Παραδοσιακά, ο Διαβήτης Τύπου 1 αναφέρεται ως αυτοάνοσο νόσημα. Αυτό σημαίνει ότι, ενώ σε κανονικές συνθήκες υπάρχουν μηχανισμοί ελέγχου στο σώμα που αποτρέπουν την επίθεση του ανοσοποιητικού συστήματος στα υγιή όργανα, στην περίπτωση του διαβήτη τύπου 1, ο μηχανισμός αυτός δεν έχει λειτουργήσει σωστά, με αποτέλεσμα το ανοσοποιητικό σύστημα να επιτίθεται στα β-κύτταρα. Με αυτόν τον τρόπο τα καταστρέφει και έτσι το άτομο πρέπει να κάνει ενέσεις ινσουλίνης.
Από την άλλη πλευρά, ο Διαβήτης Τύπου 2, περιγράφεται ως ασθένεια που έχει ως βάση την ινσουλινοαντίσταση. Τα β-κύτταρα συνεχίζουν να παράγουν ινσουλίνη, όχι όμως αρκετή ώστε να ξεπεράσουν την ινσουλινοαντίσταση, και με το πέρασμα του χρόνου, τα β-κύτταρα εκφυλίζονται και οι ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 μπορεί να χρειαστεί να λάβουν ινσουλίνη.
Τώρα όμως, ερευνητές στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Stanford και του Πανεπιστημίου του Toronto, παρουσιάζουν τα αποτελέσματα της έρευνάς τους που υποδεικνύουν ότι ο διαβήτης τύπου 2 μπορεί να είναι επίσης αυτοάνοσο νόσημα.
Αυτοάνοσο νόσημα
Κάτι τέτοιο φαίνεται λογικό. Ότι δηλαδή οι δυο τύποι διαβήτη έχουν μια κοινή υποκείμενη αιτία και πως δευτερογενείς παράγοντες επηρεάζουν την έκφανση της ασθένειας. Επιπλέον, υπάρχουν έρευνες που υποδεικνύουν ότι ασθενείς με διαβήτη τύπου 1 μπορεί να έχουν σε κάποιο βαθμό ινσουλινοαντίσταση, αλλά συνήθως όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό όσο οι άνθρωποι με διαβήτη τύπου 2, και ότι οι άνθρωποι με διαβήτη τύπου 2 μπορεί να διαθέτουν σε κάποιο βαθμό αυτοαντισώματα, αλλά συνήθως όχι τόσο πολλά όσο οι ασθενείς με διαβήτη τύπου 1.
Με άλλα λόγια, μπορεί να μην υπάρχει ξεκάθαρη διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δύο τύπων της ασθένειας, αλλά μια κοινή βάση με διαφορετική έκφανση σε κάθε άτομο.
Λόγω όμως του παραδοσιακού τρόπου θεώρησης των δύο τύπων διαβήτη, οι γιατροί δεν συνηθίζουν να κάνουν έλεγχο για αντισώματα σε ασθενείς με εμφανή σημάδια διαβήτη τύπου 2, και δεν κάνουν έλεγχο για ινσουλινοαντίσταση σε ασθενείς που έχουν αυτοαντισώματα.
Βέβαια, αυτή η νέα θεωρία δε σημαίνει ότι δεν βοηθούν οι παραδοσιακές προσεγγίσεις για τη ρύθμιση του διαβήτη τύπου 2, όπως η απώλεια βάρους και η σωματική άσκηση. Όταν, μέσω αυτών των προσεγγίσεων, μειωθεί αρκετά η αντίσταση στην ινσουλίνη, τότε τα ελαττωματικά β-κύτταρα μπορεί να είναι σε θέση να παράγουν αρκετή ινσουλίνη ώστε να διατηρούν τα επίπεδα της γλυκόζης σε κανονικά επίπεδα, ανάλογα βέβαια και με το πόσο πολύ έχουν καταστραφεί τα κύτταρα αυτά μέχρι τη στιγμή της διάγνωσης.
Αν όμως γίνουν περεταίρω έρευνες και επιβεβαιωθούν αυτές οι νέες θεωρίες, τότε θα μπορούσαν να αναπτυχθούν νέες θεραπείες για ασθενείς με διαβήτη τύπου 2, που να στοχεύουν στις πτυχές της νόσου που προέρχονται από την αυτοανοσία.
Πως λειτουργεί ο οργανισμός
Οι ερευνητές λένε ότι τα ανοσοκύτταρα προκαλούν φλεγμονή στο λίπος όταν τα λιποκύτταρα αναπτύσσονται τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνουν να δημιουργηθούν νέες φλέβες για να τα αιματώσουν. Έτσι, κάποια από τα λιποκύτταρα πεθαίνουν και διαχέουν το περιεχόμενό τους μέσα στο λίπος προκαλώντας φλεγμονή. Η διαδικασία αυτή έχει παρατηρηθεί σε ποντίκια που ακολουθούσαν δίαιτα με πολλές θερμίδες και πολλά λιπαρά, και σε ανθρώπους με διαβήτη τύπου 2.
Με τη σειρά της, σύμφωνα με τους ερευνητές, η φλεγμονή προκαλεί ινσουλινοαντίσταση.
Ποντίκια που ήταν γενετικά τροποποιημένα ώστε να μην παράγουν β-κύτταρα που παράγουν αντισώματα, δεν απέκτησαν ινσουλινοαντίσταση όταν πάχυναν. Αντίθετα, όταν σε αυτά τα ποντίκια οι ερευνητές έκαναν ένεση που περιείχε β-κύτταρα ή αντισώματα από παχύσαρκα ποντίκια που είχαν αντίσταση στην ινσουλίνη, ανέπτυξαν κι αυτά ινσουλινοαντίσταση. Είναι λοιπόν φανερό ότι το ανοσοποιητικό σύστημα παίζει κάποιο ρόλο σε αυτή τη διαδικασία.
Για τους ανθρώπους είπαν τα εξής. “Καταφέραμε να αποδείξουμε ότι άνθρωποι με αντίσταση στην ινσουλίνη παράγουν αντισώματα για μια συγκεκριμένη ομάδα πρωτεϊνών”, είπε ο Edgar Englemean, επικεφαλής συντάκτης της έρευνας. “Αντιθέτως, εξίσου παχύσαρκοι άνθρωποι που δεν έχουν αντίσταση στην ινσουλίνη, δεν παράγουν αυτά τα αντισώματα.”
Αυτού του είδους η έρευνα βρίσκεται ακόμη σε πρώιμα στάδια, ανοίγει όμως νέους δρόμους στον τομέα της έρευνας. Και όταν ανοίγουν νέοι δρόμοι, συνήθως βρίσκονται και νέες λύσεις στα προβλήματα που μας απασχολούν.
Πηγή: Wildly Fluctuating
