Μιας και είναι η πρώτη ανάρτηση που κάνουμε για την καινούρια χρονιά, αποφασίσαμε να σας παρουσιάσουμε μια θετική, αληθινή ιστορία που θα σας δώσει την δύναμη να ακολουθήσετε τα όνειρα σας. Στην αληθινή ιστορία που σας παραθέτουμε, ένα από τα πράγματα που ξεχωρίζουν, είναι η υποστήριξη της οικογένειας. Μια στήριξη που δεν πλημμυρίζει από υπερβολική φροντίδα και άρα “κόψιμο των φτερών” του γλυκού παιδιού τους, αλλά από πραγματική στήριξη για να δυναμώσουν και να ανοίξουν τα φτερά του παιδιού τους και να το κάνουν να σταθεί στα πόδια του και να μάθει ότι μπορεί να πραγματοποιήσει όλα του τα όνειρα και με τον διαβήτη.
Είναι πολύ δύσκολο να είσαι γονιός και ακόμα πιο δύσκολο να είσαι γονιός ενός παιδιού με χρόνιο νόσημα, το οποίο θέλει αδιάκοπη διαχείριση. Είναι εξ’ορισμού δύσκολο να “αφήσεις” το πλάσμα που λατρεύεις να βρεθεί τυχόν σε κίνδυνο, όμως είναι σκοπός της ζωής, να μάθεις στο πλάσμα που αγαπάς να ξέρει να ζει και να στηρίζετε στις δικές του δυνάμεις!
Παρακάτω διαβάστε την ιστορία ενός νεαρού Ινδού που διαγνώστηκε με διαβήτη και ο οποίος ήθελε να πραγματοποιήσει το ένα και μεγάλο όνειρο που είχε: να ταξιδέψει τον κόσμο απ’ άκρη σ’ άκρη. Πρόκειται για μια ιστορία συγκινητική, που μας εμπνέει να δούμε αυτό που μας συμβαίνει με μια πιο θετική ματιά και κυρίως να μη το βάζουμε ποτέ κάτω.
Σας ευχόμαστε για το 2019, να είναι η χρονιά που θα καταφέρετε να πραγματοποιήσετε, τουλάχιστον ένα μεγάλο σας όνειρο. Εμείς στο Glykouli.gr αποφασίσαμε, να μεταφράσουμε αυτήν την συγκεκριμένη ιστορία ενός γλυκού μας φίλου, από την μακρινή Ινδία, που λατρεύει να γνωρίζει τον κόσμο και να ταξιδεύει, γιατί λατρεύουμε τα ταξίδια.
Τα ταξίδια σε γεμίζουν εμπειρίες, γνώση, σου μαθαίνουν να αγαπάς το διαφορετικό. Όπως είχε γράψει και ο Όμηρος: “Γνώρισε τις πόλεις και τον νου πολλών ανθρώπων.” Το ταξίδι, όπως και η αγάπη, εκφράζει μια απόπειρα να μετατρέψουμε το όνειρο σε πραγματικότητα. Όποιος ταξιδεύει πολύ, ξέρει πολλά και κυρίως γνωρίζει και καλύτερα τον εαυτό του.
Στο κείμενο που ακολουθεί βλέπουμε πως τελικά ένα μεγάλο ταξίδι ενός φοιτητή τον βοήθησε να πραγματοποιήσει το δικό του ταξίδι σε σχέση με το διαβήτη του και από τη διάγνωση της ασθένειας του να φτάσει στη συνειδητοποίηση και στην πλήρη αποδοχή της.
Γειά σας, είμαι ο Nadit Khatri!
«Ταξιδέψτε τον κόσμο και τις εφτά θάλασσες» – αυτοί οι στίχοι, μου έχουν μείνει χαραγμένοι. Ήταν Σεπτέμβρης του 2015, και θα έπαιρνα το πτυχίο μου ως προγραμματιστής. Πώς και πώς περίμενα να πιάσω δουλειά στον κόσμο των επιχειρήσεων. Παρ’ όλα αυτά υπήρχε κάτι που με “τσιγκλούσε”. Ήξερα πολύ καλά ότι αγαπούσα τα ταξίδια πολύ περισσότερο από τον προγραμματισμό. Ήξερα ότι ήταν κάτι που σκεφτόμουν για χρόνια και ότι έπρεπε κάτι να κάνω γι’ αυτό. Θεωρώ ότι η πράξη είναι που φέρνει τα αποτελέσματα, η πράξη είναι αυτή που επιτρέπει στα όνειρα να γίνουν πραγματικότητα.
