Δεν έχουν τελειωμό οι καταγγελίες αστυνομικής βίας κατά πολιτών με πρόφαση την προάσπιση της δημόσιας υγείας, πλέον, μάλιστα, με θυσία της προσωπικής υγείας.
Χθες, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έκανε τον κύκλο η ανάρτηση μιας κοπέλας με διαβήτη, η οποία αναφέρει ότι μετά από περπάτημα έπαθε υπογλυκαιμία και έκατσε σε ένα παγκάκι για να πιει κοκα κολα, όταν την πλησίασαν αστυνομικοί και της είπαν να φύγει. Η κοπέλα τους ανέφερε ότι χρειάζεται λίγη ώρα γιατί είναι διαβητική και έχει υπογλυκαιμία, οι αστυνομικοί όμως της απάντησαν ότι εφόσον είναι διαβητική θα πρέπει να μείνει σπίτι της.
Για πολλούς διαβητικούς η ανάρτηση αυτή δεν αποτελεί έκπληξη, οι περισσότεροι έχουν να διηγηθούν μια ιστορία κατά την οποία είχαν υπογλυκαιμία και οι αρχές έδειξαν ολοκληρωτική άγνοια και ανάρμοστη συμπεριφορά. Προ διετίας είχαμε την προσωπική μαρτυρία της Μαρίας Κατσικαδάκου όταν σε κατάσταση υπογλυκαιμίας προσπάθησε να παρκάρει μπροστά στο ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος για να φάει κάτι, και κάποια υπεύθυνη κυκλοφορίας της ζήτησε να απομακρύνει το αυτοκίνητό της από το σημείο που βρισκόταν παρά τις εκκλήσεις για κατανόηση.
Αυθαιρεσία
Η εποχή της αστυνομικής βίας δεν ήρθε τώρα ξαφνικά, ούτε ήρθε από το πουθενά, είναι εδώ παρούσα συνεχώς, και παρόλο που οι ιστορίες είναι γνωστές, πολλοί δυστυχώς νομίζουν οτι αφορούν «τους άλλους» αυτούς που δεν ακολουθούν τους κανόνες.
Όταν η αστυνομία πετά δακρυγόνα στις πορείες, «καθαρίζει» τις πλατείες, νομίζουμε οτι αυτή η βία δεν θα μας ακουμπήσει και μας κάνει εντύπωση και τρομάζουμε μπροστά στην αναίτια επίθεση του αστυνομικού στην διαβητικό, στη μητέρα, στο παιδί που προσπάθησε να υποστηρίξει τη μητέρα με τα δύο παιδιά. Μέχρι τώρα, δικαιολογούνταν τέτοιου είδους επιθέσεις ως εξής: «ε δεν μπορεί, κάτι έχει κάνει κι έφαγε ξύλο», γιατί ήταν φοιτητής, γιατί ήταν αναρχικός, γιατί ήταν άνθρωπος του περιθωρίου, όμως η βία δεν περιορίζεται.
Έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας
Με τον αέρα του οργάνου της τάξης, ο αστυνομικός αποφασίζει να κρίνει την κοπέλα που πάσχει από διαβήτη και να της πει ότι εφόσον έχει διαβήτη πρέπει να κάτσει σπίτι της. Ως όργανο της τάξης παίρνει την απόφαση ότι ένας πολίτης που βγήκε για τη νόμιμη βόλτα του, έπρεπε να είχε κάτσει σπίτι, γιατί προφανώς δεν υπάρχει πρωτόκολλο αντιμετώπισης ενός ανθρώπου με διαβήτη που βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Και αφού το όργανο πήρε την απόφαση ότι ο άνθρωπος αυτός πρέπει να βρίσκεται σπίτι του και όχι να περιφέρεται στους δρόμους δυσκολεύοντας το έργο της αστυνομίας, θεώρησε ότι είναι λογικό και πρέπον να μιλήσει στη γυναίκα με παντελή έλλειψη σεβασμού και αξιοπρέπειας. Και το όργανο αντιμετώπισε έτσι τη γυναίκα, ακριβώς με τον τρόπο που η Ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει οποιοδήποτε, τελικά, άτομο ΑμεΑ και μη: με την περιθωριοποίηση.
