“Είχα ρωτήσει κάποτε δυο παιδάκια ηλικίας 13 ετών, που είχαν κοιλιοκάκη αν θα προτιμούσαν την δική τους χρόνια νόσο ή της αδερφής τους η οποία είχε διαβήτη και εκείνα δεν μου απάντησαν, αφήνοντας έντονα να υπονοηθεί ότι δεν θα αντάλλαζαν την χρόνια νόσο τους με εκείνη της αδερφή τους. Ως τίμιος «προβοκάτορας» που είμαι, πήγα αμέσως μετά στην μικρότερη αδερφή τους και την ρώτησα αν θα προτιμούσε να έχει κοιλιοκάκη παρά διαβήτη. Το κοριτσάκι με την σειρά του αρνήθηκε να απαντήσει, φανερά την είχε ξαφνιάσει η ερώτηση μου και ομοίως φανερά ήταν σαν να μου έλεγε, εγώ με αυτό έχω μάθει να ζω, δεν μπορώ να σκεφτώ για κάποια άλλη νόσο πως θα ήταν. Όντας και τα τρία παιδιά αδέρφια και μένοντας στο ίδιο σπίτι, έχουν βιώσει όσο τους επιτρέπει η ηλικία τους, πως αντικατοπτρίζεται στην καθημερινότητα η νόσος του αλλουνού, παρολ’αυτά στάθηκαν περισσότερο από ώριμοι άνθρωποι, υπεύθυνοι της χρόνιας νόσους τους και με κοίταξαν με ένα βλέμμα που με έκανε να νιώσω σαν άθλιος πλέον «τρομοκράτης» της ζωής τους.
Αυτό ήταν ένα πείραμα που έχω επαναλάβει και σε μεγάλους οι οποίοι όμως μπαίνουν στην διαδικασία να συγκρίνουν, να σκεφτούν και να απαντήσουν. Όπως ακριβώς έκανε και η μαμά τους, η οποία μας συνέτισε, όταν εμείς δυο άνθρωποι με διαβήτη της είπαμε, ότι αν είχαμε να διαλέξουμε μεταξύ διαβήτη και κοιλιοκάκη, θα προτιμούσαμε χίλιες φορές τον διαβήτη μας. Εκείνη ζώντας μέσα από τα ίδια της τα παιδιά και με τις δυο νόσους, σε χωριστά σώματα, μας εξήγησε και έτεινα να συμφωνήσω τελικά ότι η κοιλιοκάκη είναι η κοινωνία που κάνει την διαχείριση της νόσου πολύ δύσκολη, γιατί από μόνη της η νόσο είναι ήρεμη αν απλά δεν συναντάς την γλουτένη. Αντιθέτως ο καθημερινός κόπος του διαβήτη με τις σχεδόν σίγουρες επιπλοκές του είναι μεγαλύτερη απειλή.
Χθες ήταν η 1η Δεκεμβρίου, η παγκόσμια μέρα κατά του aids. Βλέποντας ένα άρθρο από έναν ιατρό Βρετανό να συγκρίνει και να προτιμά το hiv από τον Διαβήτη, θυμήθηκα την ιστορία με τα παιδιά. Με αφορμή λοιπόν την 1η Δεκεμβρίου, σας μεταφράσαμε και δημοσιοποιούμε το άρθρο.” Μ.Κ.
“Ως γιατρός, θα προτιμούσα να έχω τον ιό HIV παρά διαβήτη”
Σας παραθέτουμε σε μετάφραση ένα κείμενο που έγραψε ένας Βρετανός ιατρός που ζει στο Λονδίνο. Και στο τέλος σας παραθέτουμε μερικά θέματα που προκύπτουν απο το άρθρο προς συζήτηση.
“Υπάρχει τώρα ένας θανατηφόρος ιός, από τον οποίο μπορεί κανείς να μολυνθεί μέσω του σεξ με ένα μολυσμένο άτομο. Εάν δεν είμαστε προσεκτικοί, οι άνθρωποι που έχουν πεθάνει μέχρι τώρα, θα είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου … Εάν αγνοήσετε το AIDS, θα μπορούσε να είναι ο θάνατος σας.” Τα λόγια αυτά αφορούν τον ιό του aids και έχει αναγνωριστεί ως μία από τις πιο αξέχαστες για την υγεία εκστρατείες που δημιουργήθηκαν ποτέ. Το μήνυμα δεν θα μπορούσε να είναι σαφέστερο. “φόρεσε προφυλακτικό”. Το Ηνωμένο Βασίλειο προήγαγε πραγματικά το δρόμο με τις εκστρατείες δημόσιας υγείας για τον ιό HIV. Θεωρήθηκε δε τόσο επιτυχής στην ευαισθητοποίηση, που άλλες χώρες υιοθέτησαν παρόμοιες αναγγελίες και εκστρατείες βασιζόμενες σε σοκ και φόβο.
