Η Kelsey Bascom είναι σεναριογράφος που ζει στο Los Angeles, και έχει γράψει και πρωταγωνιστήσει στην κωμική διαδικτυακή σειρά Mondays. Το 2018 προτάθηκε για βραβείο σεναρίου και πρωταγωνιστικού ρόλου στο Los Angeles Web Series Festival (Φεστιβάλ του Λος Άντζελες για Σειρές που παρακολουθούνται μέσω διαδικτύου).
Μετά από αυτήν την επιτυχία της, αποφάσισε να γράψει το σενάριο για το Quarter, μια ταινία που θα παρουσιάζει την καθημερινότητα μιας νεαρής κοπέλας με διαβήτη τύπου 1. Το παρακάτω κείμενο το έχει γράψει η ίδια για να παρουσιάσει την ταινία που πρόκειται να γυρίσει.
Αντιστρέφοντας το σενάριο για το διαβήτη
Αντί προλόγου
Υπάρχουν πολλά πράγματα που με εκνευρίζουν και έχουν σχέση με τον διαβήτη τύπου 1. Το γεγονός ότι πρέπει να μετράω τις θερμίδες μου και να κάνω μαθηματικούς υπολογισμούς κάθε φορά που θέλω να φάω. Το γεγονός ότι τα επίπεδα του σακχάρου στο αίμα μου ανεβοκατεβαίνουν κάθε φορά που ασκούμαι, που έχω περίοδο, που έχω άγχος, που είμαι άρρωστη, που είμαι χαρούμενη, που βγαίνω ραντεβού, ακόμη και κάθε φορά που κάνω σεξ. Όταν έχω υψηλό σάκχαρο, αισθάνομαι τόσο εξουθενωμένη που δεν μπορώ να σκεφτώ σωστά και έχω τόσα πολλά νεύρα, που ούτε εγώ με αντέχω. Όταν έχω υπογλυκαιμία αισθάνομαι σα να μου ρουφάει τη ζωή κάποιο σκοτεινό τέρας. Αυτά όμως είναι πράγματα με τα οποία μπορώ να ζήσω. Αυτά που δεν μπορώ να ανεχτώ, είναι σχόλια όπως:
-Α, είσαι διαβητική – έχεις τον καλό ή τον κακό διαβήτη;
-Το έπαθες επειδή όταν ήσουν μικρή έτρωγες πολλή ζάχαρη;
-Δεν είσαι παχιά όμως…
-Ωχ, τι είναι αυτό που έχεις στο χέρι σου;
-Είχα ένα θείο που είχε διαβήτη… Του κόψαν το πόδι
-Πωπω, πραγματικά δεν ξέρω πως τα καταφέρνεις – αν εγώ έπρεπε να κάνω ενέσεις κάθε μέρα, θα πέθαινα.
Μπορεί μέχρι τώρα να μην έχετε καταλάβει ότι είμαι πολύ ντροπαλή. Έχω μια δυνατή, θαρραλέα φωνή, βρίσκεται όμως κυρίως μέσα στο κεφάλι μου. Είμαι 26 χρονών και πάσχω από διαβήτη από τα 17 μου χρόνια. Εδώ και σχεδόν δέκα χρόνια, αντιμετωπίζω τις υπεργλυκαιμίες, τις υπογλυκαιμίες, τις ενέσεις, την αγωνία, τα τέρατα, και τα σχόλια – αυτά με αγχώνουν και με κάνουν να ντρέπομαι. Με κάνουν να θέλω να κρύβω το γεγονός ότι είμαι διαβητική. Όμως, πρόσφατα, μου έδωσαν και έμπνευση ώστε να γράψω το σενάριο για ένα κωμικό φιλμ που διαπραγματεύεται το θέμα του διαβήτη. Ναι καλά διαβάσατε – μια κωμωδία. Αποφάσισα να τη γράψω γιατί ποτέ δεν έχω δει μια ταινία που δεν είναι ντοκυμαντέρ και που παρουσιάζει πως είναι πραγματικά να ζει κανείς με διαβήτη τύπου 1.
Πέρα από το γεγονός ότι είμαι ένα άτομο που πάσχει από διαβήτη, είμαι και μια νέα γυναίκα που προσπαθεί να ζήσει τη ζωή της, να φτιάξει την καριέρα της, να έχει τους φίλους της, τις σχέσεις και τις φιλοδοξίες της και να ζήσει τον έρωτα. Θέλω το κοινό να μπορέσει να μπει μέσα στο μυαλό μου, να δει πως είναι να είσαι ένα φυσιολογικό άτομο με μια αυτοάνοση ασθένεια. Θέλω να βάλω το διαβήτη μέσα σε ένα πλαίσιο του κανονικού ώστε να μπορούν να ταυτιστούν ακόμη και άτομα που δεν έχουν διαβήτη τύπου 1. Είναι ένα “πράγμα” που πρέπει να αντιμετωπίσω. Άλλοι άνθρωποι έχουν άλλα “πράγματα”. Οι περισσότερες ταινίες ή σειρές που παρουσιάζουν το διαβήτη τύπου 1, είτε τον παρουσιάζουν λάθος, είτε δείχνουν τα πράγματα υπερβολικά δραματικά, και για μένα είναι βασικό η ταινία αυτή να φαίνεται πραγματική.
