Κάθομαι στο Όσλο και βλέπω ταινίες για να επιλέξω ποιες θα προβληθούν στο κινηματογραφικό φεστιβάλ που διοργανώνω από το 2007 κάθε χρόνο στην Αθήνα, ένα φεστιβάλ για τα ανθρώπινα δικαιώματα, και κυρίως για το δικαίωμα στον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου, για την ορατότητα, την ισότητα, την αποδοχή. Είναι το Outview Film Festival και είναι ένα από τα «μωρά μου» (όπως τα αποκαλώ). Όντας μέλος της λεσβιακής κοινότητας, βιώνω στο πετσί μου από πολύ μικρή ηλικία την ομοφοβία και την κακοποίηση, μόνο και μόνο λόγω του σεξουαλικού μου προσανατολισμού και ταυτόχρονα τρώω αρκετό bullying για την πάντα αμφιλεγόμενη ταυτότητα φύλου μου, που ανακάλυψα σιγά σιγά και δύσκολα.
Κάθομαι στο κρεββάτι με το λάπτοπ και βάζω να δω ακόμα μια ταινία, Σουηδική, για να κρίνω αν θα την επιλέξω. Με ρουφάει η ταινία μέσα της, σε σημείο που φεύγουν και δάκρυα, ερωτεύομαι και την πρωταγωνίστρια η οποία είναι μια τρανς νεαρή κοπέλα. Ερωτεύομαι την ταινία, τη μουσική της, την πρωταγωνίστρια και τον τίτλο της, “Κάτι πρέπει να σπάσει”.
Ο κόσμος λέει «δεν κάνεις ομελέτα χωρίς να σπάσεις μερικά αυγά». Εμείς τα διαφορετικά άτομα πρέπει να σπάμε επώδυνα πολλά στερεότυπα και να παλεύουμε για να διεκδικήσουμε ό,τι είναι δεδομένο για μεγάλο μέρος του πληθυσμού.
Επιλέγω την ταινία να παιχτεί στο φεστιβάλ, κάνω τα πάντα και καταφέρνω να φέρω ως καλεσμένη την πρωταγωνίστρια. Η χαρά μου απίστευτη, την είχα λατρέψει. Είχε φτάσει η μέρα της άφιξής της και είχα στείλει ταξί να την παραλάβει και να την φέρει στο εστιατόριο (Τζίτζικα και Μέρμηγκα) που τρώγαμε με τους υπόλοιπους καλεσμένους του φεστιβάλ. Έρχεται. Αστράφτουν τα μάτια μου από την χαρά μου, την ευγένειά της, την ομορφιά της, τους τρόπους της, την θηλυκότητά της, την αύρα της. Της προσφέρω ένα πιάτο από τα εδέσματα και λίγο αργότερα βγάζω την ινσουλίνη μου για να κάνω την ένεση μου μιας κι εγώ είχα ήδη φάει.
Τότε είχα μόλις 5 χρόνια με διαβήτη, και τα έκανα ακόμα μπάχαλο με τι βάραγα σε μονάδες ινσουλίνης, τι έτρωγα, πόσο ξέχναγα τον διαβήτη μου. Δήλωνα όμως ανοιχτά από το πρώτο δευτερόλεπτο τη νέα μου ταυτότητα, και έκανα την ένεση και τις μετρήσεις μου παντού και ορατά. Τόσα χρόνια αγώνα ορατότητας είχα δώσει για τον σεξουαλικό μου προσανατολισμό, δεν θα μάσαγα με τον Διαβήτη. Μάλιστα, είχα ήδη ιδρύσει από το 2010 το μεγαλύτερο site στην Ελλάδα για τον διαβήτη, το Glykouli.gr, ακολουθώντας τα βήματα του ακτιβισμού που είχα κάνει για την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα.
Όταν διαγνώστηκα με διαβήτη το 2007, βρήκα αυτήν την γλυκιά κοινότητα στην ντουλάπα χωμένη, χωρίς καμιά ορατότητα, χωρίς καμιά εξωστρέφεια, σαν λίμνη με μυγάκια που έχει καταντήσει έλος.
Μου είχε φανεί παράλογο τόσο μεγάλο ποσοστό πληθυσμού, που δεν χρειαζόταν να κρύβονται από τους γονείς τους και που δεν έπασχαν από κάτι μεταδοτικό για να στιγματιστούν, να το κρύβουν από τον υπόλοιπο κόσμο και να έχουν τόση εσωστρέφεια μεταξύ τους. Έτσι, ξεκίνησα από το 2010 έναν δεύτερο αγώνα για την ορατότητα της δεύτερης ταυτότητάς μου, ως άτομο με διαβήτη.
