Θα μπορούσε ένα βασικό «εργαλείο» στη διαχείριση του Διαβήτη τύπου 2, η σεμαγλουτίδη, να είναι το «κλειδί» για την εξάλειψη της ανάγκης για ινσουλίνη στον Διαβήτη τύπου 1;
Τα αποτελέσματα μιας νέας μελέτης από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης στο Μπάφαλο (Πανεπιστήμιο στο Μπάφαλο) υποδεικνύουν ότι η χρήση της σεμαγλουτίδης σε άτομα με πρόσφατα διαγνωσμένο Διαβήτη τύπου 1 εξάλειψε την ανάγκη για δόσεις ινσουλίνης κατά το γεύμα και επέτρεψε στο 70% να εξαλείψει τη βασική χρήση ινσουλίνης εντός 6 μηνών, με τη μέση HbA1c να μειώνεται από 11,7% στην έναρξη σε 5,9% στους 6 μήνες και 5,7% στους 12 μήνες.
«Σίγουρα είμαστε έκπληκτοι και επίσης πολύ ενθουσιασμένοι από τα ευρήματά μας. Εάν αυτά τα ευρήματα επιβεβαιωθούν σε μεγαλύτερες μελέτες σε εκτεταμένες περιόδους παρακολούθησης, θα μπορούσε να είναι η πιο δραματική αλλαγή στη αντιμετώπιση του Διαβήτη τύπου 1 από την ανακάλυψη της ινσουλίνης το 1921» δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής Paresh Dandona, MD, PhD, πρώην επικεφαλής. of the Division of Endocrinology in Jacobs School of Medicine and Biomedical Sciences at the University at Buffalo.
Η κατηγορία αγωνιστών υποδοχέα GLP-1, ιδιαίτερα η σεμαγλουτίδη, βρίσκεται στο προσκήνιο της ιατρικής κοινότητας τα τελευταία χρόνια καθώς ήρθαν στο φως αποκαλύψεις γύρω από τις δυνατότητές της στη χρόνια διαχείριση βάρους. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η δημοτικότητα της σεμαγλουτίδης έχει αυξηθεί στο σημείο όπου η ζήτηση για χρήση ως παράγοντα απώλειας βάρους, τόσο εντός όσο και εκτός ετικέτας, είχε ως αποτέλεσμα την καταχώριση του παράγοντα στη βάση δεδομένων ελλείψεων φαρμάκων της FDA.
Η αυξανόμενη δημοτικότητα του σκευάσματος μπορεί να συνεχιστεί, ιδιαίτερα σε χρήση εκτός ετικέτας, δεδομένων των αποτελεσμάτων της τρέχουσας μελέτης. Με επικεφαλής τον Dandona, οι ερευνητές έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον να εξετάσουν πώς οι παράγοντες που χρησιμοποιούνται στον Διαβήτη τύπου 2 θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν στη διαχείριση του Διαβήτη τύπου 1.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το 2011, ο Dandona ηγήθηκε μιας μελέτης που εξέταζε τις επιδράσεις της λιραγλουτίδης σε άτομα με Διαβήτη τύπου 1.
Η έρευνα και τα ελπιδοφόρα αποτελέσματα για την σεμαγλουτίδη
Στην τρέχουσα μελέτη, η οποία περιλάμβανε μια σειρά περιπτώσεων 10 ασθενών, οι ερευνητές εξέθεσαν τα αποτελέσματα της χρήσης σεμαγλουτίδης. Οι πάσχοντες ήταν ηλικίας 21-39 ετών που έλαβαν θεραπεία στο State University of. Κατά τη στιγμή της διάγνωσης, 4 από τους 10 ασθενείς παρουσίασαν διαβητική κετοξέωση, ενώ οι άλλοι είχαν πολυουρία, πολυδιψία και απώλεια βάρους. Επιπλέον, 9 στους 10 ασθενείς είχαν αντισώματα κατά της αποκαρβοξυλάσης του γλουταμικού οξέος και 1 είχε αυτοαντισώματα κατά του αντιγόνου 2 των νησίδων. Το μέσο επίπεδο HbA1c ήταν 11,7% (Τυπική απόκλιση [SD], 2,1) και το επίπεδο C-πεπτιδίου νηστείας ήταν 0,65 (SD, 0,33) ng ανά χιλιοστόλιτρο. Στην αρχή της θεραπείας με σεμαγλουτίδη, όλοι οι ασθενείς λάμβαναν τυπική βασική και γευματική ινσουλίνη.
