Η άποψη του Dr. David Leslie, Καθηγητή σε θέματα Διαβήτη και Ανοσολογίας στο Ινστιτούτο Blizard του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, είναι πως ο διαβήτης τύπου 1 είναι πολύ πιο συχνός απ’ ότι νομίζουμε.
Στις ΗΠΑ υπολογίζεται ότι περίπου 30 εκατομμύρια άνθρωποι πάσχουν από διαβήτη. Από αυτούς, περίπου το 1 εκατομμύριο έχουν διαγνωστεί με διαβήτη τύπου 1 και τα άλλα 29 εκατομμύρια (ή θεωρείται ότι πάσχουν από) διαβήτη τύπου 2. Είναι όμως σωστή αυτή η αναλογία; Ή πρόκειται για παρερμηνεία της φύσης του διαβήτη τύπου 1;
Ο Dr. Leslie θεωρεί ότι σίγουρα οι πραγματικοί αριθμοί είναι πολύ διαφορετικοί. “Ο αριθμός των ατόμων με διαβήτη τύπου 1 είναι πιθανόν πολύ μεγαλύτερος απ’ ότι γνωρίζουμε. Από τα 29 εκατομμύρια ίσως ακόμη και τα 2 εκατομμύρια να πάσχουν από διαβήτη τύπου 1 και να μην έχουν διαγνωστεί σωστά.”
Η λανθασμένη διάγνωση του διαβήτη τύπου 1 είναι ήδη κάτι που απασχολεί τον ιατρικό κόσμο. Είναι πολύ εύκολο να μπερδέψει ο γιατρός τον διαβήτη τύπου 1 με τον διαβήτη τύπου 2 ειδικά σε ενήλικους ασθενείς και σε ασθενείς που διαθέτουν κάποιους από τους παράγοντες που σχετίζονται με το διαβήτη τύπου 2, όπως η παχυσαρκία. Σύμφωνα με έρευνα που διεξήχθηκε πέρσι από το Πανεπιστήμιο του Exeter, “το 38% των ασθενών με διαβήτη τύπου 1 που εμφανίστηκε μετά τα 30 αρχικά έλαβαν θεραπεία για διαβήτη τύπου 2”, και, ακόμη χειρότερα, “οι μισοί από αυτούς που διαγνώστηκαν λανθασμένα ως τύπου 2, εξακολουθούσαν να θεωρούνται ως τύπου 2 13 χρόνια αργότερα”.
Σύμφωνα με τον Dr. Leslie, ακόμη και αυτοί οι αριθμοί μπορεί να μην είναι ενδεικτικοί της πραγματικότητας: “Στην έρευνα που κάναμε, 1 στους 3 ενήλικες χρειαζόταν θεραπεία με ινσουλίνη”.
Ο Dr. Leslie έχει αναγνωριστεί ως μια από τις εξέχουσες προσωπικότητες στον κόσμο της έρευνας για το διαβήτη και έχει υπάρξει επικεφαλής ερευνών σε πολλές μεγάλες Ευρωπαϊκές μελέτες. Η πρώτη του έρευνα που κέντρισε το ενδιαφέρον του Αμερικανικού website A Sweet Life, από το οποίο μεταφράζουμε αυτό το άρθρο, ήταν η “Ανθεκτικότητα του C-πεπτιδίου στον διαβήτη τύπου 1″ (C-peptide resistance in type 1 diabetes: “not drowning, but waving”?)
Η έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό BMC Medicine, αναλύει το γεγονός ότι διαφέρει κατά πολύ στον κάθε οργανισμό ανθρώπων με διαβήτη τύπου 1 η ανθεκτικότητα του C-πεπτιδίου. Αν και κάποτε οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι ο οργανισμός όλων όσων έπασχαν από διαβήτη τύπου 1, έχανε ραγδαία και ολοκληρωτικά την ικανότητα να παράγει ινσουλίνη, σήμερα γνωρίζουμε ότι αυτό που ονομάζουμε ανθεκτικότητα του C-πεπτιδίου, διαφέρει κατά πολύ ανά ασθενή. Οι περισσότεροι άνθρωποι με διαβήτη τύπου 1 συνεχίζουν να μπορούν να παράγουν ινσουλίνη σε κάποιο βαθμό, ακόμη και μετά από χρόνια. Μάλιστα πολλοί παράγουν τόσο πολλή ινσουλίνη που δεν έχουν καν αναγνωριστεί ως τύπου 1.