Σε αυτή τη φάση της ζωής μου ήταν που άρχισα να κάνω σχέδια προκειμένου να πραγματοποιήσω το όνειρό μου και συζητούσα και με τους γονείς μου για ώρες ολόκληρες. Έτσι κατέληξα να πάρω μια απόφαση. Για να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο έπρεπε να κάνω το πρώτο μου βήμα: να ταξιδέψω σε όλη την Ινδία. Την απόφαση αυτή, την πήρα επειδή έχω γεννηθεί στην Ινδία, είμαι συνδεδεμένος με αυτή τη χώρα και ήταν λογικό να ξεκινήσω από εδώ.
Καβάλα στη μηχανή.
Εκείνη την εποχή οδηγούσα τη μηχανή του πατέρα μου, μια Royal Enfield που την ονόμαζε «old bullet». Η σχολή μου ήταν στο Vellore της Ινδίας και το σπίτι μου ήταν στο Chennai, περίπου 2 ώρες οδήγημα. Στα τέλη του 2015 αποφάσισα να γυρίσω στο σπίτι επειδή είχα χάσει και πολλά κιλά. Ήμουν αδύναμος και αισθανόμουν ότι δεν ήμουν καλά, και έτσι καβάλησα την μηχανή μου για να γυρίσω στο πατρικό μου. Όταν επέστρεψα στο σπίτι των γονιών μου, κοιμόμουν πολλές ώρες, διψούσα συνέχεια, ήμουν αδύναμος, τα κόκκαλά μου φαίνονταν κάτω από το δέρμα μου, μου έπεφταν τα μαλλιά, είχα πρόβλημα να εστιάσω την όρασή μου και μάτωνα με το παραμικρό. Εγώ και η οικογένειά μου θεωρήσαμε ότι κάτι δεν πάει καλά.
Ένα πρωινό κατά την 3η εβδομάδα του Ιανουαρίου του 2016, και ενώ είχαμε καθίσει για να πάρουμε πρωινό, η μητέρα μου ρώτησε «Αναρωτιέμαι γιατί βλέπω τόσο πολλά μυρμήγκια στο κάθισμα της τουαλέτας. Έχει κανείς σας ιδέα;». Η αλήθεια είναι ότι είχα διαβάσει στο internet για αυτό που μου συνέβαινε. Ήξερα ότι όλα τα συμπτώματα κατέληγαν σε κάτι πολύ συγκεκριμένο: στο διαβήτη. Είχα όμως και κάποιες αμφιβολίες μιας και ξέρω ότι όταν διαβάζεις κάτι στο internet, πιστεύεις ότι πάσχεις από διάφορα που δεν γνωρίζεις καν τι είναι. Στις 26 Ιανουαρίου 2016, αποφασίσαμε ότι αυτά τα συμπτώματα δεν οφείλονταν στην εγχείρηση που είχα πρόσφατα κάνει και ότι δεν θα φεύγαν από μόνα τους. Έτσι αποφασίσαμε να πάμε στο νοσοκομείο και να μάθουμε τι συμβαίνει.
Το πρώτο πράγμα που αισθάνθηκα ήταν δυσπιστία, μιας και είχα μόλις περάσει μια πολύ δύσκολη περίοδο τριών χρόνων. Απλά δεν μπορούσα να αποδεχθώ το γεγονός ότι είχα διαγνωσθεί με διαβήτη τύπου 1 και ότι θα έπρεπε να κάνω ενέσεις για όλη μου τη ζωή μόνο και μόνο για να μείνω ζωντανός. Εγώ και η οικογένειά μου πάντως χαρήκαμε μόνο για ένα πράγμα: εάν δεν είχαμε πάει τότε στο νοσοκομείο, η κατάσταση είχε προχωρήσει τόσο, που ήμουν πολύ κοντά στο να πέσω σε κόμμα ή και να πεθάνω. Κόντεψα, αλλά δεν το έπαθα. Τότε, στην καρδιά μου, βίωσα την γαλήνη σε άλλο επίπεδο, ένιωσα χαρά και ευτυχία όσο ποτέ στο παρελθόν. Η εμπειρία, του να βρεθείς τόσο κοντά στο θάνατο, όντως σε αλλάζει.
Η οικογένεια έχει σημασία.
