Στην Ελλάδα της κρίσης, οι ασθενείς εκπέμπουν ΣΟΣ.
Σε χρόνιες ασθένειες, όπως περιγράφει παρακάτω στο άρθρο της, η Λίζα Δράκου πολλοί ασθενείς χρειάζονται φροντίδα κατ’ οίκον προκειμένου να μπορούν να ανταπεξέλθουν στις βασικές ανάγκες της καθημερινότητάς τους. Αυτό πρακτικά προϋποθέτει μια μεγάλη οικονομική άνεση, αφού στην χώρα μας δεν υπάρχει υποστήριξη από το κράτος.
Η απουσία του κράτους πρόνοιας οδηγεί σε τέτοια απελπισία αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι σε άλλα κράτη θα είχαν περιθώριο πολλών χρόνων ζωής, που στην Ελλάδα φθάνουν να ζητούνε νομιμοποίηση της ευθανασίας, όχι γιατί πονάνε και δεν αντέχουν να ζούνε, αλλά γιατί δεν έχουν κάποιον να τους φροντίσει, είτε λόγω ότι δεν έχουν συγγενείς, είτε γιατί δεν έχουν χρήματα.
Λίζα Δράκου
“Όταν Μετατρέπουν τον Ασθενή σε βάρος της Γης”
Υπάρχουν κάποιες ανίατες νόσοι που επιφέρουν την καθήλωση του ασθενή και την αδυναμία αυτοεξυπηρέτησης. Αυτό συμβαίνει για παράδειγμα στην τετραπληγία, στη σκλήρυνση κατά πλάκας, στα τελευταία στάδια της άνοιας, σε άτομα με αναπηρία από διάφορους λόγους και κυρίως στην περίπτωση που υπάρχει πλήρης απώλεια της λειτουργικότητας, όπως συμβαίνει στα τελευταία στάδια της ΑΛΣ. Στην τελευταία περίπτωση, ο ασθενής χάνει τελείως την αυτάρκεια του, και μπορεί να επικοινωνήσει μόνο με τα μάτια, μέσω ειδικών συσκευών, εξαρτώμενος 100 τοις 100 από τους άλλους.
Οι ασθενείς αυτοί είναι κυριολεκτικά φυλακισμένοι μέσα στο ίδιο τους το σώμα.
Πρόκειται για ανθρώπους που έχουν ανάγκη βοήθειας για να επιτελέσουν ακόμη και τις βασικές καθημερινές λειτουργίες, δηλαδή τη λήψη τροφής και την καθαριότητα, και επιπλέον για να λάβουν την απαραίτητη ιατρική φροντίδα, που ανάλογα με την περίπτωση, μπορεί να είναι αρκετά σύνθετη. Η φροντίδα αυτή στην πιο απλή μορφή της μπορεί να περιλαμβάνει την περιποίηση των κατακλίσεων, ενώ σε πιο απαιτητικές περιπτώσεις, τον έλεγχο και τον καθαρισμό της τραχειοτομίας, το τάισμα μέσω αυτής, μετρήσεις, ενέσιμη θεραπεία, χορήγηση οξυγόνου κλπ. Επιπλέον σημαίνει την στοιχειώδη ανθρώπινη επικοινωνία και ψυχολογική υποστήριξη.
Ποιοι λοιπόν είναι αυτοί που θα παρέχουν κατ’ οίκον όλα αυτά σε έναν καθηλωμένο ασθενή;
Πρώτα απ’ όλα το βάρος του ασθενή στην Ελλάδα πέφτει σχεδόν αποκλειστικά στην οικογένειά του. Δυστυχώς, η ελληνική οικογένεια έχει αναλάβει το βάρος των ασθενών της και όχι το κράτος, όπως θα έπρεπε, με αποτέλεσμα πλέον αυτό να το θεωρούμε δεδομένο και φυσιολογικό. Η οικογένεια, πράγματι, παρουσιάζεται εξαιρετικά υποστηρικτική και οι μητέρες θυσιάζονται για τα παιδιά τους, τους συζύγους τους κι τα αδέρφια τους. Όμως είναι σωστό αυτό ή νομίζουμε ότι μόνο αυτό αρκεί; Και τι συνέπειες έχει στην καθημερινή ζωή των μελών της οικογένειας; Κατ’ αρχάς σημαίνει την πλήρη αποκοπή όλων από κάθε κοινωνική και επαγγελματική δραστηριότητα. Επιπλέον σημαίνει οικονομική αφαίμαξη στα όρια της καταστροφής. Καθώς αποτελεί μεγάλο βάρος για όλους, ο ίδιος ο ασθενής αισθάνεται τύψεις μπροστά σε τέτοια αυταπάρνηση.
Αν δεν μπορεί η οικογένεια ή δεν υπάρχει οικογένεια;
Στην Ελλάδα είναι σχεδόν σαν να σε αναγκάζουν να κάνεις παιδιά ή να μείνεις κοντά στην οικογένεια σου, από τον φόβο να μην μείνεις αβοήθητος. Πράγμα τρομερά εξωφρενικό. Το κράτος πετάει το μπαλάκι στην οικογένεια.
