Η Λόρα είναι μια γυναίκα με πολλαπλή σκλήρυνση. Η Λόρα είναι λεσβία. Η Λόρα είναι ακτιβίστρια. Η Λόρα δεν μπορεί να σηκωθεί από το κρεβάτι χωρίς βοήθεια, κι όμως ζει μόνη της σε ένα σπίτι γεμάτο αυτοματισμούς, σίγουρη ότι αν χρειαστεί βοήθεια θα δώσει μια εντολή στο κινητό της, και η βοήθεια θα είναι εκεί το συντομότερο δυνατόν.
Η Λόρα μένει μόνη της, όμως ξέρει ότι δεν είναι μόνη της.
Η Λόρα δεν μένει στην Ελλάδα. Αν έμενε στην Ελλάδα, το σενάριο του να μένει μόνη της θα φάνταζε εξωγήινο, ή τουλάχιστον αδύνατο. Η Λόρα μένει στην Αγγλία, κι αυτό της δίνει τη δυνατότητα να παραμένει ενεργό μέλος της κοινότητάς της.
Μπορεί να βγει από το σπίτι της με το αναπηρικό της αμαξίδιο, που της χορηγεί το κράτος και να περνά τους δρόμους ανεμπόδιστα, μιας και δεν υπάρχουν αυτοκίνητα παρκαρισμένα μπροστά στις μπάρες των ΑΜΕΑ. Το βράδυ μπορεί να βγει με την παρέα της και να γυρίσει σπίτι παίρνοντας ταξί και πληρώνοντας μόνο ένα μικρό ποσό, μιας και το κράτος έχει μεριμνήσει για μειωμένες τιμές.
Η ιστορία της Λόρας αποτυπώνεται στην ταινία μικρού μήκους «Φίλοι και Παροχές» (Friends and Benefits) που σκηνοθέτησε η Μαρία Κατσικαδάκου, γνωστή ως Μαρία Cyber, ενεργή στον κόσμο των διεκδικήσεων τόσο στην κοινότητα των LGBTQ+, όσο και των ΑΜΕΑ, αλλά και στην φεμινιστική κοινότητα. Η ταινία της θα προβάλλεται μέχρι και τις 4/7 στην ιστοσελίδα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, που φέτος πραγματοποιείται ψηφιακά.
Σε σχόλιό της σε παρουσίαση της ταινίας από το Lifo, η Μαρία λέει ότι:
«Όταν ξεκίνησα να γυρνάω το ντοκιμαντέρ για τη Λόρα, νόμιζα ότι είχα 50% ποσοστό αναπηρίας. Είναι το εξ ορισμού ποσοστό αναπηρίας που λαμβάνουμε όλοι οι άνθρωποι που έχουμε σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1. Λόγω του διαβήτη μου, ανήκα και ανήκω στην ομάδα των ΑμεΑ και μάλιστα είμαι ενεργό μέλος.
Όταν γνώρισα τη Λόρα και είδα πόσες παροχές δίνει το αγγλικό κράτος, εξεπλάγην γιατί γνωρίζω τι γίνεται στη χώρα μου και πόσο αδιανόητο είναι ένας άνθρωπος σε αναπηρικό αμαξίδιο να μένει μονός του, να έχει τρεις φορές την ημέρα φροντιστή στο σπίτι δωρεάν, να είναι όλα πληρωμένα (ενοίκιο, ηλεκτρικό, θέρμανση, σύγχρονα αναπηρικά αμαξιδια κ.λπ.) από το κράτος και να παίρνει ένα αξιοπρεπές επίδομα. Ήθελα να καταγράψω τις παροχές και όσοι δείτε το φιλμάκι θα ανακαλύψετε πόσες πολλές παραπάνω υπάρχουν από αυτές που αναφέρω εδώ.
Στην Ελλάδα το βάρος πέφτει στην οικογένεια και τα επιδόματα είναι τόσο γελοία, που καθημερινά άνθρωποι προτιμούνε να πεθάνουν από το να ζουν σε τόσο αναξιοπρεπείς συνθήκες. Είναι καθημερινό το φαινόμενο μιας ηλικιωμένης γυναίκας, για παράδειγμα, να περιμένει ποτέ θα μπορέσει να έρθει η γειτόνισσα να την «καθαρίσει».
Παρ’ ότι το θέμα των παροχών κερδίζει την προσοχή (για τους Έλληνες, τουλάχιστον, θεατές), το φιλμ ασχολείται και με τους «Φίλους», που είναι ο κοινωνικός περίγυρος της Λόρας. Η Λόρα είναι ενεργό και περήφανο μέλος της κοινότητας των LBGTQ+. Στην ταινία, την βλέπουμε να περιτριγυρίζεται διαρκώς από κόσμο, να τη χαιρετούν στο δρόμο, να την αγκαλιάζουν και να τη φιλούν.
Όμως, πίσω από το δυναμισμό και την ανεξαρτησία της, διαφαίνεται και η αγωνία ενός ανθρώπου που πάσχει από μια ανίατη ασθένεια. Σπάνια αλλά σταθερά, η Λόρα μας δείχνει το κομμάτι της που φοβάται, που απογοητεύεται, που παλεύει να μείνει πάνω παρά τις αντιξοότητες. Παραδέχεται ότι κάποτε είχε παραιτηθεί από τη ζωή, και για την τωρινή της εμπειρία εκφράζει το παράπονό της ότι ζει συνέχεια με τον πόνο.
Οι «Φίλοι και Παροχές» είναι η πραγματοποίηση μιας επιθυμίας. Της επιθυμίας της Μαρίας, που δίνει τη δική της μάχη με την ασθένεια, να ολοκληρώσει τη συγκεκριμένη ταινία που είναι αφιερωμένη στην αναπηρία. Σκοπός της, να παρουσιάσει την ζωή ενός ΑμεΑ σε ένα περιβάλλον που το φροντίζει και που του δίνει τη δυνατότητα να ζει με αξιοπρέπεια. Είναι μια ταινία που έχει σκοπό: να γίνει αφορμή να αλλάξει κάτι βαθιά ριζωμένο στην Ελληνική κοινωνία, κι αυτό είναι η αίσθηση της ανημποριάς. Γιατί παρ’ ότι το ξεχνάμε, οι πολίτες είμαστε ίσοι μπροστά στην πολιτεία, ακόμη κι αν αυτή επιλέγει να μας κοιτά αφ’ υψηλού.
Glykouli.gr
