Κάποια ψυχολογικά προβλήματα συνδέονται με χειρότερο έλεγχο του διαβήτη σε παιδιά και νεαρούς ενήλικες με διαβήτη τύπου 1, ενώ άλλα θέματα δεν συνδέονται, σύμφωνα με νέα έρευνα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Diabetes Spectrum.
Η σχέση του διαβήτη με την κατάθλιψη έχει θεμελιωθεί επαρκώς, όμως δεν πρόκειται για σχέση ούτε απλή, ούτε ξεκάθαρη. Σε παιδιά με διαβήτη για παράδειγμα, προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει ότι η μεγαλύτερη διάρκεια της ασθένειας συνδέεται με κατάθλιψη μόνο στην περίπτωση του διαβήτη τύπου 2, ενώ μεταξύ παιδιών με καλή συνολική υγεία, αυτά που πάσχουν από διαβήτη τύπου 1 έχουν μεγαλύτερη τάση για κατάθλιψη από αυτά με διαβήτη τύπου 2. Για τους ενήλικες, αυτοί που πάσχουν από διαβήτη τύπου 2, ή προδιαβήτη, έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο κατάθλιψης, όμως συγκεκριμένες παρεμβάσεις μπορεί να μειώσουν τον κίνδυνο κατάθλιψης σε ανθρώπους με διαβήτη. Και ενώ η κατάθλιψη συνδέεται με μεγαλύτερο κίνδυνο θανάτου σε μεγαλύτερους ενήλικες με διαβήτη τύπου 2, η πρόσληψη αντικαταθλιπτικών συνδέεται με μικρότερο κίνδυνο θανάτου σε ανθρώπους με διαβήτη και κατάθλιψη.
Στην πρόσφατη έρευνα, οι ερευνητές θέλησαν να διερευνήσουν κατά πόσο οι διάφορες μορφές τραύματος – καθώς και η μακροχρόνια επίδραση του τραύματος, όπως παρατηρείται στη διαταραχή μετατραυματικού στρες – συνδέονται με χειρότερο έλεγχο του διαβήτη. Επίσης, μελέτησαν το συσχετισμό μεταξύ άλλων ψυχολογικών προβλημάτων, όπως κατάθλιψη και αγχώδης διαταραχή, και τήρησης του ελέγχου των τιμών της γλυκόζης στο αίμα. Στην έρευνα συμμετείχαν 258 άτομα ηλικίας 7-21 με διαβήτη τύπου 1, που ολοκλήρωσαν τυπικά ερωτηματολόγια ψυχολογίας κατά τη διάρκεια κλινικών επισκέψεων.
Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι 66% των συμμετεχόντων είχαν εκτεθεί σε τραύμα, και 38% είχαν συμπτώματα ανάλογα με λειτουργική δυσκολία σχετιζόμενη με μετατραυματικό στρες. Τα ποσοστά τραύματος από συγκεκριμένα αίτια ήταν 28% για τυχαίο τραυματισμό, 22% για ιατρικό τραύμα, 10% για φυσικές καταστροφές και 6% για οικογενειακή βία. Οι ερευνητές δεν βρήκαν συσχετισμό μεταξύ διαταραχής μετατραυματικού στρες, αγχώδους διαταραχής, ή συμπτωμάτων κατάθλιψης και χειρότερου ελέγχου των τιμών της γλυκόζης. Αυτό που συνδέθηκε με χειρότερο έλεγχο της γλυκόζης ήταν οι αγχώδεις διαταραχές και η αποφυγή του σχολείου. Επιπλέον, οι συμμετέχοντες που ανέφεραν τάσεις αυτοκτονίας είχαν μεγαλύτερο μέσο επίπεδο A1C από αυτούς που δεν ανέφεραν τάσεις αυτοκτονίας.
Σε δημοσιευμένο άρθρο οι ερευνητές σημείωσαν ότι τα αποτελέσματα αυτά δείχνουν τη σημασία παροχής διεπιστημονικής φροντίδας σε παιδιά με διαβήτη – συμπεριλαμβανομένης της ψυχολογικής στήριξης και παρακολούθησης. Αυτό δεν θα μπορούσε απλά να βελτιώσει την ποιότητα ζωής τους, αλλά και τα αποτελέσματα που έχουν σχέση με το διαβήτη. Αυτό που μπορούν να κάνουν οι πάροχοι υγείας που εργάζονται με παιδιά με διαβήτη, είναι να διαπιστώσουν κατά πόσο υπάρχουν εμπειρίες που τους προκαλούν στρες και να τα παρακολουθήσουν με ερωτηματολόγια και πιθανά με παραπομπή σε ειδικό ψυχικής υγείας όπου χρειάζεται.
Πηγή: Diabetes Self Management
