθησε να ελέγξει την ασθένεια, και έτσι η μητέρα του έζησε άλλα 10 χρόνια, κάτι που για τότε ήταν μεγάλο επίτευγμα.
- Ο Dr. Elliot P. Joslin είπε ότι ο διαβήτης είναι «η καλύτερη από τις χρόνιες ασθένειες» γιατί «είναι καθαρή, σπάνια γίνεται αντιαισθητική, δεν είναι μεταδοτική, συχνά δεν έχει πόνο και επιδέχεται θεραπείας».
- Το 1916, ο Dr. Frederick M. Allen, ανέπτυξε ένα νοσοκομειακό πρόγραμμα θεραπείας που περιόρισε τη διατροφή των ασθενών σε ένα μείγμα ουίσκι με μαύρο καφέ (σκέτη σούπα για όσους δεν έπιναν αλκοόλ). Χορηγούσε το μείγμα αυτό στους ασθενείς κάθε δύο ώρες, μέχρι το σάκχαρο να εξαφανιστεί από τα ούρα τους (το συνηθισμένο χρονικό διάστημα ήταν πέντε μέρες). Μετά τους έβαζε σε πολύ αυστηρή δίαιτα με χαμηλά ποσοστά υδατανθράκων. Το πρόγραμμα αυτό είχε τα καλύτερα αποτελέσματα απ’ όλα τα άλλα εκείνη την εποχή. Τη δουλειά του Allen παρατήρησε ο Dr. Elliot P. Joslin, που τη χρησιμοποίησε ως βάση για έρευνα και θεραπεία που βασιζόταν σε δίαιτα με λίγες θερμίδες.
- Η Dr. Priscilla White ξεκίνησε μια πρωτοπόρα θεραπεία για τον διαβήτη κύησης. Συνεργάστηκε με τον Dr. Elliott P. Joslin το 1924, εποχή που το ποσοστό επιβίωσης του εμβρύου ήταν 54%. Μέχρι το 1974 που βγήκε στη σύνταξη, το ποσοστό επιβίωσης του εμβρύου είχε ανέβει στο 90%.
- Το 1921, οι Καναδοί επιστήμονες Frederick Banting και Charles Best ανακάλυψαν την ινσουλίνη, και με τη βοήθεια του βιοχημικού James Collip, κατάφεραν να την εξαγνίσουν ώστε να μπορεί να χρησιμοποιηθεί στη θεραπεία του διαβήτη. Πριν από το 1921 η προτεινόμενη θεραπεία ήταν η λιμοκτονία.
- Ο διαχωρισμός μεταξύ του διαβήτη τύπου 1 και τύπου 2 έγινε το 1936. Ωστόσο, η διαφορά μεταξύ των δύο πρωτοέγινε αντιληπτή τον 18ο αιώνα, όταν ένας γιατρός αντιλήφθηκε ότι κάποιοι ασθενείς ζούσαν περισσότερο από άλλους που πέθαιναν μέσα σε πέντε εβδομάδες από την ώρα που εμφανίζονταν τα συμπτώματα.
- Τον παλιό καρό δεν υπήρχαν μετρητές σακχάρου. Οι μετρήσεις σακχάρου στο αίμα γίνονταν αποκλειστικά με τα ούρα. Το 1941, η Ames Diagnostics χρησιμοποίησε αναβράζοντα δισκία για την εξέταση των ούρων. Για την εξέταση αναμειγνύαν νερό με ούρα μέσα σε ένα δοκιμαστικό σωλήνα και στη συνέχεια προσέθεταν ένα μπλε χάπι. Η χημική αντίδραση ήταν τόσο καυστική που θα μπορούσε να προκαλέσει σοβαρό έγκαυμα. Το χρώμα του υγρού καθόριζε και τα επίπεδα της γλυκόζης στα ούρα.
- Το 1942 χορηγήθηκε η πρώτη θεραπεία του διαβήτη από το στόμα. Ήταν μια σουλφονυλουρία (ένας τύπος φαρμάκου που διεγείρει το πάγκρεας ώστε να παράγει ινσουλίνη).
- Το 1963, ο Dr. Arnold Kadish κατασκεύασε το πρωτότυπο της αντλίας ινσουλίνης που απελευθέρωνε γλυκογόνο μαζί με ινσουλίνη και ήταν παρόμοιο σε μέγεθος με ένα σακίδιο ώμου.
- Σήμερα υπάρχουν περισσότερα από 7 είδη φαρμάκων που λαμβάνονται από το στόμα και χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία του διαβήτη τύπου 2.
- Οι άνθρωποι με διαβήτη τύπου 2 μπορούν επίσης να χρησιμοποιούν και ενέσιμη θεραπεία χωρίς ινσουλίνη, με αγωνιστές GLP-1.
- Το 2016 η FDA (Federal Drug Administration) ενέκρινε το πρώτο σύστημα έγχυσης ινσουλίνης κλειστού κύκλου, το Minimed 670G.
- Το 2017 κυκλοφόρησε στην Αμερικάνικη αγορά ο πρώτος μετρητής γλυκόζης χωρίς τρύπημα στα δάχτυλα. Το Freestyle Libre System εκμεταλλεύεται την τελευταία λέξη της τεχνολογίας ώστε να παρέχει μετρήσεις γλυκόζης ανά ένα λεπτό. . Αυτό επιτυγχάνεται με τη χρήση ενός αισθητήρα.
- Το 2018,ο FDA ενέκρινε τη χρήση ενός νέου αγωνιστή GLP-1, του Ozempic (σεμαγλουτίδη) της Novo Nordisk. Πρόκειται για μια ουσία που χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με διατροφή και άσκηση στη θεραπεία των ενηλίκων με διαβήτη τύπου 2. Η σεμαγλουτίδη είναι ο έβδομος αγωνιστής GLP-A που λαμβάνει έγκριση στις ΗΠΑ και ο τέταρτος που λαμβάνει έγκριση ως ουσία που χορηγείται ενέσιμα μια φορά τη βδομάδα.
- Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Διαβήτη (WHO) ο μεγαλύτερος πληθυσμός διαβητικών, περίπου ο μισός παγκοσμίως, εκτιμάται ότι βρίσκεται στις περιοχές της Νότιο Ανατολικής Ασίας και του Δυτικού Ειρηνικού.
- Σύμφωνα με τον WHO, περίπου 422 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως ζουν με διαβήτη. Το ποσοστό διαβητικών (8,4%) το 2014 είναι διπλάσιο από αυτό του 1980 (4,7%). Μόνο στις ΗΠΑ περίπου 29,1 εκατομμύριο ενήλικες και παιδιά έχουν διαβήτη.
Πηγή: verywellhealth.com
