Κάποιοι από τους φίλους μου έχουν αποκτήσει τη συνήθεια να ελέγχουν τα επίπεδα σακχάρου τους αρκετά συχνά. Έχει γίνει γι’ αυτούς ένα είδος παιχνιδιού. Τι να συμβαίνει άραγε με το σάκχαρο ενός μη διαβητικού μετά από μια μέρα αναρρίχησης; Πόσο ψηλά ανεβαίνει μετά από μια επιδρομή της οικογένειας στο σούπερ μαρκετ και μετά από ατελείωτη κατανάλωση χυμών; Κάνοντας τέτοιου είδους ελέγχους, οι φίλοι μου έχουν συνειδητοποιήσει το πόσο ευμετάβλητο είναι το σάκχαρο του αίματος. Ακόμα και οι δικές τους τιμές – παρ’ όλο που το πάγκρεάς τους λειτουργεί άψογα – ανεβοκατεβαίνουν, πολλές φορές με διαφορετικό ρυθμό και για διαφορετικό λόγο από αυτόν που πιστεύουμε.
Μια μέρα, μετά από αναρρίχηση, είχαμε μαζευτεί στο σαλονάκι του φίλου μας και ετοιμαζόμασταν να καταναλώσουμε ένα γεύμα τεραστίων διαστάσεων. Έκανα στα γρήγορα μια μέτρηση και στη συνέχεια πήρα διορθωτική δόση ινσουλίνης. Παράλληλα έκανα μονάδες για το γεύμα που θα ακολουθούσε. Καθώς μάζευα τα σύνεργά μου, η Emily παρατήρησε πόσο φοβερό ήταν που ο νέος μου μετρητής Dario συνδέεται απευθείας στο κινητό μου. Αυτό κέντρισε αμέσως το ενδιαφέρον των φίλων μου και βρέθηκα να ψάχνω στην τσάντα μου για ταινία μέτρησης ώστε ο Mauricio να μετρήσει το σάκχαρό του. Η Emily και o Adonai το είχαν κάνει πολλές φορές, αλλά για τον Mauricio θα ήταν η πρώτη φορά.
Μόλις του έδωσα την ηλεκτρονική ταινία, ο Mauricio την τοποθέτησε στην υποδοχή του κινητού για τα ακουστικά, άνοιξε την εφαρμογή, και πέντε δευτερόλεπτα αργότερα, που για εμένα, εσένα, ή για ένα θαρραλέο πεντάχρονο που είναι εξοικειωμένο με τη χρήση των μετρητών γλυκόζης, η αντίστροφη μέτρηση θα είχε τελειώσει, αυτός καθόταν και κοίταζε την οθόνη. Φοβόταν. Χρειάστηκε να τον ηρεμήσουμε και να τον ενθαρρύνουμε, αλλά στο τέλος το πήρε απόφαση και βρέθηκε να πιέζει το δάχτυλό του για να τοποθετήσει μια σταγόνα αίματος σε αυτήν την κατασκευή που φαίνεται να βγήκε από το μέλλον.
Σήκωσε το κεφάλι και γεμάτος απορία ρώτησε: “Ποια είπαμε ότι είναι τα φυσιολογικά όρια;” Ξεκίνησα να του εξηγώ, αλλά σταμάτησα απότομα όταν είδα στην οθόνη το νούμερο 311. Του είπα να πάει να πλύνει τα χέρια του, γιατί προφανώς είχε ακόμη ζουμιά από τα φρούτα που είχαμε φάει για σνακ. Αφού τα έπλυνε, επαναλάβαμε τη διαδικασία. 5,4,3,2,1. Αυτή τη φορά η οθόνη έδειχνε 320. Δεν ήταν λογικό. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Το μυαλό μου έτρεχε με 100 χιλιόμετρα την ώρα, και μετά θυμήθηκα πόσο συχνά τον κοροϊδεύουμε γιατί πάει συνέχεια στην τουαλέτα. Ξαφνικά, το μυαλό μου σταμάτησε να τρέχει και ο χρόνος φάνηκε να σταματάει.
Η Emily πετάχτηκε. “Αφήστε με να δοκιμάσω κι εγώ να δούμε τι θα δείξει. Μετρήθηκα πριν λίγες μέρες και ήμουν μια χαρά, οπότε ξέρουμε ότι δεν είμαι διαβητική.”