Ο ασθενής που είναι μόνος, αναγκάζεται και λογικό είναι να απευθυνθεί σε κάποιον βοηθό, δηλαδή είτε σε επαγγελματία νοσηλευτή, είτε σε εσωτερική νοσοκόμα (σπάνια άνδρες ενδιαφέρονται για τέτοιες θέσεις). Το κόστος όμως για να αναλάβουν 3 νοσηλευτές επί 24ώρου βάσεως έναν κατάκοιτο ασθενή, είναι κατά πολύ μεγαλύτερο από το μηνιαίο επίδομα κινητικής αναπηρίας των 781 ευρώ ( εξωιδρυματικό) που λαμβάνει. Έτσι θα πρέπει να το επωμιστεί ο ίδιος ο ασθενής! Πόσοι όμως έχουν τέτοια δυνατότητα;
Αναγκαστικά λοιπόν επιλέγεται η λύση της κυρίας που θα μείνει σπίτι και ο Γολγοθάς ξεκινάει.
Ο ασθενής, μέσω αγγελιών, γνωστών ή γραφείων -που κανείς δε γνωρίζει αν λειτουργούν νομοτύπως- θα αναζητήσει τον άνθρωπο που θα γίνει το δεξί του χέρι.
Πλήθος οι δυσκολίες και τα παράπονα. Οι ασθενείς λένε ότι είναι εντελώς ανειδίκευτες, ότι δείχνουν αδιαφορία και κουράζονται εύκολα, μην ξέροντας πως να χειριστούν έναν τέτοιο ασθενή. Δεν ξέρουν καν πώς να τον σηκώσουν από το κρεββάτι. Αν δε, τις εκπαιδεύσεις, κάνεις δε σου εγγυάται ότι θα μείνουν αφού διαρκώς ψάχνουν για ευκολότερη εργασία.
Ασθενής με νόσο ΑΛΣ, ποστάρει: “Έχω απελπιστεί, δεν έχω συγγενείς. Η ζωή μου εξαρτάται κυριολεκτικά από την βοηθό. Αν μου μιλήσει άσχημα, το δέχομαι από φόβο μη με παρατήσει. Σκέφτομαι ακόμα και να τερματίσω τη ζωή μου από απελπισία. Πάλεψα τόσο πολύ, αλλά είμαι μόνη κι αβοήθητη. Μακάρι να νομιμοποιούταν η ευθανασία.”
“Να μη σου τύχει λοιπόν” Προσευχόμαστε στην Ελλάδα και ρίχνουμε όλες τις ελπίδες μας στο Θεό και τα θαύματα! Ένα επίγειο θαύμα θα ήταν η πλούσια εκκλησία μας που ο δυναμικός της κλήρος πληρώνεται από τα χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου και άρα από το κάθε ελληνικό νοικοκυριό να αναλάβει και να φροντίζει αυτούς τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη για κατ’ οίκον φροντίδα από το οικονομικά υγειές παγκάρι της.
Η κυρία Κ. Τ. χρόνια καθηλωμένη στο κρεβάτι, έφερε η ίδια εκπαιδευτή από τη Γερμανία και έτσι δείχνει στη γειτόνισσα πώς με τη σειρά της θα εκπαιδεύει τις βοηθούς.
“Τι να έκανα, λέει. Σκέφτηκα πολλές φορές να πεθάνω, αλλά είχα 3 μωρά να μεγαλώσω. Στη Γερμανία το κράτος προσφέρει 7000 ευρώ για ασθενείς που δεν αυτοεξυπηρετούνται. Εδώ αναγκάζομαι να πουλάω on line ημερολόγια για να καλύψω το κόστος.”
Μοιάζει με εφιάλτη, απ’ τον οποίο όμως δεν έχεις την δυνατότητα να ξυπνήσεις για να ξεφύγεις.
Να σε προδώσει το σώμα σου και να εξαρτάσαι από έναν άγνωστο δίχως γνώσεις. Όμως δεν πρόκειται για πλασματικές ιστορίες. Πρόκειται για ανθρώπους με σάρκα και οστά, που πριν λίγο καιρό ήταν υγιείς. Με δουλειές και όνειρα. Είναι η Έφη, η Ελένη, ο Στέφανος, η Κική. Κι αύριο ίσως να είναι ένας από εμάς ή από την οικογένειά μας. Πρόκειται για πόλεμο ανελέητο σε δυο μέτωπα. Από τη μία το τέρας της ασθένειας και από την άλλη το τέρας της κρατικής αδιαφορίας.
Ο άνθρωπος που αδυνατεί να αυτοεξυπηρετηθεί, μπορεί να βασιστεί σε ένα και μοναδικό πράγμα. Στο πνεύμα του. Η έντονη ανάγκη να κρατηθεί στη ζωή ως άτομο με αξιοπρέπεια κι όχι σαν βάρος της γης, είναι καθοριστική για την πορεία της νόσου. Και είναι δικαίωμα, όχι μόνο όσων διαθέτουν τα χρήματα, άλλα όλων μας. Ζητάμε λοιπόν από το κράτος να καλύπτει πλήρως το κόστος νοσηλευτών που να διαθέτουν την ανάλογη εκπαίδευση. Όταν κρύβεις κάτω από το χαλί τους ασθενείς σου και τους αφήνεις στη μοίρα τους, δεν είσαι κράτος δικαίου, είσαι ο δράκος που τρώει τα παιδιά του.
Λίζα Δράκου