Εκτός από την δουλειά που έκανα ο ίδιος με τον εαυτό μου ώστε να αποδεχθώ αυτό που είχε συμβεί, οι γονείς μου και ο αδερφός μου Rochit ήταν αυτοί που με κράτησαν στη ζωή. Με βοήθησαν να παραμείνω ήρεμος. Όπως έχει πει και ο πατέρας μου, «Ως γονιός, στην αρχή σοκαρίστηκα. Προσωπικά δεν είχα ιδέα τι κάνει το πάγκρεας. Ποτέ δεν ήξερα ποιες είναι οι φυσιολογικές τιμές του σακχάρου στο αίμα. Όταν αρχίσαμε να παίρνουμε τα μέτρα μας και κατάλαβα τι μου είχε πει ο γιατρός, ήξερα ότι αργά ή γρήγορα θα το αποδεχόμουν. Και έτσι και έγινε. Αυτό που έκανα μετά, ήταν να διαβάσω όσο περισσότερο μπορούσα σχετικά με το διαβήτη. Στη συνέχεια έκανα ένα σχέδιο δράσης ώστε να το αντιμετωπίσω».
Δοκιμάσαμε καθαρισμό της αύρας, γιόγκα, reiki, ομοιοπαθητική, Ayurveda, και όλες τις εναλλακτικές μεθόδους προκειμένου να το καταπολεμήσουμε χωρίς να πάρω φάρμακα. Στο τέλος συνειδητοποιήσαμε ότι τίποτα δεν είχε αποτέλεσμα και το πήραμε απόφαση. Αποφασίσαμε ότι «ο Διαβήτης δεν θα σταθεί ποτέ εμπόδιο μπροστά μας, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα.
Τα λόγια της μητέρας μου, ήταν τα εξής: «είχα συνειδητοποιήσει ότι πρώτα απ’ όλα έπρεπε να το αντιμετωπίσω και να μην παρασυρθώ, όμως δεν μπορούσα να το αποδεχτώ αμέσως. Δεν μπορούσα ούτε να διανοηθώ πως είχε συμβεί αυτό, παράλληλα αυτό συνέβη κατά τη διάρκεια των εξετάσεων του άλλου μου γιου, του Rochit. Αισθανόμουν χαμένη, το ίδιο και ο Rochit. Δεν μπορούσε να είχε συμβεί σε χειρότερη στιγμή.»
Ώρα για δράση.
Όταν πλέον το πήραμε απόφαση, καταστρώσαμε ένα σχέδιο δράσης σύμφωνα με τις συστάσεις των γιατρών, των συμβούλων και άλλων συγγενών και κυρίως καταστρώσαμε το σχέδιό μου να ταξιδέψω. Το ταξίδι αυτό δεν θα ήταν μόνο κατά μήκος της Ινδίας, αλλά θα την έβλεπα ολόκληρη. Μετά από πολλές συζητήσεις και με την αμέριστη συμπαράσταση των γονιών και των φίλων μου, αποφασίσαμε ότι θα συνέχιζα να ακολουθώ το πάθος μου, αυτό που αγαπούσα και ονειρευόμουν, εφόσον ανακτούσα τις δυνάμεις μου και κατείχα το πως λειτουργεί ο διαβήτης. Αυτό μας έδωσε αυτοπεποίθηση και ο πατέρας μου γνώριζε ότι έτσι έπρεπε να γίνει.
Μετά από κάποιους μήνες, ήμουν έτοιμος. Είχα κάνει σθεναρή εξάσκηση με τον προπονητή μου, είχα πάρει οδηγίες σε σχέση με τη μηχανή από τον υπέρτατο προπονητή μου – τον πατέρα μου, είχα πάρει οδηγίες σχετικά με τη διατροφή από διαφόρους ειδικούς και ήξερα πλέον ποιες είναι οι σωστές δόσεις ινσουλίνης. Είχα καταλάβει πόσο επικίνδυνη μπορεί να είναι η υπογλυκαιμία και πόσο εκφυλιστική η υπεργλυκαιμία και συνέχιζα να ακολουθώ και φυσικές μεθόδους θεραπειών και φυτικά φάρμακα.
Προετοιμασία για το όνειρο.
Διάβασα πολλά βιβλία για το διαβήτη, για τα ταξίδια, για την υγεία και για τη γιόγκα. Πολλά πρωινά έκανα γυμναστική, προπονούμουν με τη μηχανή και πλέον έβλεπα τα πράγματα θετικά. Αυτό που πέρασα, με βοήθησε να επιτύχω ισορροπία στο μυαλό, το σώμα και την ψυχή μου. Είχα ανακτήσει τις δυνάμεις μου και ήμουν έτοιμος να ξεκινήσω το ταξίδι της ζωής μου.
