Δεν είναι σπάνιο οι άνθρωποι με διαβήτη να αντιμετωπίζουν κριτική και αρνητικά σχόλια. Παρ’ ότι ο εκφοβισμός είναι ένα θέμα που απασχολεί κυρίως παιδιά σε σχολική ηλικία, δεν σταματά να ακολουθεί τους ανθρώπους στην ενηλικίωσή τους.
Το 2008, η Sheri Byrne, η οποία πάσχει από διαβήτη τύπου1, έτρωγε μεσημεριανό στην κοινόχρηστη κουζίνα της εταιρίας όπου εργαζόταν. Λίγη ώρα αργότερα ενημερώθηκε ότι κάποιος συνάδελφος κατέθεσε παράπονο εις βάρος της γιατί μέτρησε το σάκχαρό της σε κοινόχρηστο χώρο. «Κάποιος κατέθεσε παράπονο εις βάρος μου στο γραφείο προσωπικού γιατί μέτρησα το σάκχαρό μου μπροστά τους στην κοινόχρηστη κουζίνα. Προφανώς αηδίασαν», είπε η Byrne που εργάζεται ως αρχιτέκτονας προσβασιμότητας.
Η Krystle Samai, αντιπρόεδρος του College Diabetes Network, λέει ότι ένα είδος εκφοβισμού είναι όταν μια ομάδα ανθρώπων κατηγοριοποιείται ως διαφορετική και οι υπόλοιποι τους φέρονται διαφορετικά λόγω των ιδιαιτεροτήτων τους. «Η ιδέα της κατάταξής ανθρώπων σε «άλλους» επειδή είναι διαφορετικοί αποτελεί κοινωνικό πρόβλημα» λέει η Samai. «Και όταν δεν καταλαβαίνουν κάτι, οι άνθρωποι συχνά προσεγγίζουν τη διαφορετικότητα με βάση το φόβο».
Παρά το γεγονός ότι η Byrne είχε ενημερώσει το γραφείο προσωπικού σχετικά με το διαβήτη της, της ζητήθηκε να μην μετρά το σάκχαρό της σε κοινόχρηστους χώρους. «Ήθελα να πιστεύω ότι θα ήταν πιο ευαίσθητοι σε τέτοιου είδους καταστάσεις».
Οι επιπτώσεις του εκφοβισμού στην υγεία
Ο Mark Heyman, PhD, ψυχολόγος του διαβήτη και πρόεδρος του Κέντρου Διαβήτη και Ψυχικής Υγείας, μίλησε στο Beyond Type 1 και είπε ότι στρεσογόνες καταστάσεις, όπως ο εκφοβισμός, μπορούν να δυσκολέψουν την διαχείριση της γλυκόζης. Έρευνες δείχνουν ότι ο εκφοβισμός σχετίζεται με χειρότερο έλεγχο της γλυκόζης σε παιδιά με Διαβήτη Τύπου 1. «Όταν το σώμα αντιδρά στο στρες, το σάκχαρο ανεβαίνει» λέει ο Heyman.
Επίσης, ο εκφοβισμός κάνει τη διαχείριση του διαβήτη σε κοινόχρηστους χώρους πιο δύσκολη. «Όταν κάποιος αντιμετωπίζει εκφοβισμό, θα προσπαθήσει να τον αποφύγει. Έτσι, θα κάνουν ό,τι μπορούν για να κρύψουν την αντλία τους, το σύστημα συνεχούς καταγραφής γλυκόζης, ή την πένα ινσουλίνης τους» εξηγεί.
Όπως είχε πει παλιότερα στο Beyond Type 1 ο Shadi Vahdat, MD, επικεφαλής του ιατρικού τμήματος στο Ίδρυμα Create Cures, όταν το σάκχαρο πέσει κάτω από 70mg/dl, μπορεί να είναι επικίνδυνο, μιας και μπορεί να προχωρήσει σε υπογλυκαιμία και άλλες επιπλοκές. Αν δεν αντιμετωπιστεί η υπογλυκαιμία, μπορεί να καταλήξει σε σπασμούς, απώλεια των αισθήσεων, ακόμη και θάνατο.
Οι άνθρωποι με διαβήτη συχνά αντιμετωπίζουν ψυχολογικά πρόβληματα λόγω του στίγματος, ειδικά στο θέμα του φαγητού. Η Samai λέει ότι οι άνθρωποι έχουν την εσφαλμένη εντύπωση ότι ο διαβήτης προκαλείται από την κατανάλωση εξωφρενικών ποσοτήτων ζάχαρης. «Η πεποίθηση αυτή και η παρανόηση ότι ο διαβήτης προκαλείται από την κατανάλωση ζάχαρης, ή φαγητών με πολλά λιπαρά, ότι έχει σχέση με την εγκατάλειψη του σώματος, αποτελεί μια βασική αιτία εκφοβισμού».
Η Byrne αντιμετώπισε εκφοβισμό ακόμη και για την επιλογή του ποτού της. Θυμάται τον διευθυντή της, το 2015, να της βάζει τις φωνές γιατί έπινε αναψυκτικό. «Μια φορά είχα υπογλυκαιμία και έπιασα να πιω μια κοκα κόλα. Το αφεντικό μου μου έβαλε τις φωνές», είπε η Byrne. «Μόλις το σάκχαρό μου επανήλθε στα κανονικά επίπεδα και ήμουν σε θέση να σκεφτώ τι έγινε, αναστατώθηκα πολύ. Αναρωτήθηκα τι άλλες υποθέσεις έκανε για τις πράξεις μου στο παρελθόν». Η Byrne λέει ότι εκείνη τη χρονιά παραιτήθηκε από τη δουλειά της.
Θέτοντας όρια
Ο Heyman λέει ότι ο εκφοβισμός εμφανίζεται όταν οι άνθρωποι ξεπερνούν τα προσωπικά όρια. Για την καταπολέμηση του εκφοβισμού, προτείνει τη δημιουργία ενός δικτύου εκπαίδευσης. «Θα πρέπει ο καθένας να μπορεί να εξηγήσει ότι ο λόγος που έχει μια συσκευή κολλημένη στο χέρι του είναι ότι πάσχει από διαβήτη και η συσκευή αυτή βοηθά στη διαχείριση του σακχάρου του».
«Τα όρια είναι σημαντικά για την ύπαρξη υγειών σχέσεων, ό,τι είδους σχέση κι αν είναι αυτή. Ο σκοπός των ορίων είναι να μας διατηρούν ασφαλείς και να μας διαχωρίζουν επαρκώς από άλλους ανθρώπους» λέει ο Heyman.
Παρ’ ότι χρειάστηκε να διαπραγματευτεί με το τμήμα προσωπικού για να μη μετρά το σάκχαρό της μπροστά στον συνάδελφο, η Byrne συνέχισε να διεκδικεί το δικαίωμα να ελέγχει τη γλυκόζη της στην κοινόχρηστη κουζίνα. «Δεν υπήρχε περίπτωση να μην ξαναμετρήσω το σάκχαρό μου στην κουζίνα, και αυτό είπα και στο γραφείο προσωπικού» λέει η Byrne.
Πηγή: Beyond Type 1