Ναι. Ας το κάνουμε αυτό. Ας κάνουμε οτιδήποτε μπορούμε για να μη χρειαστεί να πω στον φίλο μου ότι πάσχει από μια ασθένεια που θα την έχει εφ’ όρου ζωής – ιδιαίτερα από μια ασθένεια που, ζώντας στον Παναμά, δεν μπορείς να προμηθευτείς εύκολα τα απαραίτητα για να την ελέγξεις. Έκανε κι αυτή τη μέτρηση. 5,4,3,2,1. Η οθόνη έδειχνε 304. Με μια εκπνοή ηρέμησα και ανακουφισμένοι, γελάσαμε όλοι και στρέψαμε την προσοχή μας στον Adonai που είχε μείνει στην κουζίνα να παρακολουθεί σιωπηλά. Ο Mauricio δεν είχε διαβήτη λοιπόν. Καλά τα νέα, είμαι σίγουρη ότι ήταν όλοι χαρούμενοι.
Η χαρά για μένα κράτησε για όσο διάστημα πέρασε μέχρι το βλέμμα μου να πέσει στην μικρή μου τσάντα με τα σύνεργα του διαβήτη. Σύμφωνα με αυτόν τον μετρητή, που δεν μου ήταν γνωστό ότι είχε χαλάσει, είχα πάρει τη διορθωτική μου δόση. Είχα κάνει μονάδες για γεύμα, αλλά με την προϋπόθεση ότι το σάκχαρό μου ήταν 365. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η ένδειξη που είχε βγάλει για τον Mauricio και την Emily αντιπροσώπευε τα σωστά επίπεδα σακχάρου, τότε το δικό μου σάκχαρο πρέπει να ήταν γύρω στα 150. Λόγω αυτής της λανθασμένης ένδειξης, είχα πάρει μια τεράστια δόση ινσουλίνης για τα επίπεδα που βρισκόμουν.
Ευτυχώς, ενώ με την σκέψη ότι θα ανακάλυπτα πως ένας φίλος μου έχει διαβήτη, το μυαλό μου έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, όταν συνειδητοποίησα τι είχε συμβεί με τον μετρητή, παρέμεινα σε μια εξαιρετική κατάσταση ηρεμίας. Ο μετρητής μου ήταν λίγο πολύ άχρηστος, οπότε δεν είχε νόημα να ξαναμετρηθώ. Μην έχοντας χρόνο να καταστρώσω κανένα πολύπλοκο σχέδιο, αποφάσισα να αντιμετωπίσω την κατάσταση καταναλώνοντας μια τεράστια ποσότητα φαγητού, κάνοντας βέβαια διαλείμματα ώστε να δώσω στο σώμα μου τη δυνατότητα να ανταπεξέλθει, και να έχω το γλυκαγόνο έτοιμο στην περίπτωση που χρειαζόταν. Ζούμε σε πόλη που δεν έχει νοσοκομείο, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να πεταχτώ στα επείγοντα για ορό δεξτρόζης. Επιπλέον, αν οι υπολογισμοί μου ήταν σωστοί, το σάκχαρό μου πριν κάνω τις ενέσεις μου ήταν γύρω στα 150, οπότε είχα ένα περιθώριο χρόνου. Χρειαζόταν να περάσει και ένα χρονικό διάστημα μέχρι η δόση να με πιάσει. Κάτσαμε λοιπόν, και φάγαμε το “τσιμπούσι” που με τόσο χαρά είχαμε ετοιμάσει πριν περάσει μπροστά από τα μάτια μας η εικόνα της παραλίγο καταστροφής.
Τα σχέδιά μας ήταν να πάμε στην μπυραρία μετά το δείπνο, αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι θα έπρεπε να κάνουμε πρώτα μια στάση στο σούπερ μαρκετ. Εκεί, ένιωσα τα πρώτα σημάδια της υπογλυκαιμίας. Πριν καν φτάσω στο ταμείο είχα κατεβάσει ένα κουτί χυμό. Όπως καθόμασταν στη μπυραρία και έβλεπα τους φίλους μου να ετοιμάζονται να γεμίσουν τα ποτήρια τους με το περιεχόμενο της κανάτας που ερχόταν προς το μέρος μας, κατέβασα άλλον ένα χυμό και καταβρόχθισα μια σακούλα καραμέλες. Η βραδιά κατέληξε να μην είναι και πολύ διασκεδαστική. Γελάσαμε με το κουτί του χυμού πάνω στη μπάρα της μπυραρίας και με το μουστάκι από αφρό που είχε σχηματιστεί στο πρόσωπο του Adonai. Κάθε λίγο σταματούσα να έχω επαφή με τον έξω κόσμο και προσπαθούσα να αφουγκραστώ πως αισθανόταν το σώμα μου, γνωρίζοντας ότι αν χρειαζόταν θα ζητούσα από τους φίλους μου να με πάνε σπίτι ή στο νοσοκομείο. Όπως καθόμασταν, σχολιάζαμε τα δάχτυλά μας και τους κάλους που είχαμε κάνει από την αναρρίχηση. Όταν πλέον ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε, το γλυκαγόνο βρισκόταν ακόμη στο διπλανό σκαμπό, παρέα με τον μετρητή μου, που είχε λίγο πολύ βαλθεί να με σκοτώσει.
