Η λήψη βεραπαμίλης, ενός από του στόματος φαρμάκου για την αρτηριακή πίεση, αποδείχθηκε ότι μειώνει τις ανάγκες σε ινσουλίνη για άτομα με διαβήτη τύπου 1 για τουλάχιστον δύο χρόνια, σύμφωνα με μια νέα μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nature Communications.
Εκτός από την αναζήτηση μιας άπιαστης θεραπείας για τον διαβήτη τύπου 1, πολλές έρευνες τα τελευταία χρόνια έχουν διερευνήσει τρόπους για να καθυστερήσει η εμφάνιση του τύπου 1, να επιβραδύνει την εξέλιξη της νόσου ή να βελτιώσει αμέσως τον έλεγχο της γλυκόζης στο αίμα σε άτομα με πρόσφατη διάγνωση. Μια πρόσφατη μελέτη έδειξε ότι μια προσέγγιση διαχείρισης που περιλαμβάνει εντατική εκπαίδευση για τον διαβήτη και χρήση ενός συστήματος συνεχούς παρακολούθησης γλυκόζης (CGM) βελτίωσε τον έλεγχο της γλυκόζης στο αίμα σε παιδιά με πρόσφατα διαγνωσμένο διαβήτη τύπου 1 — ένα σημαντικό αποτέλεσμα επειδή ο έγκαιρος έλεγχος της γλυκόζης στο αίμα συνδέεται με μακροπρόθεσμα αποτελέσματα, όπως ο κίνδυνος για διαβητικές επιπλοκές στην πορεία. Όταν πρόκειται για καθυστέρηση της εξέλιξης του τύπου 1 – που συχνά ορίζεται ως διατήρηση της παραγωγής ινσουλίνης του ίδιου του σώματος, ακόμη και σε μειωμένα επίπεδα, για όσο το δυνατόν περισσότερο – η λήψη ενός συμπληρώματος βιταμίνης D μπορεί να είναι χρήσιμη σε συνδυασμό με την τυπική θεραπεία ινσουλίνης, μια πρόσφατη μελέτη έδειξε. Και για άτομα που είναι γνωστό ότι διατρέχουν υψηλό κίνδυνο για διαβήτη τύπου 1, ένα φάρμακο ανοσοθεραπείας που ονομάζεται teplizumab έχει αποδειχθεί ότι βοηθά στην καθυστέρηση της διάγνωσης της πάθησης κατά μερικά χρόνια σε τυπικές περιπτώσεις.
Για την τελευταία μελέτη, οι ερευνητές ενδιαφέρθηκαν για το εάν η λήψη βεραπαμίλης θα μπορούσε να έχει επίδραση στις απαιτήσεις σε ινσουλίνη σε άτομα με διαβήτη τύπου 1. Μια προηγούμενη μελέτη, που δημοσιεύθηκε το 2018, είχε δείξει ότι αυτό το φάρμακο θα μπορούσε δυνητικά να βοηθήσει τα άτομα με τύπου 1 να παράγουν περισσότερη δική τους ινσουλίνη – που σημαίνει ότι θα μπορούσε να βελτιώσει τον έλεγχο της γλυκόζης στο αίμα και να μειώσει την ανάγκη για εξωτερική ινσουλίνη, όπως σημειώνεται σε ευρωπαϊκό δελτίο ειδήσεων σχετικά με την τελευταία μελέτη στο Πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα στο Μπέρμιγχαμ.
Η νέα μελέτη παρακολούθησε μια μικρή ομάδα συμμετεχόντων για δύο χρόνια, με τακτικές εξετάσεις αίματος για να εξετάσει τη δική τους παραγωγή ινσουλίνης και άλλους δείκτες για το πώς το φάρμακο μπορεί να βοηθήσει στη διαχείριση του διαβήτη τύπου 1.
Η βεραπαμίλη συνδέεται με χαμηλότερες απαιτήσεις σε ινσουλίνη στον τύπο 1
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι συμμετέχοντες που έπαιρναν βεραπαμίλη για ολόκληρα τα δύο χρόνια απαιτούσαν σταθερά λιγότερη ινσουλίνη από τα μέλη μιας ομάδας ελέγχου που δεν έλαβαν το φάρμακο, ενώ οι συμμετέχοντες που σταμάτησαν να παίρνουν το φάρμακο μετά από ένα χρόνο είδαν τις απαιτήσεις τους σε ινσουλίνη να αυξάνονται περισσότερο ή λιγότερο.
Οι εξετάσεις αίματος έδειξαν επίσης ότι η λήψη βεραπαμίλης συνδέθηκε με αλλαγές σε έναν αριθμό πρωτεϊνών που σχετίζονται με την αυτοανοσία στον διαβήτη τύπου 1 – την επίθεση του ανοσοποιητικού συστήματος στα βήτα κύτταρα στο πάγκρεας που παράγουν ινσουλίνη. Στην πραγματικότητα, 53 διαφορετικές πρωτεΐνες φάνηκε να έχουν αλλάξει την αφθονία τους με τη λήψη βεραπαμίλης. Η πρωτεΐνη που επηρεάστηκε περισσότερο από τη λήψη του φαρμάκου είναι γνωστή ως χρωμογρανίνη Α (CHGA) και είναι γνωστό ότι είναι αυξημένη γύρω στο χρόνο εμφάνισης του διαβήτη τύπου 1. Σε άτομα που έλαβαν βεραπαμίλη, τα επίπεδα της CHGA ήταν σημαντικά χαμηλότερα από ό,τι στην ομάδα ελέγχου που δεν έλαβε το φάρμακο.
«Στους ανθρώπους με διαβήτη τύπου 1, ακόμη και μια μικρή ποσότητα διατηρημένης [εσωτερικής] παραγωγής ινσουλίνης – σε αντίθεση με τις υψηλότερες [εξωτερικές] απαιτήσεις σε ινσουλίνη – έχει αποδειχθεί ότι σχετίζεται με βελτιωμένα αποτελέσματα και θα μπορούσε να βοηθήσει στη βελτίωση της ποιότητας ζωής και στη μείωση του υψηλού κόστους που σχετίζεται με τη χρήση ινσουλίνης», δήλωσε ο συγγραφέας της μελέτης Anath Shalev, MD, διευθυντής του Comprehensive Diabetes Center στο Πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα στο Μπέρμιγχαμ, σε ευρωπαϊκό δελτίο ειδήσεων. «Το γεγονός ότι αυτές οι ευεργετικές επιδράσεις της βεραπαμίλης φαινόταν να επιμένουν για δύο χρόνια, ενώ η διακοπή της βεραπαμίλης οδήγησε σε εξέλιξη της νόσου, παρέχει κάποια επιπλέον υποστήριξη για την πιθανή χρησιμότητα της για μακροχρόνια θεραπεία».