Είναι πλέον 30 χρόνια από τότε που ανακαλύφθηκε ο ιός HIV. Κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής μου ως γιατρός στο κέντρο του Λονδίνου στα τέλη της δεκαετίας του 1990, οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να πεθαίνουν από AIDS. Αλλά από τότε, έχουν γίνει απίστευτες ιατροφαρμακολογικές εξελίξεις στον τρόπο αντιμετώπισης και διαχείρισης του ιού. Τα συνδυασμένα φάρμακα – που ονομάζονται «εξαιρετικά δραστική αντιρετροϊκή θεραπεία» ή Haart – έχουν καταλήξει στο να είναι σε θέση να διατηρήσουν το ανοσοποιητικό σύστημα του προσβεβλημένου ατόμου σταθερό και ως εκ τούτου να αποτρέψουν τις ευκαιριακές λοιμώξεις που είχαν ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη του AIDS και οδηγούσαν στο θάνατο. Παρά το γεγονός ότι εργάζομαι στο κέντρο του Λονδίνου με ομάδες “υψηλού” κινδύνου, όπως οι εργαζόμενοι σεξουαλικής εκμετάλλευσης και οι τοξικομανείς, δεν έχω δει εδώ και πολλά χρόνια να πεθαίνουν από τον ιό HIV. Είναι πλέον εξαιρετικά σπάνιο να πεθάνουν ως αποτέλεσμα του HIV / AIDS σε αυτή τη χώρα. Οι πιο πρόσφατες στατιστικές δείχνουν ότι το 2012, λιγότερο από το 1% των ανθρώπων που πάσχουν από HIV πέθαναν. Αυτό είναι περίπου το ίδιο για τον μη μολυσμένο πληθυσμό. Είναι δύσκολο, τώρα, να υποστηρίξουμε ότι ο ιός HIV είναι μια θανατική ποινή.
Μια πρόσφατη μεγάλη επιδημιολογική μελέτη έδειξε ότι, για εκείνους που διαγιγνώσκονται με τον ιό HIV τώρα, το προσδόκιμο ζωής είναι παρόμοιο με κάποιον που δεν έχει τον ιό. Το ιατρικό επάγγελμα θεωρεί πλέον τον ιό HIV χρόνιο νόσημα. Θεωρείται για λόγους δημόσιας υγείας στην ίδια κατηγορία όπως, για παράδειγμα, ο διαβήτης. Ως γιατρός μπορώ να σας πω ότι, από ιατρική άποψη, θα προτιμούσα να έχω τον ιό HIV παρά διαβήτη. Ενώ αυτό μπορεί να ακούγεται συγκλονιστικό ή εκπληκτικό, τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους: η πρόγνωση για όσους πάσχουν από διαβήτη τύπου 2 είναι πολύ χειρότερη από ό, τι για εκείνους με HIV. Ο κίνδυνος εγκεφαλικού επεισοδίου στο διαβήτη είναι περισσότερο από το διπλάσιο του γενικού πληθυσμού. Τα άτομα με διαβήτη είναι τέσσερις φορές πιο πιθανό να έχουν καρδιαγγειακές παθήσεις από κάποιον χωρίς διαβήτη. Σε 20 έως 30 τοις εκατό των ατόμων με διαβήτη, υπάρχει βλάβη στο σύστημα φιλτραρίσματος νεφρών που οδηγεί σε νεφρική ανεπάρκεια και στην ανάγκη για αιμοκάθαρση. Η βλάβη στα ευαίσθητα αγγεία του οφθαλμού είναι η κύρια αιτία τύφλωσης και η καταστροφή των νεύρων είναι η κύρια αιτία τραυμάτων και ελκών στα πόδια, τα οποία συχνά οδηγούν σε ακρωτηριασμούς των ποδιών. Για όσους πάσχουν από τον ιό HIV, εφόσον έχουν λάβει τα φάρμακά τους, υπάρχουν πολύ λίγότερα προβλήματα και αν σε αυτό προσθέσουμε την καθημερινότητα της νόσου του διαβήτη, τότε σίγουρα πάλι θα προτιμούσα τον ιό του hiv.
