Συχνά αναφέρεται ότι το βάρος των ασθενών μέσα σε μια οικογένεια πέφτει κυρίως στη μητέρα. Είναι κάτι το γνωστό, κάτι που δεν του δίνουμε δεύτερη σκέψη όταν δεν μας αφορά άμεσα. Είναι λοιπόν σημαντικό αυτή η μητέρα, που κάνει το καλύτερο δυνατό για την οικογένειά της, πολλές φορές θυσιάζοντας τις δικές της ανάγκες, να βρίσκει από κάπου στήριξη και κατανόηση.
Εδώ και καιρό υπάρχει στο διαδίκτυο ένα κλειστό Facebook group με μανούλες που έχουν διαβητικά παιδιά. Πρόκειται για μια αυθόρμητη πράξη ενδυνάμωσης και συμπαράστασης προς τις μητέρες που μεγαλώνουν παιδιά με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1. Μια υπέροχη κίνηση ανακούφισης και αλληλεγγύης για μητέρες που αναγκάζονται καθημερινά και αδιάκοπα να μαθαίνουν να διαχειρίζονται την χρόνια νόσο του πλάσματος που αγαπούν περισσότερο και από τον ίδιο τους τον εαυτό.
Το παρακάτω κείμενο, είναι η μαρτυρία μιας ακόμα μητέρας που ανακάλυψε ότι το κοριτσάκι της ήταν πιο γλυκό από όλα τα άλλα παιδιά, μιας μητέρας που μετά την διάγνωση και το πρώτο σοκ, έχει σταθεί δυνατά στα πόδια της για να βοηθήσει πρωτίστως το παιδί της, και η οποία δραστηριοποιείται βοηθώντας μητέρες που έχουν βρεθεί και θα βρεθούν στην θέση της. Μιας μητέρας που “δεν το βάζει κάτω” γιατί δεν έχει περιθώριο να λυγίσει, γιατί αν λυγίσει αυτή, θα είναι σαν να “θυσιάζει” το παιδί λόγω δικών της αδυναμιών. Είναι η μαρτυρία μιας ακόμη μητέρας-ήρωα!
Τρίτη 30 Μαΐου 2017. Μια τόσο δύσκολη ημέρα.
Στην αρχή δεν ήθελα να γράψω για αυτό που συνέβη εκείνη την ημέρα, ούτε να το συζητήσω.
Πέρασε καιρός μέχρι να καταλάβω πως είναι ωραίο να μοιράζεσαι. Είναι κάτι που μου το μάθανε οι άλλες μανούλες που έχουν παιδιά με διαβήτη, ενώ μιλούσα μαζί τους σε ένα group στο facebook.
Πόσες φορές έχω κλάψει μαζί τους.
Κάθε φορά που κοίταζα το αγγελούδι μου, ένιωθα την αγωνία τους, και είμαι σίγουρη ότι κάθε φορά που έγραφα ή ρωτούσα κάτι, έτσι θα ένιωθαν και εκείνες.
Σας ευχαριστώ όλες, την κάθε μία ξεχωριστά.
Η δικιά μας ιστορία ξεκινάει όταν η μικρή μου πέρασε απανωτές ιώσεις μέσα σε διάστημα τριών μηνών και άρχισε να εμφανίζει τα γνωστά σε όλους μας συμπτώματα. Πολυουρία, πολυδιψία, πολυφαγία και ταυτόχρονα μεγάλη απώλεια βάρους. Το βράδυ έκανε εμετό. Το παιδί δεν ήταν καλά, το έβλεπα να λιώνει. Το έλεγα στον άντρα μου ότι ένιωθα πως δεν είναι καλά.
Εκείνες τις ημέρες, εγώ ήμουν με 40,5 πυρετό και ο πατέρας της συνερχόταν από το δεύτερο χειρουργείο. Μέσα σε 15 ημέρες είχε κάνει δύο βιοψίες. Δόξα τω Θεώ ήταν κοντά μας οι γονείς μας. Η μητέρα μου είχε διαγνωστεί με διαβήτη τύπου 2, δύο χρόνια νωρίτερα. Αναγκάστηκα να μείνω μακριά από το παιδί μου για δύο ολόκληρες ημέρες. Ήταν οι δύο χειρότερες ημέρες της ζωής μου.
