Η φετινή σχολική χρονιά προβλέπεται να έχει ιδιαιτερότητες όπως και η περσινή λόγω της πανδημίας. Ωστόσο, για τα παιδιά με διαβήτη τύπου 1 υπάρχει ένα επιπλέον άγχος στο σχολικό περιβάλλον. Το παρακάτω μεταφρασμένο κείμενο είναι μια ιστορία για ένα παιδί που πήγε σχολείο και αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει μόνο του, με επιτυχία, μια περίπτωση υπογλυκαιμίας.
Με τη χρήση των νέων τεχνολογιών, οι γονείς μπορούν σήμερα να είναι λίγο πιο ήσυχοι μιας η παρακολούθηση των τιμών του σακχάρου με τα συστήματα συνεχούς μέτρησης γλυκόζης έχει γίνει πιο εύκολη, επιτρέποντας την άμεση αντιμετώπιση των έκτακτων περιπτώσεων.
“Σχέδιο δράσης για την επιστροφή των παιδιών με ΣΔ1 στα θρανία”
Για τα περισσότερα παιδιά, το τέλος του καλοκαιριού σημαίνει νέες προμήθειες για το σχολείο, καινούρια ρούχα και η συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι για τους επόμενους εννέα μήνες η μητέρα σου θα σε ξυπνάει για να πας στο σχολείο. Για εμένα, η αρχή του σχολικού έτους εκτός από όλα τα παραπάνω, σήμαινε και μια ετήσια συνάντηση με τους γονείς και τους δασκάλους μου.
Στη συνάντηση αυτή, εγώ και οι γονείς μου μιλούσαμε στους δασκάλους μου για το διαβήτη. Όταν πήγαινα δημοτικό δεν υπήρχε σχολικός νοσηλευτής, οπότε κάθε χρόνο κάναμε την ίδια κουβέντα με τον δάσκαλο που θα είχα για τη χρονιά. Θυμάμαι τη μητέρα μου να λέει “Πάσχει από διαβήτη από 20 μηνών. Ξέρει αρκετά καλά να τον φροντίζει αλλά θα πρέπει κι εσείς να ξέρετε τα εξής…” Η συζήτηση που ακολουθούσε περιγραφικά περιείχε τα εξής σημεία:
- Κάθε πρωί ξυπνάει, ελέγχει το σάκχαρό της, κάνει ένεση ινσουλίνης, τρώει πρωινό και πάει σχολείο.
- Θα χρειαστεί να ελέγξει το σάκχαρό της κατά τη διάρκεια του δεκατιανού, πριν το μεσημεριανό και κάποια στιγμή το απόγευμα. Θα πρέπει πάντα να πλένει τα χέρια της πριν κάνει τον έλεγχο, αυτό μπορεί να το κάνει μόνη της.
- Αν τρέχει και παίζει, είναι πιθανό να της πέσει το σάκχαρο. Αν καταναλώνει φαγητά με πολλές θερμίδες είναι πιθανό ότι θα χρειαστεί να δανειστεί μια ένεση ινσουλίνης από την αδελφή της.
- Αν σας κοιτάζει χωρίς να φαίνεται ότι καταλαβαίνει τι συμβαίνει όταν της κάνετε μια ερώτηση, κατά πάσα πιθανότητα το σάκχαρό της δεν βρίσκεται στα επίπεδα που θα έπρεπε.
- Αν φαίνεται εξουθενωμένη και λέει ότι ζαλίζεται, μάλλον έχει υπογλυκαιμία. Θα χρειαστεί να καταναλώσει ένα ή δυο σνακ, ανάλογα με το πόσο έχει πέσει το σάκχαρο. Αν συμβεί αυτό θα χρειαστεί να απέχει από σωματικές ασκήσεις γιατί θα της πέσει το σάκχαρο ακόμη περισσότερο.
- Αν δεν πιάνει εύκολα αυτά που της λέτε, αν πίνει πολύ νερό, παραπονιέται ότι έχει πονοκέφαλο και πηγαίνει συχνά στην τουαλέτα, τότε μπορεί το σάκχαρό της να είναι πολύ υψηλό. Μπορεί να χρειαστεί να κάνει ένεση ινσουλίνης ανάλογα με το πόσο υψηλό είναι το σάκχαρο, θα χρειαστεί να καταναλώσει πολύ νερό και δεν πρέπει να φάει τίποτα.
- Αν ποτέ λιποθυμήσει πρέπει αμέσως να ελέγξετε το σάκχαρό της και αν είναι πολύ χαμηλό πρέπει να της κάνετε ένεση γλυκαγόνου, και αν δεν συνέλθει μέσα σε λίγα λεπτά, πρέπει να φωνάξετε ασθενοφόρο (εννοείται και τους γονείς μου).
Στη συνέχεια θα ενημερώναμε σχετικά με το τι περιέχει το απαραίτητο κουτί με το κολατσιό μου και με όλες τις απαραίτητες προμήθειες που θα χρειαζόμουν κατά τη διάρκεια του σχολείου. Το κουτί αυτό το έπαιρνα μαζί μου και στις εκδρομές. Συνήθως περιείχε χυμό, κράκερ, ταμπλέτες γλυκόζης, μπάρες δημητριακών και φρούτα, καθώς και μια ένεση γλυκαγόνου.
