Ένα από τα μαθήματα που πήρα είναι το εξής: Οι γιατροί δεν ξέρουν τα πάντα. Κάνουν λάθη μερικές φορές. Καμιά φορά παραλείπουν συγκεκριμένα σημάδια και συμπτώματα. Ένα παράδειγμα είναι ο αριθμός των λανθασμένων διαγνώσεων στον κόσμο του διαβήτη. Αλλά ως άνθρωποι με διαβήτη, ειδικά οι διαβητικοί τύπου 1, οι περισσότεροι από εμάς έχουμε διαγνωσθεί σε νεαρή ηλικία και μας είπαν να ακούμε προσεκτικά κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα του γιατρού μας. Μάθαμε από τη διάγνωση να ακολουθούμε πιστά τις οδηγίες των γιατρών. Αλλά όπως κάθε άτομο με διαβήτη θα μάθει με τον καιρό, αυτό είναι αδύνατον. Υπάρχει το σημείο που πρέπει να μάθεις πως να είσαι ανεξάρτητος στη διαχείριση της υγείας σου.
Το να εκπαιδεύεις τον εαυτό σου για τον διαβήτη και τις ανάγκες του σώματος σου, είναι σημαντικό για να είσαι υγιής και είναι ο πιο ισχυρός τρόπος για να είσαι ο υπερασπιστής του εαυτού σου. Θυμάμαι την πρώτη φορά που έφυγα από το γραφείο της ενδοκρινολόγου με περισσότερες ερωτήσεις αντί για απαντήσεις. Η γιατρός ήταν όλη μέρα στο τρέξιμο, οπότε όλες οι ερωτήσεις που της έκανα απαντήθηκαν πολύ αόριστα. Έφυγα από το γραφείο της σκεπτόμενος, “Οκ, ποιο είναι το επόμενο μέρος για μένα ώστε να βρω τις πληροφορίες που θέλω;” και έτσι κατέληξα στη γιαγιά μου, που ήταν νοσοκόμα, τα αξιόπιστα online φόρουμ και τους συμπάσχοντες που είναι κοντά μου.
Το καλύτερο πράγμα που μπορεί να κάνει ένα άτομο με διαβήτη είναι να λειτουργεί σαν σφουγγάρι, δηλαδή να απορροφά ότι πληροφορία μπορεί από οποιαδήποτε πηγή, και μετά να επεξεργάζεται αυτή την πληροφορία με πειραματισμό. Δοκιμάστε νέα πράγματα (σε λογικά πλαίσια πάντα) και μετά κρατήστε σημειώσεις για το τι συμβαίνει στο ζάχαρο σας. Ήταν μια μεγάλη αποκάλυψη για μένα όταν ανακάλυψα ότι δεν χρειάζομαι τον γιατρό μου προκειμένου να με ελέγχει πολύ συχνά και να μου δίνει οδηγίες για την αλλαγή της ημερήσιας ινσουλίνης. Αν ένιωθα ότι θα με βοηθούσε στη διαχείριση του διαβήτη, το έκανα. Εκπαίδευση και μάθηση για οτιδήποτε μας βοηθά τον καθένα μας ξεχωριστά, μπορεί να μας κάνει ακόμα πιο ανεξάρτητους.
Εκπαίδευση και υπεράσπιση είναι τα 2 πράγματα που μπορούν να μας φέρουν πιο κοντά σε θεραπεία, ή έστω πιο κοντά στο να έχουμε τα εργαλεία που κάνουν τη ζωή μας πιο εύκολη. Η ατυχής αλήθεια είναι ότι ο διαβήτης τύπου 1 δεν είναι αυτό που βρίσκεται στο μυαλό των νομοθετών και τον ερευνητών, οπότε πρέπει εμείς να είμαστε αυτοί που φωνάζουμε για εμάς και υπερασπιζόμαστε όσα έχουμε ανάγκη. Επίσης πρέπει να είμαστε αυτοί που θα παίρνουμε στα χέρια μας τη φροντίδα της υγείας μας τις μέρες που δεν έχουμε δίπλα μας τον ενδοκρινολόγο.
Αποκτώντας την ανεξαρτησία μέσω της εκπαίδευσης και της υπεράσπισης
