Ερευνητές της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Ιντιάνα αναζητούν τρόπους για να θεραπεύσουν τις πληγές χρησιμοποιώντας μια θεραπευτική πρωτεΐνη που είναι ενεργή στα έμβρυα, αλλά σε μεγάλο βαθμό ανενεργή στους ενήλικες και απουσιάζει στους διαβητικούς ενήλικες.
«Γνωρίζουμε ήδη από προηγούμενες μελέτες σε άλλα ιδρύματα ότι εάν ένα έμβρυο τραυματιστεί, μπορεί να αναγεννήσει τον ιστό ή να τον επιδιορθώσει ώστε να είναι σαν καινούργιος», δήλωσε ο Chandan K. Sen, PhD, αναπληρωτής αντιπρόεδρος στρατιωτικής και εφαρμοσμένης έρευνας. Πρόεδρος του J. Stanley Battersby και διακεκριμένος καθηγητής χειρουργικής και διευθυντής του Κέντρου Αναγεννητικής Ιατρικής και Μηχανικής της Ιντιάνα στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Ιντιάνα. «Αλλά μετά τη γέννηση, αυτή η αναγεννητική ικανότητα επούλωσης πληγών χάνεται. Η επούλωση στους ενήλικες είναι σχετικά αναποτελεσματική, συχνά συνδέεται με ανεπιθύμητο σχηματισμό ουλών».
Στη μελέτη, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο Molecular Therapy, η ομάδα εστίασε σε μια πρωτεΐνη που ονομάζεται υπεροξειδάση γλουταθειόνης υδροϋπεροξειδίου φωσφολιπιδίου που περιέχει μη σελενοκυστεΐνη ή NPGPx. Το NPGPx είναι ενεργό στον εμβρυϊκό ιστό αλλά γίνεται κυρίως ανενεργό στο δέρμα μετά τη γέννηση.
«Η φύση ουσιαστικά κρύβει αυτή την αναγεννητική οδό επιδιόρθωσης του εμβρύου στο σώμα των ενηλίκων», είπε ο Sen. «Εντοπίσαμε την απουσία του και στη συνέχεια το ενεργοποιήσαμε για να βελτιώσουμε την επούλωση των διαβητικών πληγών».
Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν τεχνολογία νανομορφομετατροπής ιστών που αναπτύχθηκε από τη σχολή του ICRME για να μεταφέρει το γονίδιο NPGPx στο σημείο του τραύματος. Τα διαβητικά τραύματα, τα οποία είναι πολύπλοκα τραύματα του δέρματος σε άτομα με διαβήτη, είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αντιμετωπιστούν και συχνά οδηγούν σε ακρωτηριασμούς ή άλλες επιπλοκές λόγω του πόσο εύκολα μπορούν να μολυνθούν.
«Αυτή είναι μια συναρπαστική νέα προσέγγιση για την αξιοποίηση των μηχανισμών αποκατάστασης του εμβρύου για το κλείσιμο των διαβητικών πληγών σε ενήλικες», είπε ο Sen. «Τα αποτελέσματα της μελέτης δείχνουν ότι ενώ το NPGPx είναι γνωστό ότι είναι άφθονο στο δέρμα του εμβρύου, αλλά όχι μετά τη γέννηση, μπορεί να επανενεργοποιηθεί στο δέρμα μετά από τραυματισμό. Ανυπομονούμε να συνεχίσουμε τη μελέτη με στόχο την επίτευξη μιας πιο ολοκληρωμένης αναγεννητικής αποκατάστασης με βελτιώνοντας την κατανόησή μας για το πώς λειτουργεί το NPGPx».
Εκτός από τον Sen, οι συγγραφείς της μελέτης από την IU περιλαμβάνουν τους Subhadip Ghatak, PhD, Savita Khanna, PhD, Sashwati Roy, PhD, Mohamed El Masry, MD, PhD, Anu Sharma, PhD, Ravichand Palakurti, PhD, Yi Xuan, PhD και Mervin Yoder, MD. Αυτή η μελέτη υποστηρίχθηκε από τις υποτροφίες Lilly Indiana Collaborative Initiative for Talent Enrichment (INCITE) στο C.K.S. καθώς και ο S.R. Αυτή η μελέτη υποστηρίχθηκε επίσης από επιχορηγήσεις από τα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας καθώς και από το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ. Διαβάστε ολόκληρη τη δημοσίευση στο Molecular Therapy.
