Καθώς κατέβαινε από την σκάλα, κάτι μουρμούραγε σχεδόν τραγουδιστά, μπορούσα να διακρίνω ότι είχε ελαφρώς χαμηλό σάκχαρο γιατί τα βήματα δεν ήταν τα συνηθισμένα στιβαρά που τραντάζουν την ξύλινη πλατιά σκάλα του σπιτιού, εκείνη που οδηγεί στην κρεβατοκάμαρα μας. Ήταν λίγο σαν πέταγε πάνω σε αυτήν. Επίσης είχε φανεί λίγο εκείνος ο ιδρώτας που δεν είναι του καλοκαιριού αλλά και πάλι την άκουγα που έκανε πάνω δουλειές και ίσως ήταν από την κούραση. Εγώ για σιγουριά έτρεξα να την βοηθήσω ενώ είχα προλάβει να αρπάξω μια πορτοκαλάδα και να της την προσφέρω εκεί στα σκαλοπάτια, στα οποία είχε πλέον καθίσει για να πάρει μια ανάσα, νόμιζα. Με το χέρι της και με λίγη απαλή δύναμη μου έσπρωξε το δικό μου που κράταγε την πορτοκαλάδα και με το άλλο ψαχούλευε στην τσέπη της ζακέτας της. Εγώ περίμενα και δεν έδειξα κανένα πανικό, έχει πείρα και νιώθω χρήσιμη να στέκομαι δίπλα της χωρίς να παίρνω αποφάσεις δικές της, εκτός αν ο κίνδυνος είναι μεγάλος.
Η συγκεκριμένη στιγμή ήταν μέρος της καθημερινότητας της, μια εκτός κινδύνου συνθήκη που απλά η συντροφιά μου, δίπλα της, την ομορφαίνει, σαν κάτι πολύ απλές στιγμές στην ζωή μας που αποκτούν πολύ μεγάλη αξία από μόνες τους γιατί έχεις ένα άνθρωπο κοντά σου. Τώρα πλέον αυτές οι μικρές υπογλυκαιμίες της μας έδεναν και όσο και αν ακουγόταν παράλογο εμείς χαμογελούσαμε με νόημα κοιτάζοντας στα μάτια η μια την άλλη κάθε φορά που θυμόμασταν πόσες μικρές υπογλυκαιμίες είχαμε ζήσει μαζί. Δεν θα μπορούσα να την αγαπώ χωρίς να σέβομαι τον διαβήτη της, δεν θα μπορούσε να υπάρχει χωρίς να τον έχει αποδεχτεί στην ζωή της και να τον φροντίζει πλέον καθημερινά.
Ακούμπησα την πορτοκαλάδα κάπου εκεί δίπλα αφού είδα ότι δεν την θέλει και δεν την χρειάζεται. Είχε περάσει πολλά που από θαύμα δεν τις κόστισαν σοβαρές επιπλοκές. Παλιά βούταγε τις πορτοκαλάδες και τα ζαχαρόνερα και το ανέβαζε απότομα πολύ ψηλά και χαλούσε σχεδόν όλη τη μέρα μας για να το ξανά ρίξει που μετά έπεφτε πολύ απότομα και ξανά τρέχαμε να το ανεβάσουμε. Τα νεύρα της, η κούραση, οι τιμές της, εκείνη την περίοδο ήταν χάλια και μαζί και η σχέση μας παρόλη την αγάπη μας, ακλουθούσε η ζωή μας τις άθλιες αυξομειώσεις του σακχάρου της. Σήμερα με ηρεμία την παρακολουθούσα τι θα έβγαζε αυτήν την φορά από την τσέπη της ζακέτα της. Συνήθως κάτι γλυκά ξεπρόβαλαν, επιθυμίες που επιμελώς περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να κατασπαράξει. «Πρέπει να περιμένω την κατάλληλη στιγμή, τότε η απόλαυση είναι τεραστία» πάντα μου έλεγε όταν έσωζε ένα γλυκό σε κάποια τσάντα ή τσέπη της. Μετά συνήθως το μετάνιωνε, ακόμα και αυτό το ένα μικρό γλυκάκι που φύλαγε κοντά της, πολύ συχνά την ανέβαζε πιο ψηλά από όσο έπρεπε να φτάσει και γκρίνιαζε γιατί πραγματικά πρόσεχε, ενημερώνονταν και προσπαθούσε να έχει μια καλή ρύθμιση την οποία πλέον πάρα πολύ συχνά την κατάφερνε και έτσι οι μικρές αυτές υπογλυκαιμίες φάνταζαν σαν χάρες που έρχονταν όταν ερχόταν και ένα λαχταριστό γλυκάκι στο σπίτι μας.
