Αν έχετε ποτέ βιώσει το θόλωμα του μυαλού στην υπεργλυκαιμία και το βαθύ, ανησυχητικό άγχος που έρχεται με τις υπογλυκαιμίες, θα συμφωνήσετε ότι και οι 2 καταστάσεις το κάνουν ιδιαίτερα δύσκολο να σκεφτείς καθαρά και να είσαι στα καλύτερα σου.
Δεν έχει σημασία ποια είναι η περίσταση, είτε είσαι σε κάποιο κοινωνικό γεγονός, τη δουλεία, το γυμναστήριο, ή κάνεις έρωτα – όταν η γλυκόζη είναι εκτός των φυσιολογικών επιπέδων, ίσως να είσαι ένα αγύριστο κεφάλι και δύσκολο άτομο.
Απλά σκεφτείτε να πετυχαίνατε τον εαυτό σας έξω και να περνούσατε χρόνο μαζί του όσο περνάει μια υπογλυκαιμία ή υπεργλυκαιμία….
Θα θέλατε να είστε αυτό το άτομο;
Σίγουρα δεν θα μου άρεσα!
Συχνά γελάω και λέω ότι ο διαβήτης μου έδωσε τρεις προσωπικότητες. Μια που τη λένε υγιή, μια που τη λένε υψηλή και μια που τη λένε χαμηλή.
Για να προστετεύσεις τον εαυτό σου από τις επιπλοκές του διαβήτη, πρέπει να είσαι προληπτικός στη διαχείριση της νόσου σου.
Κάποτε διάβασα σε ένα βιβλίο το εξής: Κάθε κομμάτι της ζωής σου που δεν το ελέγχεις – κάποιος άλλος θα το κάνει. Αυτό είναι τόσο αλήθεια! Ειδικά σε σχέση με τον διαβήτη, Αν δεν προσέχεις την υγεία σου, θα χρειαστείς μια ομάδα ανθρώπων να το φροντίσουν για εσένα.
Πρέπει να είσαι εγωιστής
Ξέρω ότι αυτό ακούγεται κάπως αρνητικό, αλλά δώστε λίγη προσοχή.
Όταν τα σάκχαρα σου δεν είναι όπως πρέπει, είναι δύσκολο να είσαι ο αληθινός εαυτός σου. Αυτές οι αγχώδεις, βραχυπρόθεσμες προσωπικότητες του διαβήτη παίρνουν τον έλεγχο και συνήθως καταλήγουν στο να χαλάνε την εντύπωση που διαμορφώνουμε. Είναι εντυπωσιακό το πόσοι πολλοί άνθρωποι φοβούνται να πατήσουν πόδι και να διαχειριστούν τον διαβήτη τους σε κοινή θέα.
Ανησυχείτε για το τι νομίζουν οι άλλοι;
Αναρωτηθείτε τα παρακάτω:
- Φοβάστε να κάνετε ινσουλίνη δημόσια;
- Είστε παρανοΙκός με το να φαίνεται η αντλία ή ο καταγραφέας σας;
- Έχετε την αυτοσυγκέντρωση για να φάτε ή να πιείτε κάτι σε συγκεκριμένες καταστάσεις για να περάσει μια υπογλυκαιμία;
- Θα ντρεπόσασταν να ζητήσετε για μερικά ευρώ προκειμένου να αντιμετωπίσετε μια υπογλυκαιμία, σε περίπτωση που ξεχάσατε το πορτοφόλι σας;
- Νιώθετε ταπεινωμένος όταν πηγαίνετε στην τουαλέτα του εστιατορίου για να κάνετε τις απαραίτητες μονάδες;
- Φοβάστε να ελέγξετε το ζάχαρο σας πριν ή κατά τη διάρκεια του σεξ;
Υπάρχει ένας ατελείωτος αριθμός σεναρίων που θέλουν αντιμετώπιση. Το χειρότερο που μπορεί να γίνει είναι να υποφέρετε σιωπηλά
Το προηγούμενο Σάββατο, προσκλήθηκα σε δείπνο με μερικούς παλιούς φίλους. Το τραπέζι μας ήταν κλεισμένο για τις 7 σε μια από τις αγαπημένες μου μπυραρίες της Ιρλανδίας για να φάμε, να πιούμε και να δούμε ποδόσφαιρο.
Έφτασα στο μαγαζί και συνειδητοποιώ ότι ξέχασα την ινσουλίνη μου. Δράμα;!
Όχι ιδιαίτερα. Το πρώτο πράγμα που κάνω σε τέτοιες περιπτώσεις είναι να αναρωτηθώ 2 πράγματα:
Τι μπορώ να ελέγξω;
- Μπορώ να πάρω κάποιον για να μου φέρει την ινσουλίνη; Όχι.