Στις 29 Ιουλίου 2016, έφτιαξα τις βαλίτσες μου και όλα τα απαραίτητα για αυτή την περιπέτεια, και ξεκίνησα. Έφυγα από το σπίτι με ένα και μοναδικό στόχο: Να ταξιδέψω σε ολόκληρη την Ινδία. Και το έκανα. Σε ένα χρόνο και δύο μήνες, ταξίδεψα σε 25 πολιτείες και διάνυσα 48.000 χιλιόμετρα πάνω στην μηχανή μου. Αναπόφευκτα αυτό τράβηξε την προσοχή των ΜΜΕ, και έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω δημόσια για το ταξίδι μου.
Όταν ξεκίνησα το ταξίδι ζύγιζα μόλις 42 κιλά και οι βαλίτσες που κουβάλαγα στην μηχανή, ήταν σχεδόν 100 κιλά . Πήραμε ρίσκο σχετικά με την ικανότητά μου να ελέγξω την κατάσταση, ακόμη και μετά από τόσους μήνες εκπαίδευσης. Ωστόσο αρνούμουν να το βάλω κάτω (και αυτό το λέω γιατί είναι κάτι που με ρωτούν συχνά). Ένα άλλο για το οποίο με ρωτούν συχνά, είναι η εγχείρηση σκωληκοειδούς που έκανα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, στο οποίο απαντώ ότι η αποφασιστικότητά μου ήταν κάτι που μου ερχόταν αυθόρμητα. Όπως έλεγε ο πατέρας μου «Όταν θέλεις κάτι πραγματικά, το πετυχαίνεις.» Επιπλέον, μου έδωσε κουράγιο, η αγάπη και η εμπιστοσύνη που μου έδειχνε η μητέρα μου, καθώς και η στάση του αδερφού μου που ήταν τόσο ώριμη για όλα όσα συνέβησαν.
Οι κανόνες του δρόμου.
Μια ερώτηση που προκύπτει από πολλούς αναγνώστες διαβητικούς, είναι πως κατάφερα να διαχειριστώ τα επίπεδα του σακχάρου μου ενώ έτρωγα τέτοια ποικιλία φαγητών μιας και βρισκόμουν σε διαφορετική πολιτεία κάθε μέρα. Πρώτα απ’ όλα, αυτό που σας προτείνω είναι να διαβάσετε. Εκπαιδευτείτε. Καταλάβετε τι ακριβώς συμβαίνει στο σώμα με το διαβήτη. Δεν χρειάζεται να είστε γιατροί για να καταλάβετε πως λειτουργεί το σώμα σας. Μάθετε τι είναι το πάγκρεας, τι λειτουργίες επιτελεί, μάθετε για τις ορμόνες και μάθετε να αναγνωρίζετε τα συμπτώματα (και τις αιτίες) πίσω από ότι σας συμβαίνει. Αυτό που έκανα εγώ καθώς ταξίδευα, ήταν να τσεκάρω συνεχώς το επίπεδο του σακχάρου μου, έπαιρνα τα μέτρα μου ώστε να αποφεύγω τις υπογλυκαιμίες και ποτέ, μα ποτέ δεν παράλειψα να πάρω πρωινό. Είχα σχεδιάσει τις στάσεις μου ώστε να μην χάσω κανένα γεύμα.
Δεύτερον, αποκτήστε ένα “δίκτυο συμπαράστασης”. Οι γονείς μου και οι φίλοι μου, ήξεραν ανά πάσα στιγμή που είμαι. Οπότε οι ερωτήσεις: «Πώς είσαι; Πώς είναι η υγεία σου; Είναι εντάξει τα επίπεδα του σακχάρου σου;» ήταν περιττές. Σε όσους διαβάζουν αυτό το κείμενο, τους προτρέπω να αντιληφθούν το νόημα αυτών των ερωτήσεων, το ενδιαφέρον που εκφράζουν και το γεγονός ότι όσοι μας ρωτάνε αυτά τα πράγματα είναι γιατί τους λείπουν πληροφορίες που μόνο εμείς μπορούμε να τους δώσουμε. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου, έστελνα πληροφορίες, όλες τις πληροφορίες σε αυτό το “δίκτυο συμπαράστασης” σαν να ήταν θέμα ζωής ή θανάτου.