Τα άτομα με αναπηρία στην Ελλάδα αντιμετωπίζονται ως «πρόβλημα», αφήνονται αποκλειστικά στη φροντίδα της οικογένειας και ουδέποτε λαμβάνονται υπόψη ως ενεργοί πολίτες με δικαιώματα και δυνατότητες. Αφήνονται να τα βγάλουν πέρα μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους με ένα πενιχρό επίδομα ή μια πενιχρή σύνταξη, και οποιαδήποτε οικονομική επιβάρυνση τους επιφέρει η ασθένειά τους. Μάλιστα, τους τελευταίους μήνες, πολλά από αυτά τα άτομα έχουν μείνει και χωρίς ιατρική παρακολούθηση, γιατί οι γιατροί των νοσοκομείων έχουν μεταφερθεί στις κλινικές covid.
Η κατάσταση αυτή επίσης δεν είναι νέα και έχει πλέον τίτλο: πρόκειται για το φαινόμενο του μισαναπηρισμού, στο οποίο πολλές φορές έχουμε αναφερθεί, και το οποίο, παρά τις οποιεσδήποτε φαινομενικές προσπάθειες από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, ουδέποτε αντιμετωπίστηκε επαρκώς και αποτελεσματικά.
Έλλειψη εκπαίδευσης
Τα σώματα ασφαλείας, σε οποιαδήποτε χώρα σέβεται τον εαυτό της, περνάνε εκπαίδευση, και παρά τα πολλά παρατράγουδα – η αστυνομική χυδαιότητα και βία δεν είναι αποκλειστικό μας προνόμιο – γνωρίζουν ότι όταν ένας άνθρωπος έχει διαβήτη, προτεραιότητα έχει η διασφάλιση της υγείας και της ζωής του, γιατί η ζωή του ανθρώπου που πάσχει από διαβήτη μπορεί πολύ εύκολα να βρεθεί σε κίνδυνο.
Εν έτει 2021, ο Έλληνας αστυνομικός δεν γνωρίζει τι πάει να πει διαβήτης, δεν γνωρίζει ότι ο άνθρωπος με χρόνιο νόσημα ή αναπηρία, έχει το δικαίωμα και την ικανότητα να κυκλοφορεί εκτός των τοίχων του σπιτιού του, μάλιστα ότι το περπάτημα εκτός σπιτιού είναι απαραίτητο για την διατήρηση της καλής υγείας του.
Δεν το ξέρει, γιατί κανείς δεν του το είπε, κανείς δεν τον εκπαίδευσε, κανείς δεν τον έφερε αντιμέτωπο με τις συνέπειες όταν οι πράξεις του ήταν αντίθετες με τη διασφάλιση της υγείας των πολιτών.
Ανάγκη ενημέρωσης
Όπως έχουμε κάνει όλες τις άλλες φορές που προκύπτει ένα θέμα που απορρέει από την προφανή έλλειψη ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης σε σχέση με το διαβήτη, έτσι και τώρα καλούμε όλους τους υπεύθυνους, τις ομοσπονδίες και τους συλλόγους, να αντιδράσουν σε αυτό το συμβάν και να μην το αφήσουν να περάσει σαν άλλη μια περίπτωση άγνοιας.
Η κοινωνία μας επιβάλλεται να γνωρίζει τι είναι ο διαβήτης, πως μπορεί να καταλάβει ότι ένα άτομο με διαβήτη χρειάζεται βοήθεια, και πως μπορεί να το βοηθήσει. Δυστυχώς οι παρανοήσεις σχετικά με το διαβήτη είναι πολλές και σε αυτό έχει συμβάλλει η διαστρεβλωμένη παρουσίαση της ασθένειας στα ΜΜΕ.
Ο μόνος τρόπος να γνωρίσει η Ελληνική κοινωνία τι είναι ο διαβήτης και τι κάνουμε σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης, είναι να κινητοποιηθεί η διαβητική κοινότητα και να δώσει ορατότητα σε αυτήν την ασθένεια. Οι έχοντες αξιώματα είναι ώρα να κινητοποιηθούν και να αναλάβουν δράση για την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση του κόσμου.
Ζητούμε οι Ομοσπονδίες και οι Σύλλογοι να εκδώσουν δελτία τύπου, να καταδικάσουν την συμπεριφορά της αστυνομίας και να ζητήσουν από την πολιτεία να λάβει μέτρα προστασίας για τα άτομα με διαβήτη. Το Glykouli όπως πάντα θα συνδράμει σε οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια, δίνοντας βήμα στους ανθρώπους που θέλουν να μιλήσουν.
Glykouli.gr