- Υπάρχει φαρμακείο κοντά; Όχι.
- Μήπως έχουν εδώ στο μαγαζί; Φυσικά και όχι!
- Μήπως να μη φάω καθόλου; Σε καμία περίπτωση.
- Μήπως να πάω σπίτι και να τους συναντήσω άλλη φορά; Όχι, θέλω να περάσω καλά.
Τι μπορώ να κάνω για να το αντιμετωπίσω;
- Μπορώ να φάω και να έχω ψηλά ζάχαρα για μερικές ώρες; Όχι.
- Μήπως να φάω μόνο λαχανικά, κρέας και νερό – αν και μπορεί να με πάνε πάλι σε ψηλά επίπεδα; Όχι.
Ευτυχώς, μένω 15 λεπτά μακριά από το μαγαζί. Μαζί με το ότι έφτασα 10 λεπτά πριν από το ραντεβου που είχαμε δώσει, σκέφτηκα ότι είχα μια ευκαιρία να γυρίσω και να πάρω το στυλό μου, μιας και θέλει αρκετή ώρα να σερβιριστεί το φαγητό. Οπότε σηκώθηκα και είπα σε όλους το λόγο που έφευγα. Φυσικά υπήρχαν μερικά σαρκαστικά σχόλια για την ανοργανωσιά μου.
Καταλαβαίνω γιατί το έκαναν τα παιδιά. Στην τελική, πεινούσαν, διψούσαν και ανησυχούσαν μήπως τους καθυστερήσω το γεύμα. Άφησα την παραγγελία μου σε ένα άτομο της παρέας πριν φύγω και ήξερα ότι θα μου έφτανε ο χρόνος.
Οδήγησα πίσω στο σπίτι, πήρα την ινσουλίνη μου και ήμουν πίσω στο εστιατόριο στις 7:23. Υπόσχομαι ότι τήρησα τα όρια ταχύτητας (Ίσως να λέω ένα αθώο ψέμα).
Μέχρι να γυρίσω, το φαγητό δεν είχε φτάσει. Είναι αστείο το πως κάνουμε όλοι στο μυαλό μας το χειρότερο σενάριο. Όλοι μιλούσαν και έπιναν τα ποτά τους. Η απουσία μου πέρασε απαρατήρητη.
Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας και γιατί πρέπει να είσαι εγωιστής με τον διαβήτη σου
Ήθελα να περάσω καλά και οι άνθρωποι που ήταν στο τραπέζι με έκαναν να αισθάνομαι τέλεια. Αν έπρεπε να κάτσω, να μη φάω, ή να φάω και να μείνω με τα ενοχλητικά συμπτώματα της υπεργλυκαιμίας, ξέρω σίγουρα πως δεν θα ήμουν καλός τύπος εκείνο το βράδυ.
Έτσι για το καλό το δικό μου και της παρέας, αποφάσισα να είμαι εγωιστής και έβαλα τον διαβήτη μπροστά. Είμαι πανευτυχής που το έκανα. Μπορούσα να χαλαρώσω, να χαρώ ένα όμορφο γεύμα, υπέροχες μπύρες, να δω ένα ωραίο παιχνίδι και να ενδυναμώσω τον εαυτό μου με την εμπιστοσύνη ότι ήμουν σε καλή υγεία.
Σας παροτρύνω να σκεφτείτε το ίδιο, σε οποιαδήποτε κατάσταση…
- Αν πρέπει να πάτε σπίτι και να περιμένουν οι άλλοι, κάντε το.
- Αν πρέπει να διορθώσετε ένα υψηλό σάκχαρο και σας κοιτάζουν, κάντε το.
- Αν πρέπει να φύγετε από το τραπέζι για να κάνεις μέτρηση, κάντε το.
- Αν πρέπει να ανοίξετε ενα κουτάκι αναψυκτικού ή να φάτε ένα σακουλάκι γλυκά στο σινεμά για να αντιμετωπίσετε την υπογλυκαιμία, κάντε το.
- Αν κάποιος σας κάνει σαρκαστική παρατήρηση, φτιάξτε τον εαυτό σας πρώτα, και μετά επιστρέψτε για να του τη χαλάσετε!
Αν δεν είστε προληπτικοί με τη διαχείριση του διαβήτη, μην κάνετε παράπονα για την ανάπτυξη περιπλοκών. Δεν βοηθάτε κανέναν και δεν είστε ο εαυτός σας όταν είστε αγχωμένοι και δεν αισθάνεστε καλά
Δεν υπάρχει τίποτα που να απαιτεί περισσότερο χρόνο και χώρο στο κεφάλι σας παρά ένα υψηλό ή χαμηλό επίπεδο γλυκόζης στο αίμα.