Τρίτον, να ελέγχετε τα επίπεδα του σακχάρου σας πολύ συχνά και να κρατάτε ιστορικό. Να καταλάβετε τις αναλογίες μεταξύ του πόσο φάγατε και πόση ινσουλίνη πήρατε. Με τον καιρό θα σας βοηθήσει να διορθώσετε τις όποιες ανισορροπίες.
Τέταρτον, να έχετε πάντα μαζί σας φαγητό και ινσουλίνη.
Χαρούμενος όσο ποτέ.
Τέλος, πρέπει να σας πω ότι είμαι περήφανος γα εμένα! Δεν πέρασε ούτε ημέρα, ούτε στιγμή που να ντραπώ για τον διαβήτη μου. Ούτε είμαι λυπημένος, ούτε ενοχλημένος. Το μόνο που νιώθω για την ζωή μου είναι χαρά. Ουδέποτε ασχολήθηκα με το τι λέει ο κόσμος και πως ο κόσμος κρίνει τους ανθρώπους με διαβήτη. Η ουσία ήταν ότι αποδέχθηκα την ασθένειά μου, τον εαυτό μου και το σώμα μου. Πως θα μπορούσε κανείς να το κρύψει, ή να νιώθει ντροπή; Πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς οπτική και όσο οι άλλοι σε βλέπουν να το αποδέχεσαι με χαρά, θα κάνεις την αλλαγή πρώτα στον εαυτό σου και μετά στον κόσμο.
Όπως μου λέει ο αδερφός μου ο Rochit, «Δεν είχα τρομάξει όταν πέρναγες εκείνη τη δύσκολη περίοδο ενώ έμαθες ότι πάσχεις από διαβήτη. Είχα την πεποίθηση πως όλα θα πάνε καλά όσο είναι εδώ η μαμά κι ο μπαμπάς. Και ήμουν σίγουρος ότι τίποτα δεν μπορούσε να μας συμβεί. Όσο σκέφτομαι όμως πόσο χειροτέρεψαν τα πράγματα, και το τι μπορούσε να έχει συμβεί, τρομάζω. Και δεν θα μπορούσα να έχω καλύτερο αδερφό ή καλύτερη οικογένεια. Είμαστε φοβεροί και μπορούμε να νικήσουμε τα πάντα όσο είμαστε μαζί.»
Ζούμε σε ένα κόσμο όπου υπάρχουν όλες οι πιθανότητες. Τώρα βρίσκομαι στο δρόμο για την άκρη του κόσμου και τις επτά θάλασσες!
Ο Nadit Khatri ζει με διαβήτη τύπου 1 εδώ και περίπου τρία χρόνια. Σπούδασε προγραμματιστής, πριν αποφασίσει να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο με την μηχανή του. Η οικογένεια του είναι ένα από τα σημαντικότερα πράγματα στον κόσμο για αυτόν.
Ο Nadit Khatri στο ταξίδι του συναντήθηκε με τους γιατρούς Dr Venu και Sunil Sanon και τους ενημέρωσε ότι σκοπός του ταξιδιού ήταν και η αφύπνιση του κόσμου για την νόσο του Διαβήτη και ενθουσιάστηκαν απίστευτα γιατί πιστεύουν ότι τέτοιες δράσης μπορούν πραγματικά να αφυπνίσουν την συνείδηση του κόσμου για τον Διαβήτη. Ο Nadit πήγε και στην Ουταράχαντ* που είναι μία από τις Ομόσπονδες Πολιτείες που συγκροτούν σήμερα την Ινδία και βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της χώρας, στα σύνορα με το Θιβέτ και το Νεπάλ και είναι στα Βόρεια Ιμαλάια, ο Nadit είπε: “η ζεστή φιλοξενία των κατοίκων και η συναρπαστική θέα των Ιμαλαΐων ήταν ότι καλύτερο έχει να προσφέρει η Ουταράχαντ , αλλά το επισκέπτονται άνθρωποι με συγκεκριμένα ενδιαφέροντα, ακόμα και οι ίδιοι οι Ινδοί δεν το έχουν επισκεφτεί”.
*H Uttarakhand, διασχίζεται από τα Ιμαλάια, και είναι γνωστή για τα ινδουιστικά προσκυνήματα. Το Rishikesh, είναι ένα μεγάλο κέντρο γιόγκα που έγινε γνωστό από την επίσκεψη των Beatles το 1968. Η πόλη φιλοξενεί την Βραδιά Ganga Aarti, μια πνευματική συγκέντρωση στον ιερό ποταμό Γάγγη.
πηγή: diabetesdaily, tribuneindia
