Από μια αντλία ινσουλίνης που είχε το μέγεθος ενός σακιδίου σε βλαστοκύτταρα που τοποθετούνται σε αντικείμενα με μέγεθος όσο ένα τσιρότο, η έρευνα για τον διαβήτη έχει προχωρήσει πολύ. Όλο αυτό φυσικά έχει γίνει με ατελείωτες προσπάθειες από την επιστημονική κοινότητα, τους επενδυτές, τους οραματιστές και τους δωρητές.
Με τη χρηματοδότηση της έρευνας, οι άνθρωποι που διαχειρίζονται αυτή την προκλητική ασθένεια έχουν λάβει τα εργαλεία που τους βοηθούν να ζήσουν μια καλύτερη ζωή. Κάθε εξέλιξη ή επίτευγμα έχει στείλει στα ύψη την κατανόηση του τύπου 1, έχει βοηθήσει σε καλύτερη διαχείριση και μας έχει φέρει ένα βήμα πιο κοντά σε μια πραγματική θεραπεία. Γι’ αυτό κάθε δωρεά στην έρευνα επάνω στον διαβήτη είναι σημαντική – είναι ο μόνος τρόπος να εξαλειφθεί αυτή η ασθένεια.
Όροσημα της έρευνας – Η χρονολογική σειρά των προόδων
1889: Ανακαλύφθηκε ο παγκρεατικός διαβήτης
Ο Oskar Minkowski και ο Joseph Von Mering συναντήθηκαν τυχαία σε μια βιβλιοθήκη το 1889. Συζητώντας, άρχισαν να διαφωνούν για το αν το πάγκρεας βοηθά στην αφομοίωση και απορρόφηση των λιπών. Κάνοντας μια παγκρεατεκτομή σε ένα σκύλο το ίδιο βράδυ, βρήκαν ότι ο σκύλος είχε αναπτύξει γλυκοζουρία, μια κατάσταση που σχετίζεται με τον διαβήτη και προκαλεί συχνή ούρηση. Ο Minkowski βρήκε ότι το 12% των ούρων ήταν ζάχαρη. Ύστερα αφαίρεσαν το πάγκρεας από άλλο σκύλο και βρήκαν ότι εμπόδισαν την υπογλυκαιμία.
1921: Ανακάλυψη της ινσουλίνης
Το 1921, ο Frederick Banting και ο Charles Best έκλεισαν τους παγκρεατικούς αγωγούς ενός σκύλου και στη συνέχεια αφαίρεσαν το πάγκρεας. Το συνέθλιψαν, το πάγωσαν και το αλάτισαν.Στη συνέχεια έδωσαν αυτή την ουσία σε ένα διαβητικό σκύλο και διαπίστωσαν ότι το σάκχαρο του αίματος του μειώθηκε σημαντικά.
1922: “Κάθαρση” της ινσουλίνης
Ο James Collip εξευγενίζει την μέθοδο εξαγωγής και καθαρισμού της ινσουλίνης των Banting και Best. Η νέα ουσία δοκιμάστηκε για πρώτη φορά σε άνθρωπο το 1922. Ο 14χρονος Leonard Thompson ήταν σε κρίσιμη κατάσταση. Του έδωσαν μια ένεση ινσουλίνης. Αυτό είχε αρνητική επίδραση πάνω του και έγινε χειρότερη η κατάσταση του. Ο Collip δούλεψε πάνω στη βελτίωση της ποιότητας την ινσουλίνης και ο Thompson έλαβε αργότερα άλλη μια δόση. Αυτή τη φορά, του μείωσε το σάκχαρο και του έσωσε τη ζωή.
1959: Τύπος 1 και 2
Ο Solomon Berson και η Rosalyn Yalow υπολόγισαν πόση ινσουλίνη ήταν στο αίμα ενός διαβητικού. Αυτό οδήγησε στην ανακάλυψη ότι μερικοί διαβητικοί παρήγαν ακόμα ινσουλίνη, πράγμα που ουσιαστικά δημιουργούσε 2 διαφορετικές κατηγορίες. Τον τύπο 1 και τον τύπο 2.
1961: Παρουσιάστηκε η γλυκαγόνη
Η Eli Lilly and Company πέτυχε τη δημιουργία μιας αγνής φόρμουλας της γλυκαγόνης, μια ορμόνης που ανεβάζει τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα. Η δημιουργία της ως ενέσιμο προιόν κυριολεκτικά έσωσε ζωές σε επείγοντα περιστατικά σοβαρής υπογλυκαιμίας.