Η δοσολογία σεμαγλουτίδης ξεκίνησε με εβδομαδιαία δόση 0,125 mg για την παρακολούθηση των παρενεργειών και την αποφυγή της υπογλυκαιμίας. Ακολούθησε μείωση της δόσης της γευματικής ινσουλίνης και αύξηση της δόσης της σεμαγλουτίδης στο μέγιστο 0,5 mg την εβδομάδα. Οι ερευνητές επεσήμαναν ότι η βασική δόση ινσουλίνης μειώθηκε σύμφωνα με δεδομένα που ελήφθησαν από τη συνεχή παρακολούθηση της γλυκόζης (CGM) και η πρόσληψη υδατανθράκων ήταν περιορισμένη σε όλους τους ασθενείς.
Στους 3 μήνες θεραπείας, η γευματική χρήση ινσουλίνης εξαλείφθηκε σε όλους τους ασθενείς. Στους 6 μήνες, 7 από τους 10 ασθενείς είχαν σταματήσει και τη χρήση της βασικής ινσουλίνης, με αυτές τις δόσεις να διατηρούνται μέχρι το τέλος της 12μηνης περιόδου παρακολούθησης.
Κατά την αξιολόγηση της HbA1c, τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η μέση HbA1c μειώθηκε από 11,7% (SD, 2,1) στην έναρξη σε 5,9% (SD, 0,3) στους 6 μήνες και 5,7% (SD, 0,4) στους 12 μήνες. Για τα επίπεδα του πεπτιδίου C νηστείας, παρατηρήθηκε αύξηση από 0,65 (SD, 0,33) ng/mL κατά την έναρξη σε 1,05 (SD, 0,40) ng/mL. Οι ερευνητές τόνισαν επίσης τα δεδομένα CGM που αντικατοπτρίζουν ένα χρόνο στο εύρος γλυκόζης στόχου 89% (SD, 3) κατά τη διάρκεια της μελέτης.
Παρενέργειες όμως υπήρχαν;
Όσον αφορά την ασφάλεια, οι ερευνητές επέστησαν την προσοχή σε μια αναφορά ήπιας υπογλυκαιμίας που καταγράφηκε κατά τη φάση της αυξανόμενης δόσης της μελέτης. Μετά τη σταθεροποίηση της δόσης, δεν αναφέρθηκαν επεισόδια υπογλυκαιμίας, σύμφωνα με τους ερευνητές. Περαιτέρω ανάλυση των συμβάντων ασφάλειας έδειξε ότι δεν υπήρχαν αναφορές διαβητικής κετοξέωσης ή άλλων σοβαρών παρενεργειών.
«Τα ευρήματά μας από αυτή την ομολογουμένως μικρή μελέτη είναι τόσο ελπιδοφόρα για ασθενείς με Διαβήτη τύπου 1 που έχουν διαγνωσθεί πρόσφατα, ώστε τώρα είμαστε απολύτως επικεντρωμένοι στην επιδίωξη μιας μεγαλύτερης μελέτης για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα», πρόσθεσε ο Dandona.
Διαβάστε επίσης: Το Ozempic -ίσως- βοηθάει και άλλες παθήσεις πέρα από τον Διαβήτη και την Παχυσαρκία
Διαβήτης τύπου 1 και (άλλα) αυτοάνοσα νοσήματα: Με ποια συνυπάρχει πιο συχνά;
Dexcom One: Αποζημιώνεται στην Ελλάδα το Πρωτοποριακό Σύστημα Διαχείρισης Διαβήτη