Ζούμε σε μια γειτονιά που ακόμα περνάει όλο και κάποιος παλιατζής ή ακόμα και ψαράς από το στενό δρομάκι μας και πολύ σπάνια έχουμε ακούσει και μια λατέρνα. Έχει συμβεί και μας έχει συγκινήσει ο ήχος της, όπως εκείνο το πρωινό που ήδη είχα ανοίξει τα παράθυρα του σαλονιού και από τον δρόμο έμπαινε το τραγούδι, αρκετά ξεκούρδιστο αλλά το ίδιο απολαυστικό και δημιουργούσε ένα κλίμα από παλιές όμορφες ελληνικές ταινίες τις οποίες λατρεύουμε ευλαβικά ακόμα.
Έβγαλε ένα δύευρω και το έσπρωξε στο χέρι μου και κούνησε με τσαχπινιά το κεφάλι της, μου έκλεισε και το μάτι να πάω να του το πετάξω από τον 3ο όροφο που μέναμε. Εγώ γέλασα γιατί με εξέπληξε αυτήν την φορά που δεν έβγαλε ένα γλυκάκι, όπως οι μάγοι που βγάζουν κουνέλια από τα καπέλα τους ή άσσους από τα μανίκια τους, έτσι ανέδυε από τις τσέπες της τα γλυκά στο παρελθόν. Την υπάκουσα και πολύ γρήγορα έτρεξα και της έκανα το χατίρι, εκείνη είχε ήδη σηκωθεί και διασχίσει με χαρά τα τέσσερα τελευταία σκαλοπάτια που είχαν απομείνει για να βρεθεί στο σαλόνι και είχε ήδη φτάσει στην κουζίνα, είχε ανοίξει το ψυγείο από όπου ξετρύπωσε εκείνο το βύσσινο γλυκό χειροποίητο από τα χέρια της Σοφίας η οποία μόλις προχθές μας το είχε φέρει. Έσκασα στα γέλια, μα βέβαια έπρεπε να το είχα φανταστεί.
Καμιά φορά στις μικρούλες υπογλυκαιμίες, αποκτά μια αδύναμη αλλά τρυφερή φατσούλα να σε κοιτάζει όλο γλύκα και ας της έχει φύγει η πολύ ζάχαρη από το αίμα της και ας τρέμει λίγο και ας ιδρώνει ελαφρώς, νομίζεις σαν να βρίσκεται σε μια ευτυχισμένη στιγμή, τόσο γαλήνια που είναι σχεδόν αξιοζήλευτη σε αντίθεση με το παρελθόν, εκείνες οι υπογλυκαιμίες που άφηναν το πρόσωπο χωρίς χρώμα και εμένα την ανάσα μου να κόβεται από τρομάρα. Τώρα με άνεση και μόνη της βάζει μια ζουμερή μπουκιά βύσσινο γλυκό στο στόμα της και πασαλείφει το μουτράκι της, ενώ ένα μουγκρητό απόλαυσης απλώνεται στον χώρο και είναι σχεδόν ρυθμικό και επαναλαμβανόμενο όπως και η κίνηση να βουτήξει πάλι το κουτάλι μέσα στο βάζο και να το αφήσει μισό, αλλά αυτήν την φορά το προσγείωσε στο δικό μου στόμα. Εκείνη ήξερε ότι ήταν αρκετό όσο είχε φάει και σιχαινόταν τις μεγάλες αυξομειώσεις του σάκχαρο στο αίμα της. Είχε δώσει ολόκληρο αγώνα να κρατάει την γραμμούλα του σχεδιαγράμματος του σακχάρου της σταθερή και μέσα στα όρια και δεν θα άφηνε καμία παραπανίσια μπουκιά ή και στενοχώρια να της χαλάσει την «ευθεία» της.
Την παρακολουθώ με τα μάτια μου και εκείνη με τραβά από το χέρι και κάνει μια χορευτική κίνηση κάπως ξεχαρβαλωμένη που αρμόζει όμως τόσο πολύ στην ποιότητα του τραγουδιού από την λατέρνα. Ο πλανόδιος ως δείγμα ευγνωμοσύνης με τα δύο ευρώ που κατόρθωσε με ακροβατικές κινήσεις να σκάσουν μέσα στο κασκέτο του, κάθισε κάτω από το μπαλκόνι μας μέχρι να τελειώσει όλο το άσμα μέσα από το οποίο νομίζαμε ότι ακούγαμε την υπέροχη φωνή της αείμνηστης Τζένης Καρέζης. Εκείνη με είχε ήδη αρπάξει και προσπαθούσε λίγο να με στριφογυρίσει να χορέψουμε ενώ ξαφνικά μου σκάει ένα φιλί όλο γλύκα βύσσινου και στο τέλος πέφτει με παραπανίσια χαρά στην αγκαλιά μου, ήταν ο τρόπος της, μια ένδειξη ευγνωμοσύνης για το γεγονός ότι είμαι δίπλα της και αυτό με κάνει τον πιο χαρούμενο άνθρωπο του κόσμου. Όπως εκείνη έμαθε να αποτρέπει τις απότομες μεταβολές του σακχάρου της την ίδια περίοδο και με την ίδια βοήθεια έμαθα και εγώ να την υποστηρίζω και να δείχνω έμπρακτα την αφοσίωση μου σε εκείνη που λάτρευα και στον διαβήτη της που τολμώ να πω ότι τον αγάπησα αφού δεν υπήρχε άλλη επιλογή αλλά κυρίως γιατί πλέον είχαμε μάθει να τον ελέγχουμε πολύ πιο σωστά. Όσο πιο γρήγορα έγιναν αυτά τα βήματα προόδου τόσο γρήγορα και μαγικά άλλαξε η σχέση μας προς το καλύτερο.