Η μικρή νοσηλεύτηκε στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Λάρισας όπου και διαγνώστηκε με διαβήτη τύπου 1. Έμεινε στο νοσοκομείο για μία εβδομάδα που ήταν πάρα πολύ δύσκολη για όλους μας. Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας, μας βοήθησε μια νοσηλεύτρια, που δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομά της γιατί είναι όλα τόσο θολά. Η γυναίκα αυτή μου έδωσε κουράγιο, μου είπε πως υπάρχουν χειρότερα, και είχε δίκιο. Θέλω να αδράξω αυτήν την ευκαιρία και να ευχαριστήσω αυτή τη γυναίκα που με στήριξε στην ανάγκη μου.
Σήμερα, 13 Φεβρουαρίου του 2019, η ζωή μας έχει αλλάξει ριζικά.
Σε λίγες ημέρες κλείνω τα 40. Τώρα φοιτώ στο ΔΙΕΚ του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου της Λάρισας προκειμένου να γίνω Βοηθός Νοσηλευτή.
Σε κάθε ευκαιρία προσπαθώ να ενημερώνω το τον κόσμο γύρω μου σχετικά με τον διαβήτη.
Τις προάλλες μάζεψα υλικό, και χρησιμοποιώντας για πρώτη φορά το power point, έκανα μια παρουσίαση για το διαβήτη, που την πρόβαλα στους συμφοιτητές μου, σε αυτούς που θα γίνουν οι μελλοντικοί επαγγελματίες υγείας. Μετά την παρουσίαση τους έδειξα και ένα βίντεο που είχαμε φτιάξει με τις μητέρες των παιδιών στο group που σας ανέφερα στην αρχή. Στο τέλος, και τα 30 άτομα που με παρακολούθησαν, χειροκροτούσαν κλαίγοντας. Δεν χειροκροτούσαν εμένα, χειροκροτούσαν αυτά τα παιδιά που παλεύουν καθημερινά με το διαβήτη.
Στη συνέχεια ήρθε η ώρα να παρουσιάσω την εργασία του εξαμήνου μαζί με άλλα πέντε άτομα. Η εργασία μας ήταν πολύ περισσότερο από μια απλή ενημέρωση. Ευχαριστώ από καρδιάς τους συμφοιτητές μου που έδειξαν απόλυτο σεβασμό κατά τη διάρκεια της εκπόνησης της εργασίας.
Αυτό που κατάφερα με τις παραπάνω παρουσιάσεις, ήταν να δείξω σε όσους τις παρακολούθησαν, πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση για τους ανθρώπους που πάσχουν από διαβήτη τύπου 1, αλλά και για τις οικογένειές τους. Κατάφερα να τους περάσω το μήνυμα ότι οι οικογένειες αυτές αξίζουν σεβασμό. Να τους κάνω να συνειδητοποιήσουν ότι τα παιδιά αυτά είναι τα ίδια που στο μέλλον θα απευθυνθούν στους συμφοιτητές μου για την παρακολούθηση της υγείας τους. Και αν με κάποιο τρόπο μπορώ να βοηθήσω μια μητέρα, ή έναν πατέρα να πάρει κουράγιο, όπως τότε πήρα κι εγώ, θα το κάνω.
Όσο περνάει ο καιρός μαθαίνω να φροντίζω καλύτερα την κόρη μου. Μου λέει “δεν με πονάει μαμάκα μου όταν την κάνεις εσύ τη σφραγίδα.” Τις προάλλες με ρώτησε γιατί κάνει ενέσεις ινσουλίνης. Της είπα ακριβώς τι της συμβαίνει και ότι οι γιατροί κάνουν προσπάθειες να φτιάξουν ένα χάπι, όπως αυτό που παίρνει η γιαγιά της, για να μην χρειάζεται να κάνουν σφραγίδες τα παιδάκια, αλλά ούτε και οι μεγάλοι που πάσχουν από διαβήτη.
Με κοίταξε και μου είπε ότι είμαι η καλύτερη μαμά του κόσμου, και μετά με πήρε μια τεράστια αγκαλιά. Από τα μάτια μου κύλισαν δάκρια. Πως να αντέξει μια μητέρα να κρύψει τη συγκίνησή της όταν βλέπει το 4 ετών παιδί της να ελπίζει παρ’ ότι παλεύει με αυτήν την ασθένεια.
Ας πάρουμε παράδειγμα από την κόρη μου για να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε λόγο να ελπίζουμε. Ειδικά όταν είμαστε ομάδα, η ελπίδα είναι κάτι που δεν θα χάσουμε ποτέ.
Δέσποινα
