Πολλά άτομα με διαβήτη – ειδικά διαβήτη τύπου 1 – είναι εξοικειωμένα με τη γλυκαγόνη ως μέρος ενός κιτ επείγουσας ένεσης για σοβαρή υπογλυκαιμία. Σε αυτήν τη μορφή, η γλυκαγόνη μπορεί να είναι μια προγεμισμένη σύριγγα που χρησιμοποιείται όταν ένα άτομο δεν μπορεί να πάρει με ασφάλεια ένα τρόφιμο, ένα ποτό ή ένα δισκίο γλυκόζης για να αυξήσει τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα. Αλλά οι ερευνητές ενδιαφέρονται όλο και περισσότερο να εξερευνήσουν τη γλυκαγόνη ως προληπτική θεραπεία για την υπογλυκαιμία, η οποία λαμβάνεται σε μικρότερη δόση από αυτή που χρησιμοποιείται για επείγουσα θεραπεία της υπογλυκαιμίας. Αν και δεν είναι πάντα δυνατό να γνωρίζετε πότε διατρέχετε κίνδυνο για υπογλυκαιμία, μια κατάσταση στην οποία η υπογλυκαιμία είναι πιο πιθανή για πολλά άτομα με διαβήτη είναι κατά τη διάρκεια ή μετά την άσκηση. Μπορεί να είστε σε θέση να μειώσετε τον κίνδυνο για υπογλυκαιμία που σχετίζεται με την άσκηση κάνοντας συγκεκριμένους τύπους δραστηριοτήτων σε συγκεκριμένες ώρες της ημέρας, χρησιμοποιώντας ένα σύστημα συνεχούς παρακολούθησης γλυκόζης (CGM) ή διασφαλίζοντας ότι η συνολική στρατηγική θεραπείας του διαβήτη δεν είναι πολύ επιθετικός.
Για την τελευταία μελέτη, οι ερευνητές στρατολόγησαν ενήλικες με διαβήτη τύπου 1 για να εξετάσουν την επίδραση της λήψης γλυκαγόνης πριν από μέτρια έως υψηλής έντασης αερόβια άσκηση. Συνολικά 45 συμμετέχοντες ολοκλήρωσαν τη μελέτη, η οποία περιελάμβανε την τυχαία ανάθεση σε ένα από τα τρία διαφορετικά σκέλη θεραπείας. Το σκέλος θεραπείας Α συνίστατο στη λήψη 150 μικρογραμμαρίων γλυκαγόνης αμέσως πριν από την άσκηση, συν τη μείωση του βασικού ρυθμού παροχής ινσουλίνης σε μια αντλία ινσουλίνης κατά 50% κατά τη διάρκεια της άσκησης. Το σκέλος θεραπείας Β συνίστατο στη λήψη εικονικού φαρμάκου (ανενεργή ένεση) αντί για γλυκαγόνη, ενώ παράλληλα μείωσε τη βασική παροχή ινσουλίνης, και το θεραπευτικό σκέλος Γ συνίστατο στη λήψη γλυκαγόνης χωρίς μείωση της βασικής παροχής ινσουλίνης. Όλοι οι συμμετέχοντες πέρασαν από μια φάση εκπαίδευσης εντός της κλινικής πριν ολοκληρώσουν τη θεραπεία που τους είχε ανατεθεί στην καθημερινή τους ζωή, κατά τη διάρκεια μιας περιόδου που διήρκεσε 12 εβδομάδες. Τους δόθηκε η οδηγία να κάνουν ασκήσεις διάρκειας μεταξύ 30 και 75 λεπτών σε όποια ρύθμιση προτιμούσαν.
Η θεραπεία με γλυκαγόνη συνδέεται με χαμηλότερο ποσοστό υπογλυκαιμίας που σχετίζεται με την άσκηση
Κατά τη διάρκεια της κύριας πραγματικής φάσης της μελέτης, οι συμμετέχοντες ολοκλήρωσαν συνολικά 795 συνεδρίες ασκήσεων. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι με βάση την αυτο-παρακολούθηση της γλυκόζης των συμμετεχόντων, η υπογλυκαιμία επιπέδου 1 (κάτω από 70 mg/dl) ήταν λιγότερο συχνή και στα δύο σκέλη θεραπείας με γλυκαγόνη. Το ποσοστό υπογλυκαιμίας επιπέδου 1 κατά τη διάρκεια των συνεδριών άσκησης ήταν 12% για το σκέλος Α (γλυκαγόνη συν μείωση βασικής ινσουλίνης) και 16% για το σκέλος C (γλυκαγόνη χωρίς μείωση βασικής ινσουλίνης). Για το σκέλος Β (ένεση εικονικού φαρμάκου συν μείωση βασικής ινσουλίνης), το ποσοστό υπογλυκαιμίας επιπέδου 1 ήταν 39%. Δεν υπήρχαν σημαντικές διαφορές μεταξύ των σκελών θεραπείας για άλλα αποτελέσματα, συμπεριλαμβανομένου του χρόνου που δαπανήθηκε κάτω από το εύρος γλυκόζης στόχου, του χρόνου εντός του εύρους ή του χρόνου πάνω από το εύρος κατά τη διάρκεια μιας περιόδου 300 λεπτών που αρχίζει με την ένεση γλυκαγόνης ή εικονικού φαρμάκου.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν επίσης ότι οι συμμετέχοντες κατανάλωναν λιγότερη γλυκόζη κατά τη διάρκεια ή μετά την άσκηση όταν έπαιρναν γλυκαγόνη εκ των προτέρων, αλλά όχι σε στατιστικά σημαντική ποσότητα. Το ποσοστό των αναφερόμενων ανεπιθύμητων ενεργειών ήταν παρόμοιο σε κάθε σκέλος θεραπείας, υποδηλώνοντας ότι η λήψη γλυκαγόνης πριν από την άσκηση δεν ενέχει αυξημένο κίνδυνο για δυσάρεστες ή επικίνδυνες παρενέργειες.
Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η λήψη μιας μίνι δόσης γλυκαγόνης πριν από την αερόβια άσκηση, με ή χωρίς μείωση της βασικής παροχής ινσουλίνης, μπορεί να βοηθήσει τους ενήλικες με διαβήτη τύπου 1 να μειώσουν τον κίνδυνο υπογλυκαιμίας που σχετίζεται με την άσκηση. Μελλοντικές μελέτες μπορεί να ρίξουν φως στη βέλτιστη δόση γλυκαγόνης για τη μείωση του κινδύνου υπογλυκαιμίας κατά τη διάρκεια της άσκησης, περιορίζοντας ταυτόχρονα κάθε απότομη αύξηση της γλυκόζης που θα μπορούσε να προκύψει από τη λήψη της ορμόνης.
