Ο Φρανκ Σίτα, blogger και άνθρωπος με Διαβήτη Τύπου 1, γράφει για τον αγώνα που έδωσε για να αποκτήσει έλεγχο πάνω στον διαβήτη του. Φαίνεται πως νίκησε. Ας διαβάσουμε τι έγραψε ο ίδιος στο www.diabetesdaily.com:
«Μπορούμε να δούμε την γλυκοζυλιωμένη μου;» Ρώτησα την διαβητολόγο, με το που μπήκα από την πόρτα.
«Πάω να φέρω το kit»
Η αναμονή έμοιαζε σαν να ήταν αιώνας. Η προσοχή μου έκανε βόλτες, από ένα ρολόι στον τοίχο που έμοιαζε με αυτά που είχαμε στο λύκειο, σε μια σκισμένη αφίσα των 90s που έγραφε πως για κάθε μείωση της τάξης του 1% στη γλυκοζυλιωμένη μειώνεται και ο κίνδυνος καρδιαγγειακών παθήσεων.
Καθώς καθόμουν εκεί, εξουθενωμένος μετά από μια μέρα με πολλή δουλειά και μία εβδομάδα με πολλά σκαμπανεβάσματα στα σάκχαρα, αναρωτιόμουν πόσο θα δείξει η γλυκοζυλιωμένη. Δεν είχα βάλει το πήχη πολύ ψηλά. Ήμουν πεπεισμένος ότι δεν θα είμαι καθόλου κοντά στον προσωπικό μου στόχο.
Παρόλο που λέμε συχνά πως είμαστε πολλά περισσότερα από απλούς αριθμούς, είναι απίστευτα δύσκολο να μην νιώθεις ότι καθορίζεσαι από έναν αριθμό. Κάθε μέρα ξυπνάω με αριθμούς. Παίρνω αποφάσεις σύμφωνα με αριθμούς. Νιώθω θυμό για τους αριθμούς. Η μακροπρόθεσμη υγεία μου εξαρτάται από τους αριθμούς. Οι αριθμοί είναι το τελευταίο πράγμα που βλέπω πριν πέσω για ύπνο.
Θα έλεγα ψέματα αν έλεγα πως ο τελευταίος αριθμός της γλυκοζυλιωμένης δεν γύριζε στον κεφάλι μου από τον Αύγουστο. Έχω χύσει το αίμα, δάκρυα και ιδρώτα στους αριθμούς τους τελευταίους μήνες.
Όμως καθώς γυρνούσε η διαβητολόγος στο δωμάτιο, θα μάθαινα πως όλη αυτή η προσπάθεια… είχε ξεπληρώσει!
«Κάνεις πλάκα» είπα.
«Καθόλου».
«Δεν το πιστεύω» είπα στο εαυτό μου, ακουμπώντας πίσω και σηκώνοντας τα δυο χέρια μου στον αέρα νιώθοντας με αέρα νίκης.
Το συναίσθημα ήταν απερίγραπτο.
Όχι απλά είχα πετύχει τον προσωπικό μου στόχο, αλλά είχα πέσει πιο πολύ από τον Αύγουστο και έβαλα καινούργιο στόχο.
Ένιωσα πολλά κιλά ελαφρύτερος. Ένιωσα πως είχε φύγει ένα βάρος από τους ώμους μου. Ένιωσα πως καθόμουν στο ψηλότερο σημείο του κόσμου. Ένιωσα ελεύθερος.
Το χαμόγελο δεν μπορούσε να φύγει από το πρόσωπό μου ενώ έβγαινα έξω στο ελαφρύ, ηλιόλουστο απόγευμα του Νοεμβρίου. Καθώς έφευγα από το δρόμο του νοσοκομείου και πήγαινα στο αυτοκίνητό μου, επαναλάμβανα τον αριθμό της γλυκοζυλιωμένης ξανά και ξανά στο κεφάλι μου.
Έκανα μια στάση στη διαδρομή για να πιω μια Ισπανική ζεστή σοκολάτα. Ακολούθησε παγωτό με Βέλγικη Σοκολάτα καθώς έφτασα στο σπίτι και είπα στην οικογένειά μου τα νέα.
Ένιωσα περήφανος. Έδωσα έναν μεγάλο αγώνα τον τελευταίο χρόνο για να αποκτήσω πάλι κάποιον έλεγχο στο σάκχαρό μου και βγήκα από αυτόν δυνατότερος από ποτέ.
Τη στιγμή αυτή, είχα κερδίσει.
GlykouliGr