Οι άνθρωποι θεωρούν ότι ο διαβήτης είναι εύκολα ελεγχόμενος – είναι κάτι που μπορεί εύκολα να καθοριστεί με δισκία. Αλλά αυτό είναι λάθος. Ανεξάρτητα από το πόσο καλά ελέγχεται, ο διαβήτης τύπου 2 πχ είναι μια προοδευτική ασθένεια, με αποτέλεσμα την ανάγκη να αυξηθούν οι φαρμακολογικές θεραπείες με την πάροδο του χρόνου. Μια πρόσφατη μελέτη που διεξήχθη στην Αυστραλία έδειξε ότι, μετά από έξι χρόνια, το 44% των ασθενών δεν ανταποκρινόταν πλέον σε φάρμακα μέσω του στόματος και χρειάστηκε ενέσεις ινσουλίνης. Τα φάρμακα μέσω του στόματος τελικά αποτυγχάνουν σε πάρα πολλόυς ανθρώπους με διαβήτη τύπου 2, πράγμα που σημαίνει ότι οι ενέσεις είναι σχεδόν αναπόφευκτες απο κάποιο σημείο και μετά.
Τώρα συγκρίνετε τα παραπάνω με τον ιό HIV. Τα φάρμακα σταθερής δόσης (πολλαπλά αντιρετροϊκά φάρμακα σε ένα μόνο δισκίο) σήμαιναν ότι οι περισσότεροι από αυτούς που μολύνθηκαν απλά λαμβάνουν ένα δισκίο την ημέρα. Ενώ κανείς δεν θέλει να πάρει φάρμακο για το υπόλοιπο της ζωής του, είναι πολύ πιο εύκολο από την ένεση ινσουλίνης. Και φυσικά υπάρχουν ανεπιθύμητες ενέργειες, αλλά αυτό ισχύει και για τα φάρμακα του διαβήτη. Για να το πούμε καθαρά, τα τελευταία στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι λόγω του Haart, ο ιός HIV δεν μειώνει πλέον το προσδόκιμο ζωής σας, ενώ ο διαβήτης τύπου 2 συνήθως μειώνει κατά δέκα χρόνια. Αλλά αυτό δεν είναι εύκολο να το πούμε δημόσια.
Τα νέα σχετικά με την απίστευτη πρόοδό μας απέναντι στον ιό HIV λέγονται μόνο ψιθυριστά, διότι υπάρχουν ανησυχίες ότι εάν τονιστούν, τότε οι άνθρωποι δεν θα φροντίζουν πλέον να αποφύγουν τη μόλυνση.
Οι ακτιβιστικές οργανώσεις HIV σωστά κινητοποιήθηκαν χρόνια τώρα βλέποντας τους φίλους και τους συνεργάτες τους να πεθαίνουν από τη νόσο τη δεκαετία του 1980 και του 1990, αφέθηκαν όμως από την επαφή με τις νέες πραγματικότητες της νόσου. Για αυτούς, ο ιός HIV θα είναι πάντα ο σκλάβος που σκοντάφτει στις σκιές και έτσι κάθε προσπάθεια να τεθεί σε ένα ευρύτερο πλαίσιο χρόνιων ασθενειών αντιμετωπίζεται με κατακραυγές για έλλειψη ευαισθησίας ή απερισκεψία. Εξακολουθούν να βασίζονται στην κινητοποίηση ξεπερασμένων φόβων για την ασθένεια για την προαγωγή του ασφαλούς σεξουαλικού επαγγέλματος με τρόπο που, για παράδειγμα, οι οργανώσεις του διαβήτη δεν κάνουν ποτέ για να έχουν οι ασθενείς πρόσβαση μόνιμα σε μια υγιεινή διατροφή ή για να αναγράφονται παντού οι υδατάνθρακες των τροφίμων. Ακολουθώντας αυτή την παλιά στρατηγική, βοηθούν κατά λάθος να διαιωνίσουν το στίγμα που αντιμετωπίζουν όσοι έχουν τη μόλυνση του ιού hiv.
Σε όλο το σύντομο ιστορικό του, ο ιός HIV έχει τόσο “ιατρικοποιηθεί” ως ασθένεια όσο και “ηθικοποιηθεί” ως στίγμα. Είναι ο κοινωνικός αντίκτυπος της κατάστασης που τώρα αποτελεί το επίκεντρο μετά από μια διάγνωση, συχνά πολύ περισσότερο από τις φυσικές πτυχές. Είναι ο φόβος του εξοστρακισμού, αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για όσους έχουν διαγνωστεί πρόσφατα, όχι ο ίδιος ο ιός. Οι ρυθμοί κατάθλιψης σε άτομα με HIV είναι σχεδόν δέκα φορές υψηλότεροι από ό, τι στο ευρύ κοινό, εξαιτίας του στίγματος που παραμένει συνδεδεμένο με την πάθηση. Και αν ο ιός HIV εξακολουθεί να έχει τη μορφή τρομακτικής ασθένειας, αυτό είναι κάτω από τη στάση της κοινωνίας – και όχι από τον ίδιο τον ιό.