Η συζήτηση βέβαια δεν μπορούσε να καλύπτει τα πάντα. Καθώς περνούσε ο καιρός και βρέθηκα αντιμέτωπη με νέες προκλήσεις, προστέθηκαν και άλλα σημεία στη συζήτηση με τους δασκάλους.
Ένα πρωινό, ενώ ήμουν στην τετάρτη δημοτικού, η μητέρα μου, μου έκανε ένεση ινσουλίνης για να φάω πρωινό, το οποίο όμως δεν έφαγα. Πήγα σχολείο χωρίς δεύτερη σκέψη. Την πρώτη ώρα μαθημάτων εκείνη την ημέρα κάναμε μια εργασία στην καφετέρια. Δεν αισθανόμουν καλά, οπότε σήκωσα το χέρι μου και ζήτησα να πάω στην τάξη για να ελέγξω το σάκχαρό μου. Θυμάμαι έντονα να περπατάω μέσα στο διάδρομο, ενώ πάλευα να διατηρήσω την ισορροπία μου. Μου φαινόταν ότι το δωμάτιο έγερνε, και σκόνταφτα. Όταν τελικά κατάφερα να φτάσω στην τάξη και να ελέγξω το σάκχαρό μου, είδα ότι το μηχανάκι έγραφε 22. Πανικοβλήθηκα για λίγο και έφαγα ό,τι υπήρχε μέσα στο κουτί με τα σνακ, και γύρισα στην καφετέρια. Μετά από μισή ώρα άρχισα να αισθάνομαι και πάλι καλά.
Θυμάμαι τον φόβο που είδα στα μάτια της μητέρας μου όταν της είπα τι συνέβη και την επόμενη μέρα που με πήγε σχολείο. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, όποτε έλεγχα το σάκχαρό μου, έπρεπε να είναι κάποιος μαζί μου – δάσκαλος, γονιός ή φίλος.
Στα 10 μου χρόνια φόρεσα αντλία ινσουλίνης. Συνεχίζαμε να κάνουμε τις συναντήσεις με τους δασκάλους, αλλά τα πράγματα έγιναν ευκολότερα. Δεν χρειαζόταν να εξαρτώμαι τόσο πολύ από τους γονείς μου το πρωί, ή από την αδελφή μου για να με βοηθήσει στο σχολείο. Η συζήτηση με τους δασκάλους λίγο πολύ επικεντρωνόταν γύρω από το τι έπρεπε να κάνουν σε ακραίες καταστάσεις, γιατί χρειαζόταν να είναι κάποιος μαζί μου όταν έλεγχα το σάκχαρό μου και βασικές γνώσεις σχετικά με το πως λειτουργούν τα πράγματα. Στη συνέχεια οι γονείς μου έλεγαν ότι “το πιο πιθανό είναι ότι δε θα χρειαστεί να κάνετε τίποτα, όλα αυτά είναι σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης.”
Μεγαλώνοντας, άρχισα να μαθαίνω το σώμα μου καλύτερα και μπορούσα να ελέγχω καλύτερα το διαβήτη μου. Οι υπεργλυκαιμίες και οι υπογλυκαιμίες ήταν λίγες και οι περισσότεροι δάσκαλοι δεν χρειάστηκε να κάνουν ποτέ τίποτα. Αν και δεν μπορούσα να αλλάξω το γεγονός ότι έπασχα από διαβήτη, μπορούσα να αλλάξω τον τρόπο που τον αντιμετώπιζα, κάτι που έμαθα όσο μεγάλωνα και που συνεχίζω να μαθαίνω τώρα που βρίσκομαι στο πανεπιστήμιο.
Τώρα, τα συστήματα διαρκούς μέτρησης γλυκόζης θεωρούνται βασικός εξοπλισμός για άτομα με διαβήτη και με μηχανήματα που έχουν ειδοποιήσεις για μεταβολές του σακχάρου που είναι επικίνδυνες, και που έχουν τη δυνατότητα να στέλνουν συνεχώς τις μετρήσεις στους γονείς, έχει αλλάξει αρκετά το τοπίο. Ωστόσο, αν και ήταν πλέον κάτι απλό, η ετήσια συνάντηση με τους γονείς και τους δασκάλους, και το γεγονός ότι είχα πάντα ένα κουτί με σνακ στο σχολείο, ήταν κάτι που επέτρεπε σε εμένα, στους γονείς μου και στους δασκάλους μου να είμαστε ήσυχοι, γνωρίζοντας ότι ήμουν προετοιμασμένη για παν ενδεχόμενο. Κατά κάποιο τρόπο με βοήθησε να αισθάνομαι όπως όλα τα άλλα παιδιά. Μπορούσα να ασχοληθώ με τα μαθήματά μου χωρίς να χρειάζεται να αγχώνομαι και μπορούσα να περνάω ώρα με τους φίλους μου. Αντί να αφήσω τον διαβήτη να ελέγχει τα παιδικά μου χρόνια, έμαθα πως να προετοιμάζομαι για τις έκτακτες περιπτώσεις, και έτσι απέκτησα την ελευθερία του να είμαι παιδί.
Πηγή: Diabetes Daily
