Έγραψα αυτό το άρθρο όχι γιατί απλά μου ζητήθηκε αλλά γιατί πιστεύω πως οι άνθρωποι πεθαίνουν πραγματικά όταν πεθαίνουν από την μνήμη μας. Η αγάπη και η εκτίμηση μας για ένα συνάνθρωπο μας, συνεχίσει ακόμη και όταν το φθαρτό του σώμα αποσχίζεται από τη ψυχή του. Πιστεύω σε μια άλλη ζωή, αιώνια, ίσως γιατί κάποιες εμπειρίες που έζησα μου το επέβαλλαν χωρίς δεύτερη σκέψη.
Την Πέμπτη 1η Οκτωβρίου, έφυγε απροσδόκητα από το χρονικό αυτό στάδιο που ονομάζουμε ζωή η εξαιρετική συνάνθρωπος, συνάδελφος και καλλιτέχνης Χαρίκλεια Λούπα. Μπορεί κάποιοι να μη γνωρίζουν ποια ήταν αλλά συνήθως αυτοί που αφήνουν τεράστιο έργο πίσω τους, καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους ζούσαν μέσα στη σκιά τους διότι τα φώτα της ματαιοδοξίας δεν τα είχαν ανάγκη. Οφείλω να αναφερθώ στο βιογραφικό της αν και πιστεύω πως όλο αυτό χάνεται ή δεν έχει καμία αξία μπροστά στη καλοσύνη της ψυχής της.
Η Χαρίκλεια Λούπα, αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή της Αθήνας το 1980, κατείχε δύο ιατρικές ειδικότητες αυτές της Βιοπαθολόγου και της Παθολόγου και δύο εξειδικεύσεις αυτές της Λοιμωξιολόγου και της Διαβητολόγου. Ήταν Διδάκτορας της Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ. Ήταν διευθύντρια της Β’ Παθολογικής Κλινικής του Γ.Ν.Μ « Αμαλία Φλέμινγκ» από το 2011 και υπεύθυνη του Ιατρείου Διαβητικού Ποδιού «Δημήτριος Βογιατζόγλου» του ίδιου νοσοκομείου. Έγινε γνωστή τόσο στο πανελλήνιο όσο και πανευρωπαϊκά για το ιδιαίτερο γνωστικό αντικείμενο της το διαβητικό πόδι. Ήταν η πρώτη Ελληνίδα Ιατρός που ασχολήθηκε με τον συγκεκριμένο τομέα και άξια αντικαταστάτρια του επίσης εκλιπόντος Δημήτριου Βογιατζόγλου. Μέλος της Ελληνικής Διαβητολογικής Εταιρείας και της Ελληνικής Εταιρείας Λοιμώξεων και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Εταιρεία Μελέτης Παθήσεων του Διαβητικού Ποδιού. Επίσης ήταν μέλος της διεθνούς ομάδας διαβητικού ποδιού. Είχε αμέτρητες εργασίες και ομιλίες τόσο σε ελληνικά όσο και σε παγκόσμια συνέδρια.
Από τα μαθητικά της χρόνια ασχολήθηκε με τη φωτογραφία, είχε πολλαπλές εκθέσεις και αρκετά βραβεία. Πάντα έφερε μαζί της τη φωτογραφική μηχανή της, μας έλεγε πως δεν υπάρχει άσχημη φωτογραφία και πως κάθε εικόνα έχει κάτι μας πει στη ψυχή μας. Το 2019, ήταν τελευταία της έκθεση με θέμα «Μνήμες από τα χρόνια του Χάνσεν» και την ίδια περίοδο κυκλοφόρησε αυτό το φωτογραφικό λεύκωμα από τη νήσο Σπιναλόγκα στο ευρύ κοινό.
Ήταν μια πολύ καλή Ιατρός και όχι γιατί είχε αυτό το βιογραφικό αλλά γιατί πραγματικά αγαπούσε την επιστήμη της και τον άνθρωπο στην ολότητα του. Κατάφερε να σώζει πολλά διαβητικά πόδια από τον επικείμενο ακρωτηριασμό, αγαπήθηκε από όλους τους ασθενείς της και τους αγάπησε και εκείνη. Κατάφερε μαζί με τον εκλιπόντα Δημήτρη Βογιατζόγλου σε ένα μικρό νοσοκομείο να φτιάξουν ένα άψογο από κάθε άποψης ιατρείο διαβητικού ποδιού. Δεν τα γράφω αυτά απλά για να τα γράψω, αυτή ήταν η πραγματικότητα.
Είναι φτωχότερος ο χώρος της Διαβητολογίας αλλά η πιο μεγάλη απώλεια είναι για τους ασθενείς που φρόντιζε με αγάπη κάθε ημέρα. Είναι τεράστια απώλεια για τους συνεργάτες της και τους συμμερίζομαι αλλά και για όλους εμάς που η Κα Λούπα όταν μας έκανε μάθημα ή είχε ομιλία μας ωθούσε να μελετήσουμε πάλι, να σκεφτούμε νέες ιδέες και να κατανοήσουμε πως αν δεν αγαπήσουμε τον ασθενή μας δεν θα πάμε μπροστά ποτέ.
Ήταν εξαιρετική φωτογράφος και καλλιτέχνης , είχα την τύχη να δω την τελευταία της έκθεση. Ειλικρινά δεν τη θυμάμαι ποτέ χωρίς τη φωτογραφική μηχανή. Είχε πλούσιο εθελοντικό έργο τόσο για τα άτομα με σακχαρώδη διαβήτη αλλά γενικότερα για τα ασθενείς με χρόνια νοσήματα.
Ο κόσμος μας έγινε φτωχότερος. Θλίβομαι. Μεγαλώνω και με τρομάζει η σκέψη πως η απώλεια θα γίνει η συνήθεια μας. Είναι άδικο που καλοί άνθρωποι φεύγουν νωρίς αλλά δεν το ορίζουμε εμείς οι θνητοί αυτό. Αυτό που κρατάω από όλα τα χρόνια που είχα την τύχη και την τιμή να τη γνωρίζω είναι πως αν και άνθρωπος μοναχικός παρέμεινε πιστή και αφοσιωμένη σε όλα όσα αγάπησε. Ακέραιος χαρακτήρας και τίμησε με μοναδικό τρόπο αυτά που αγάπησε μέχρι τέλους. Υποκλίνομαι στο μεγαλείο της ψυχής της και την αποχαιρετώ με την τελευταία στροφή από το ποίημα «Κοντά σου» της Μαρίας Πολυδούρη.
Κοντά σου η θλίψη ανθίζει σα λουλούδι
κι ανύποπτα περνά μες στη ζωή.
Κοντά σου όλα γλυκά κι όλα σα χνούδι
σα χάδι, σα δροσούλα, σαν πνοή.
Σταυρούλα-Παναγιώτα Λόντου
Ειδική Παθολόγος
Α’ Παθολογική Κλινική
Ιατρική Σχολή ΕΚΠΑ
Γ.Ν.Α «Λαϊκό»