Αίσθηση του πραγματικού
Θέλω να δείξω την καθημερινότητα της ζωής και την καθημερινότητα του διαβήτη τύπου 1. Θέλω να διορθώσω κάποιες από τις παρανοήσεις και τα στερεότυπα. Πριν γράψω αυτό το σενάριο, εγραψα και πρωταγωνίστησα σε μια κωμική σειρά που είναι διαθέσιμη μέσω internet και ονομάζεται MONDAYS (ΔΕΥΤΕΡΕΣ). Η σειρά έχει ως θέμα τη ζωή μιας νεαρής γυναίκας όπως εγώ, που στα είκοσι χρόνια της προσπαθεί να ζήσει τη ζωή της μέσω των κωμικών καταστάσεων που αντιμετωπίζει. Στη σειρά επέλεξα να μην συμπεριλάβω το διαβήτη. Μου άρεσε η ιδέα ότι δε θα χρειαζόταν να σκέφτομαι το ΣΔ1, τουλάχιστον για τα 3 λεπτά του επεισοδίου. Ήμουν εγώ όπως με φαντάζομαι. Συνειδητοποίησα όμως ότι αυτό που έλειπε από τη σειρά, και που είναι τόσο μεγάλο μέρος της ζωής μου, και θα έπρεπε να είναι και μέρος της ιστορίας μου, είναι ο διαβήτης.
Ξεκίνησα λοιπόν να γράφω ένα ημερολόγιο με όσες εμπειρίες μου έρχονταν στο μυαλό σε σχέση με το διαβήτη. Σκέψεις. Ανησυχίες. Όνειρα. Εφιάλτες. Όλα τα περίεργα πράγματα που μου έχουν πει. Και όλες τις τυχαίες και ιδιόμορφες σκέψεις κατεβάζει το κεφάλι μου. Μετά, τα πήρα όλα αυτά και τα μετέτρεψα σε σενάριο. Η πρωταγωνίστρια, η Κέλη, έχει βασιστεί σε εμένα, κάνει πολλούς διαλόγους με τον εαυτό της, όχι σαν να είναι τρελή, αλλά παρουσιάζοντας αστεία σημαντικά θέματα. Ακούμε τη φωνή της, μιλάει απευθείας στην κάμερα, αναπαριστούμε τα περίεργα όνειρά της και τις φαντασιώσεις της, μέχρι που ζωντανεύουμε το πάγκρεας που δέχεται επίθεση από στρατιώτες του ανοσοποιητικού συστήματος. Θέλω το κοινό να δει τις σκέψεις της και να καταλάβει αυτά που σκέφτεται και αυτά που περνάει.
Είναι όλα πολύ προσωπικά και ομολογώ πράγματα που δεν έχω πει ποτέ σε κανέναν, κάτι που προφανώς δεν περιμένετε ότι θα έκανε ένα ντροπαλό και σιωπηλό άτομο όπως είμαι εγώ. Όμως, χαίρομαι πολύ που θα μοιραστώ αυτά τα πράγματα, γιατί πιστεύω ότι το πολύ οικείο ύφος του σεναρίου θα επιτρέψει σε νεαρές κοπέλες να ταυτιστούν, ακόμη και αν δεν έχουν διαβήτη τύπου 1. Το Quarter (ένα τέταρτο) είναι μια ταινία για μια νεαρή εικοσάχρονη κοπέλα, που περνά κρίση σε σχέση με το πρώτο τέταρτο της ζωής της και τυχαίνει να πάσχει από διαβήτη τύπου 1. Το μάθημα που έχει να της διδάξει η πορεία της είναι ότι αν είναι αρκετά δυνατή ώστε να αντιμετωπίσει τα σκαμπανεβάσματα του σακχάρου, τότε είναι αρκετά δυνατή ώστε να αντιμετωπίσει τα σκαμπανεβάσματα της ζωής. Τώρα που το σενάριο ολοκληρώθηκε, το επόμενο βήμα είναι να γυριστεί η ταινία. Η συγγραφή του σεναρίου ήταν μια θεραπευτική διαδικασία για μένα, καθώς μου έδειξε ότι δεν με προσδιορίζει ο διαβήτης, και ότι το γεγονός ότι πάσχω από διαβήτη τύπου 1 δεν είναι αδυναμία, αλλά δύναμη.
Πηγή: Beyond Type 1