Ο ήχος πλέον της λατέρνας έχει απομακρυνθεί και μαζί του η άφοβη υπογλυκαιμία της και εμείς βρισκόμαστε να σχεδιάζουμε το υπόλοιπο της όμορφης ημέρας. Τα λόγια της είναι μελιστάλακτα και το σάκχαρο ακολουθεί την ηρεμία της. Η μικρή αγορά μας με τα φρούτα και τα λαχανικά είναι μόλις λίγα βήματα από τα όρια της αγαπημένης μας γειτονιάς αλλά πριν ξεκινήσουμε για τα υγιεινά ψώνια μας, φροντίζουμε και οι δύο με την ίδια σκέψη να πάρουμε την Σοφία τηλέφωνο στην Πρέβεζα και να την ευχαριστήσουμε για το υπέροχο γλυκό βύσσινο που είχε φτιάξει με τα χεράκια της και ήξερε πολύ καλά που και γιατί μας το έφερνε.
Το χαρτάκι με την λίστα με τα ψώνια έτσι τσαλακωμένο όπως ήταν, μας αποκάλυπτε ακόμα τις σωστές επιλογές μας. Γεμάτο φρούτα και λαχανικά, ψάρια και κάποια όσπρια, βοτάνια αγαπημένα από την κυρά Μαριώ και το ένα χέρι μας ήταν πιασμένο να κρατάει το χέρι της άλλης και με το άλλο το ελεύθερο εκείνη έσπρωχνε ακόμα το άδειο καροτσάκι μας.
Κοιταχτήκαμε για μια ακόμα φορά στα μάτια και ξέραμε τι λέγαμε σιωπηλά. Ότι είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις να σε φροντίζεις και να φροντίζεις και ότι ζει μαζί σου ή γύρω σου. Το μυστικό για ευτυχισμένες καθημερινές στιγμές, περικλείεται όλο σε μια και μόνο λέξη: κατανόηση!
Να σε κατανοούν, να σε αφουγκράζονται, να αναγνωρίζουν τις ανάγκες σου, να νοιάζονται για εσένα. Αυτή είναι η καλύτερη μέθοδος για να μάθεις να νοιάζεσαι και εσύ για τον εαυτό σου.
Ο διαβήτης της είναι δικός της, όπως και του καθενός από εμάς το σώμα μας, με ότι κουβαλά μέσα του, μας ανήκει και είμαστε ευγνώμων που έχουμε ακόμα την δυνατότητα να κάνουμε τις σωστές επιλογές και είμαστε ευγνώμων που πλέον ζούμε σε εποχές που χωρίς κανένα κόπο μπορούμε να συλλέξουμε όσες πληροφορίες χρειαζόμαστε για να κάνουμε τις επικίνδυνες και άσχημες αυξομειώσεις του σακχάρου και της διάθεση μας παρελθόν.
Πραγματικά μπορούμε να πετύχουμε μια καλή ρύθμιση και η οποία θα ρυθμίσει την ίδια μας την ζωή και θα την κάνει να ηχεί σαν ένα όμορφο καλοκουρδισμένο κομμάτι. Ακριβώς όπως το χέρι που πρέπει ρυθμικά να γυρνάει τον μοχλό της λατέρνας για να αναπαράγει σωστά την μουσική , έτσι πρέπει να μάθουμε να ρυθμίζουμε τους ήχους και την ποιότητα του σώματος μας και μόνο έτσι ομορφαίνει και αποκτά καλή ποιότητα η ζωή μας.
MyDiabetes.gr
Με ένα κλικ μπορείς και εσύ να ρυθμίσεις σωστά την ζωή σου!
Το ισορροπημένο σάκχαρο μου εξασφαλίζει ισορροπημένες σχέσεις γύρω μου!