1963: Η πρώτη αντλία
Σχεδιασμένη από τον Dr. Arnold, η αντλία έμοιαζε περισσότερο με σακίδιο και έδινε ταυτόχρονα γλυκαγόνη και ινσουλίνη
1966: Η πρώτη μεταμόσχευση παγκρέατος
Το νοσοκομείο του Πανεπιστημίου της Μινεσότα ήταν το πρώτο που έκανε επέμβαση παγκρέατος σε άνθρωπο. Το ποσοστό επιτυχίας αυτών των επεμβάσεων έχει αυξηθεί από τότε, καθώς υπάρχουν νέες τεχνικές χειρουργικής και έχουν βελτιωθεί τα ανοσοκατασταλτικά φάρμακα.
1967: Θεραπεία laser για την τύφλωση από τον διαβήτη
Οι William Beetham και Lloyd Aiello δημιούργησαν μια θεραπεία με laser που, μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια, άλλαξε σημαντικά τη φροντίδα της διαβητικής αμφιβληστροειδοπάθειας.
1976: Ανάπτυξη του τεστ γλυκοζυλιωμένης
Ερευνητές στο Joslin Diabetes Center της Βοστόνης τελειοποίησαν το τεστ γλυκοζυλιωμένης, το οποίο μπορεί να παρέχει πληροφορίες σχετικά με τον μέσο όρο γλυκόζης αίματος του διαβητικού κατά τη διάρκεια των προηγούμενων 2-3 μηνών.
1978: Πρώτη σύνθεση ανθρώπινης ινσουλίνης
Η Genentech ανακάλυψε πως γίνεται η σύνθεση της ανθρώπινης ινσουλίνης από το E. coli.Οι επιστήμονες έπρεπε να συνθέσουν γονίδια και στη συνέχεια να τα βάλουν σε βακτήρια Ε. Coli. Αυτό ανάγκασε το Ε. Coli να παράγει αλυσίδες ινσουλίνης. Στη συνέχεια συνδυάστηκαν δύο αλυσίδες και έγινε ένα μόριο ανθρώπινης ινσουλίνης. Έστρεψαν κάθε μεμονωμένο βακτήριο σε εργοστάσιο παραγωγής ανθρώπινης ινσουλίνης.
1986: Στυλό ινσουλίνης
Τα στυλό ινσουλίνης συστήθηκαν, αντικαθιστώντας τις αναλώσιμες σύριγγες. Τώρα οι διαβητικοί μπορούν να αλλάξουν τις δόσεις τους. Το στυλό έδωσε περισσότερη ιδιωτικότητα καθώς ήταν λιγότερο φανερό για ποιο λόγο χρησιμοποιούνταν.
1990: Εξωτερική αντίλα ινσουλίνης
Αυτές οι αντλίες συνεχώς ελέγχουν τις τιμές και επιτρέπουν περισσότερη ελευθερία και έλεγχο στις τιμές του σακχάρου.
1999: Πρώτος συνεχής καταγραφέας γλυκόζης (CGM)
Η MiniMed έλαβε έγκριση από τον FDA για τον πρώτο καταγραφέα στην Αμερική. Η εταιρεία αργότερα αγοράστηκε από την Medtronic. Αρχικά αποκαλούνταν “αναδρομική συσκευή καταγραφής” και έλεγχε ως 72 ώρες πριν τις τιμές γλυκόζης στο αίμα.
2006: Εγκρίνεται η πρώτη εισπνεούμενη ινσουλίνη
Η Exubera ήταν η πρώτη εισπνεούμενη ινσουλίνη. Βγήκε στις αγορές το 2006 αλλά καταργήθηκε το 2007 λόγω χαμηλών πωλήσεων. Από τότε οι ερευνητές δημιούργησαν την Affreza, μια βελτιωμένη έκδοση που κυκλοφόρησε στην Αμερική το 2014.
2014: Εμφύτευση νησιδίων στελεχιαίων κυττάρων
Η Viacyte δημιούργησε μια θεραπεία που ονομάζεται VC-01, η οποία εμφυτεύει μια συλλογή από νεαρά βλαστοκύτταρα σε δοχείο ανοσοπροστασίας κάτω από το δέρμα. Τα νεαρά βλαστικά κύτταρα αναπτύσσονται σε κύτταρα που παράγουν ινσουλίνη και την απελευθερώνουν όταν το σώμα το χρειάζεται.
2016: Υβριδικό σύστημα κλειστού βρόχου
Η Medtronic λαμβάνει άδεια από τον FDA για το πρώτο υπερσυμπιεσμένο σύστημα κλειστού βρόχου που συνδέει τον καταγραφέα με την αντλία ινσουλίνης. Μαθαίνει τις ανάγκες του κάθε ατόμου και λαμβάνει δράση για να μειώσει τα υψηλά και τα χαμηλά επίπεδα γλυκόζης. Παρέχει ινσουλίνη 24 ώρες την ημέρα.