Τροφή Για Σκέψη:
Είναι μια τεράστια συζήτηση το αν πρέπει να επιλέξεις μια νόσο το ποια θα διάλεγες, καλά είναι να μην μπαίνεις καν σε αυτό το δίλλημα και να κάνεις ότι καλύτερο για να μείνεις υγιής.
Μερικά από τα θέματα που θα μπορούσαν να κουβεντιαστούν με αφορμή το κείμενο αυτό του Βρετανού ιατρού, είναι:
- To aids ακόμα εξαπλώνεται, ενώ η εκστρατεία σε καλεί να κάνεις μια σχετικά πολύ απλή κίνηση, το να φοράς προφυλακτικό, γιατί όμως ακόμα ο κόσμος δεν το κάνει και ο ιός εξαπλώνεται, μήπως τελικά αυτό το “απλό” είναι που δεν είναι εύκολο να γίνεται συνέχεια;
- Ενώ η επιστήμη έχει πετύχει να μετατρέψει το aids σε χρόνια νόσο με τις επιπλοκές που όμως τα φάρμακα σου επιφέρουν, το γεγονός ότι ενοχοποιείται ακόμα το πώς το κόλλησες παραμένει προβληματικό.
- Η σύγκριση της επικριτικότητας ότι έκανε «αχαλίνωτο σεξ» και πήγε «γυρεύοντας» και το ότι “έτρωγε ανεξέλεγκτα” και πάλι «πήγαινε γυρεύοντας», θα πρέπει να σταματήσει.
Κάθε άνθρωπος αξίζει σεβασμός και όχι “ντροπιασμό” για την νόσο του. - Οι μεγάλοι αγώνες που έγιναν για να δώσουν σημασία οι κυβερνήσεις και να δημιουργήσουν εκστρατείες για την καταπολέμηση του aids, ήταν γιατί με αυτόν τον ιό βρήκαν γρήγορο και αποτρόπαιο θάνατο πάρα πολλοί άνθρωποι μαζικότατα. Ενώ με τον Διαβήτη και παρόλο που έχει τεράστια ποσοστά, η νόσος δεν οδηγέι τόσο συχνά σε γρήγορο θάνατο.
- Είναι πολύ σωστή η επισήμανση που αναφέρει το κείμενο ότι οι οργανώσεις για τον Διαβήτη, με τα στατιστικά και τα νούμερα που έχει η νόσος δεν έχουν σταθεί άξιοι των καθημερινών διεκδικήσεων που θα έπρεπε να είχαν απαιτήσει.
- Η λογική που ευτυχώς δεν αναφέρει καθόλου το άρθρο αλλά δυστυχώς ακούγεται συχνά, ότι η νόσος του aids είναι μεταδοτική ενώ ο διαβήτης «όχι», είναι παγίδα. Ο διαβήτης έχει πάρει πλέον διαστάσεις τρομακτικής επιδημίας λόγω τους άγχους και της ποιότητας τροφής και ζωής, κανένας όμως δεν βγαίνει να κατηγορήσει ολόκληρες κοινωνίες που έχουν δομηθεί για να εξαπλώνουν μη «μεταδοτικές» νόσους. Αντιθέτως πολλοί πέφτουν στο λάθος να θεωρούν τους ανθρώπους που μολύνθηκαν με τον ιό του aids ως υπεύθυνους της νόσους τους. Αυτό επιβάλλεται να σταματήσει τώρα γιατί όσοι το πιστεύουν απλά έχουν σταθεί τυχεροί και δεν μολύνθηκαν.
Σίγουρα πρέπει να ενωθούμε όλοι οι άνθρωποι που ζούμε με χρόνιες ασθένειές και να παλέψουμε ενωμένα για μια καλύτερη ποιότητα ζωής για όλους μας!
Να σημειώσουμε οτι οι στατιστικές μιλάνε για 37.000.000 ανθρώπων στον πλανήτη που ζούνε με τον ιό του hiv και 600.000.000 που ζούνε με τον Διαβήτη.
ΜΗΝ ΠΕΣΕΤΕ στην παγίδα το ποιοί είναι περισσότεροι γιατί πχ οι κοιλιοκακικοί είναι πάρα πολύ μικρός αριθμός, μόλις το 1% του πληθυσμού.
ΜΑΘΕΤΕ να υπολογίζεται την μονάδα σαν σύνολο και να υπολογίζετε έστω και ένα άνρθωπο σαν να είναι πολλοί, μόνο έτσι θα αλλάξει η κοινωνία προς το καλύτερο.
Πηγή: spectator.co.uk