Από τότε, σκέφτομαι συχνά εκείνη την ημέρα. Τι μάθημα πήρα από αυτό; Ότι δεν έχω ξαναχρησιμοποιήσει τον μετρητή Dario, ούτε θα τον προτείνω ποτέ σε άλλο άτομο με διαβήτη τύπου 1. Δεν μπορεί όμως να έμαθα μόνο αυτό. Αν κανείς μας δεν χρησιμοποιούσε εργαλεία από εταιρίες που είχαν προβληματικές παρτίδες προϊόντων, δεν θα είχαμε επιλογές για να ελέγχουμε το διαβήτη. Δυστυχώς, στον κόσμο που ζούμε, πρέπει να αποδεχτούμε ότι πάντα υπάρχει η πιθανότητα να βρεθούμε αντιμέτωποι με μια ελαττωματική παρτίδα προϊόντων, ακόμη και αν τις περισσότερες φορές δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε αυτήν την περίπτωση. Ίσως το μάθημα να βρισκόταν στην ικανότητά μου να πάρω μια βαθιά αναπνοή και να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου, αντί να στηρίζομαι στην τεχνολογία του διαβήτη.
Η ικανότητα να παραμείνω ψύχραιμη και να ψυχανεμιστώ σε ποια επίπεδα βρίσκεται το σάκχαρό μου, αποδείχθηκε πιο πολύτιμη από οποιοδήποτε είδος νέου αισθητήρα ή προγράμματος που εμφανίζεται στις σελίδες της τεχνολογίας για τον διαβήτη τύπου 1. Αν εκείνο το βράδυ δεν είχα την αυτοπεποίθηση ότι μπορούσα να χειριστώ την κατάσταση, θα είχα σίγουρα καταλήξει στο νοσοκομείο 100 χιλιόμετρα μακριά. Και θεωρώ πλέον πως, ναι, το μεγαλύτερό μου μάθημα εκείνο το βράδυ ήταν η ψυχραιμία. Ήταν αυτό που μου επέτρεψε να καταστρώσω ένα σχέδιο στα γρήγορα και μου επέτρεψε να συνεχίσω τη βραδιά με τους φίλους μου.
Στο τέλος, η μέρα εκείνη ήταν το ίδιο αλλοπρόσαλλη με οποιαδήποτε άλλη μέρα μπορούσα να έχω ζώντας με διαβήτη τύπου 1. Είδα τον φίλο μου, που δεν φοβάται να κάνει αναρρίχηση, να διστάζει και να χρειάζεται παρότρυνση για να κάνει κάτι που παιδάκια με διαβήτη τύπου 1 έχουν μάθει να κάνουν τόσο καλά, που δεν διστάζουν ούτε στιγμή. Είδα την πιο καινοτόμα τεχνολογία, αυτή που επιφέρει δισεκατομμύρια δολάρια κέρδους στις φαρμακευτικές εταιρίες, να με αφήνει ξεκρέμαστη. Το μόνο που διέθετα εκείνο το βράδυ, ήταν η ικανότητα να παραμείνω ψύχραιμη κατά τη διάρκεια μιας κατάστασης που αποτελεί τον ορισμό του πανικού.
Σε αυτό το κείμενο έχω χρησιμοποιήσει ονόματα πέρα από το δικό μου – και αν και δεν γνωρίζετε τον Mauricio, την Emiily και τον Adonai, βάζω στοίχημα ότι έχετε τους δικούς σας αντίστοιχους φίλους. Φίλους που είναι εκεί για εσάς και σας στηρίζουν ώστε να μην καταρρεύσετε.
Και αν δεν έχετε, το email μου είναι acarterclark@gmail.com. Μπορεί να ζω στο δρόμο, τρέχοντας από αναρρίχηση σε αναρρίχηση με το σακίδιο στον ώμο, αλλά σας υπόσχομαι ένα πράγμα. Είμαι πολύ καλή στο να ανταποκρίνομαι σε μηνύματα.
Πηγή: beyondtype1.org
