Συνέχεια από το πρώτο μέρος του άρθρου.
Για να επιστρέψουμε στον διαβήτη τύπου 2, σε πολλές περιπτώσεις, τα αυξημένα επίπεδα νηστικής γλυκόζης ή η αυξημένη τιμή της γλυκοζηλιωμένης που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε διάγνωση προ-διαβήτη ή διαβήτη, εμφανίζονται αργότερα όσο προοδεύει η ασθένεια. Μπορεί κάποιος να έχει αυξημένα επίπεδα ινσουλίνης στο αίμα για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά να μην το γνωρίζει γιατί η μέτρηση της ινσουλίνης δεν αποτελεί μέρος της τακτικής εξέτασης ή του ετήσιου ελέγχου. Έτσι, είναι πιθανό και τα προβλήματα με τη μνήμη ή με τη γνωστική λειτουργία που σχετίζονται με το Alzheimer’s να είναι αποτέλεσμα χρόνιας έλλειψης ενέργειας του εγκεφάλου.
Όταν διαταράσσεται η παροχή ενέργειας στον εγκέφαλο, ή η ικανότητα του εγκεφάλου να χρησιμοποιήσει αυτήν την ενέργεια, οι επιπτώσεις στην γνωστική λειτουργία μπορεί να είναι καταστροφικές. Ο εγκέφαλος αποτελεί μόλις το 2% του συνολικού βάρους του σώματος ενός ενήλικα, όμως καταναλώνει μέχρι και το 20 – 25% της γλυκόζης και του οξυγόνου:
“Με δεδομένες τις υψηλές απαιτήσεις του εγκεφάλου για ενέργεια και της ανάγκης για διαρκή εφοδιασμό, όταν δεν αντιμετωπίζεται μια τόσο μεγάλη έλλειψη ενέργειας, οι συνέπειες μπορεί να είναι ολέθριες. Όταν η παροχή ενέργειας στον εγκέφαλο δεν είναι επαρκής ώστε να καλυφθούν οι μεταβολικές του ανάγκες, οι νευρώνες που χρειάζεται να δουλέψουν περισσότερο, ιδιαίτερα αυτοί που σχετίζονται με τη μνήμη και τη γνωστική ικανότητα, είναι οι πρώτοι που σταματούν να λειτουργούν σωστά. Έτσι εμφανίζονται προβλήματα στη μνήμη και τη γνωστική λειτουργία.”
Οι άνθρωποι που πάσχουν από διαβήτη τύπου 2 έχουν αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης Alzheimer’s και άλλων μορφών άνοιας σε σχέση με αυτούς που δεν έχουν διαβήτη. Ωστόσο, αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης Alzheimer’s έχουν και οι άνθρωποι που έχουν για πολλά χρόνια υψηλά επίπεδα ινσουλίνης ακόμη και αν δεν έχουν υψηλά επίπεδα σακχάρου. Μάλιστα, μια έρευνα έδειξε ότι είχαν αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης Alzheimer’s άνθρωποι που είχαν υψηλά επίπεδα ινσουλίνης, αλλά δεν ήταν διαβητικοί. Σε μελέτη ανθρώπων που είχαν μόλις διαγνωστεί με διαβήτη τύπου 2 ή με προ-διαβήτη, οι οποίοι εμφάνιζαν φυσιολογική γνωστική λειτουργία, η αυξημένη ινσουλινοαντίσταση σχετίστηκε με μειωμένο μεταβολισμό γλυκόζης στον εγκέφαλο και βλάβες στη γνωστική λειτουργία. Είναι πιθανό η υπερινσουλιναιμία και η διακοπή της παροχής ενέργειας στον εγκέφαλο να είναι τα πρώτα βήματα στο δρόμο για το Alzheimer’s, τα οποία προαγγέλλουν την μελλοντική παρακμή της γνωστικής λειτουργίας.
Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι αν και τα αυξημένα επίπεδα ινσουλίνης στο αίμα φαίνεται να αποτελούν σημαντικό παράγοντα κινδύνου για την εμφάνιση Alzheimer’s, πολλοί άνθρωποι που πάσχουν από την ασθένεια έχουν χαμηλότερα επίπεδα ινσουλίνης στον εγκέφαλο απ’ ότι θα έπρεπε. Η ινσουλίνη δεν είναι αναγκαία για τη μεταφορά γλυκόζης πέρα από τον αιματοεγκεφαλικό φραγμό, ούτε για τη χρήση της γλυκόζης από τους νευρώνες. Ωστόσο, υπάρχουν πολλοί υποδοχείς ινσουλίνης σκόρπιοι μέσα στον εγκέφαλο και πιστεύεται ότι η ινσουλίνη παίζει ρόλο στην υγιή γνωστική λειτουργία και στην βιωσιμότητα και σωστή λειτουργία των νευρώνων.
Τα χρόνια υψηλά επίπεδα γλυκόζης και/ή ινσουλίνης έχουν αρνητική επίδραση σχεδόν σε οποιοδήποτε όργανο και σύστημα ιστού του σώματος: τα μάτια, τα νεφρά, το δέρμα, το συκώτι, τις ωοθήκες, τον αδένα του προστάτη, τα κύτταρα των νεύρων και άλλα. Ο εγκέφαλος είναι εξ’ ίσου ευαίσθητος στις επιζήμιες επιδράσεις ενός διαταραγμένου μεταβολισμού γλυκόζης. Μάλιστα, εξ’ αιτίας των υψηλών απαιτήσεων γλυκόζης, μπορεί να είναι και περισσότερο ευάλωτος απ’ ότι άλλα μέρη του σώματος, και το Alzheimer’s μπορεί να είναι η πιο σοβαρή εκδήλωση αυτής της ευαισθησίας.
Πηγή: Asweetlife
Πως το Alzheimer's συνδέεται με το διαβήτη τύπου 2 μέρος δεύτερο