Έτσι, σιγά σιγά αλλάζει η παλιά θεώρηση που είχαμε για τον διαβήτη τύπου 1, ως μια ασθένεια που αφορά τους νέους ανθρώπους. Διάφορες έρευνες έχουν δείξει ότι ο αριθμός των ενηλίκων ασθενών που πάσχουν από διαβήτη τύπου 1 και χρειάζονται από την αρχή θεραπεία με ινσουλίνη, είναι ίσος με αυτός των παιδιών. Και σε αυτήν την αναλογία δεν προσμετρώνται τα εκατομμύρια των αδιάγνωστων που μπορεί να διαθέτουν κάποιο τύπο της ασθένειας που εξελίσσεται με πιο αργό ρυθμό.
Ο Dr. Leslie είπε, “Κάθε εβδομάδα βλέπω ασθενείς που διαγνώστηκαν όταν ήταν ενήλικες και οι γιατροί τους είπαν ότι “Είναι τύπου 2 τελεία και παύλα.” Δεν τους έλεγξαν για αντισώματα. Κάθε εβδομάδα βλέπω τέτοιους ανθρώπους”. Όταν ο Dr. Leslie τους ελέγχει, συχνά διαπιστώνει ότι διαθέτουν τα αντισώματα που ορίζουν τον διαβήτη τύπου 1.
Ο Dr. Leslie εξήγησε ότι μόλις το 1970 έγινε γνωστό ότι κάποιοι ενήλικες εμφάνιζαν κάποια μορφή διαβήτη τύπου 1 και δεν χρειάζονταν ινσουλίνη. Από τότε, οι ερευνητές έχουν αρχίσει να ανακαλύπτουν μια μεγάλη ποικιλία υποτύπων του διαβήτη τύπου 1, που ο καθένας διαθέτει τα δικά του μοναδικά κριτήρια, όπως ο LADA, ο MODY, και ο SPIDDM. Παρά το γεγονός όμως ότι έχουν αυξηθεί οι γνώσεις μας σχετικά με το διαβήτη και με παρεμφερείς παθήσεις που εμφανίζονται μετά την ενηλικίωση, πολλοί ειδικοί συνεχίζουν να αντιλαμβάνονται τον διαβήτη τύπου 1 μέσα από το πρίσμα των παλιών αντιλήψεων, δηλαδή ως “νεανική” νόσο ή νόσο στην οποία οι ασθενείς είναι “ινσουλινοεξαρτώμενοι”. Για παράδειγμα μόλις τα τελευταία 10 χρόνια, το Ίδρυμα για την Έρευνα σχετικά με το Νεανικό Διαβήτη άλλαξε επίσημα το όνομά του σε JDRF.
Τα παλιά στερεότυπα ακόμη επικρατούν. Όταν ο γράφων διαγνώστηκε (ως ενήλικας) ήταν πολλοί αυτοί που ξαφνιάστηκαν που ένας ενήλικας μπορούσε να αποκτήσει διαβήτη τύπου 1. “Ένας γνωστός μου”, γράφει “που είχε πολλή εμπιστοσύνη στον εαυτό του, μου είπε ότι έκανα λάθος και ότι είχα διαβήτη τύπου 2. Δυστυχώς, πολλοί από αυτούς που εξετάζουν πρώτοι ασθενείς με συμπτώματα υπεργλυκαιμίας, ακόμη ακολουθούν αυτές τις παλιές δοξασίες.”
Οι ισχυρισμοί του Dr. Leslie μας υπενθυμίζουν ότι η σωστή διαχείριση του διαβήτη απαιτεί αυτο-εξέταση και αυτοπροστασία. Ο διαβήτης είναι μια ασθένεια που δεν επιτρέπει στον ασθενή να περιμένει την συνταγή του γιατρού χωρίς να έχει άποψη. Εδώ, οι ίδιοι οι ασθενείς έχουν την πρωταρχική ευθύνη για τη διαχείριση του σακχάρου τους και την αξιολόγηση της επιτυχίας των φαρμάκων που λαμβάνουν, καθώς και της δίαιτας, του τρόπου ζωής και της άσκησης που ακολουθούν.
Δυστυχώς, κάποιες φορές, η ανάγκη να προστατεύσουμε τον εαυτό μας μας οδηγεί ακόμη και σε αμφισβήτηση της διάγνωσής μας.
Πηγή: Asweet life