Την ώρα που έβγαλα την ινσουλίνη μου, μου λέει η Saga «έχω κι εγώ Διαβήτη από τα 17 μου» (πρέπει όταν την γνώρισα να ήταν γύρω στα 20), και την ρωτάω «που είναι το διαβητόμετρό σου;» Μου δείχνει τις ινσουλίνες της και την ξαναρωτάω «δεν θα μετρηθείς πριν αρχίσεις να τρως;» Μου λέει ότι δεν έχει φέρει μαζί της και απορώ: πως θα περάσει τόσες μέρες σε άλλη χώρα χωρίς διαβητόμετρο;
Μου λέει ότι την αγχώνει πολύ κι οι γιατροί της έχουν συμφωνήσει, επειδή παλεύει και αγωνίζεται και για τα δικαιώματά της ως τρανς γυναίκα, και δεν αντέχει άλλη πίεση.
Ένιωσα όμως εγώ πίεση.
Δεν μπορούσα έναν άνθρωπο με διαβήτη σε ξένη χώρα να μην τον οχυρώσω. Κανόνισα και της έφεραν από φαρμακευτική εταιρεία καινούργιο διαβητόμετρο. Φυσικά, την πήγα μετά στο ξενοδοχείο και συνεννοήθηκα με την υποδοχή να της έχουν δίπλα της χυμούς. Έκανα ό,τι ήξερα κι αισθάνθηκα τέτοια αγάπη, τέτοιο δέσιμο. Ένας άνθρωπος με διαβήτη, μπορεί να νιώσει τον συνάνθρωπό του με διαβήτη όσο κανένας άλλος.
Παράλληλα, ήταν 3 χρόνια που γυρνούσα ένα ντοκιμαντέρ – το οποίο απορώ πότε θα το τελειώσω – για τον διαβήτη μου, κι έτσι παρακάλεσα τον κινηματογραφιστή Παναγιώτη Ευαγγελίδη να μας τραβήξει μια συνέντευξη μαζί της.
Ήταν σκέτη πνευματική έκσταση! Από την στιγμή της διάγνωσής μου ήθελα να έχω κοντά μου άτομα σαν εμένα, που να ανήκουν και στην κοινότητα των ΛΟΑΤΚΙ και σε αυτήν των ατόμων με διαβήτη, και επειδή δεν έβρισκα κάτι ανάλογο, είχα τρελάνει το διαβητικό παρεάκι που είχα δημιουργήσει, να τα τρέχω στα γκέι μπαρ, ακόμα και στην Ερεσό. Οπότε, όταν είχα δίπλα μου μια υπέροχη τρανς γυναίκα με διαβήτη, ένιωσα το ύψιστο συναίσθημα αλληλεγγύης και κατανόησης.
Ήταν μια συνέντευξη από ψυχής, η οποία, μέσω των εμπειριών και των δύο μας, αποκάλυψε περίτρανα πόσο βασανιστικό είναι να ζεις με τον διαβήτη, και πόσο επικίνδυνο είναι να μην τον προσέξεις.
Τελειώσαμε την συνέντευξη, και μετά από λίγες ημέρες, εφόσον είχε επιστρέψει Σουηδία, η Saga μου έστειλε ένα email για να με παρακαλέσει να μην αποκαλύψω αυτά που μου είπε, γιατί ήταν επικεντρωμένη στον αγώνα για τα τρανς δικαιώματα και δεν ήθελε να κάνει outing και για το διαβήτη. Φυσικά το σεβάστηκα απόλυτα, και μάλιστα λίγους μήνες αργότερα, η Σουηδική Ακαδημία Κινηματογράφου της απένειμε το βραβείο του Α’ Γυναικείου Ρόλου για τη συγκεκριμένη ταινία. Πρόκειται για την πρώτη τρανς γυναίκα που έλαβε βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου. Πόσο την καμάρωσα και πόσο την καταλάβαινα.
Δυο αγώνες μαζί, αγώνες ζωής, το ένα η ταυτότητα φύλου σου, το πιο σημαντικό κομμάτι της ύπαρξης σου, και ταυτόχρονα μια νόσος που σε απορροφά 24/7 για να κρατιέσαι στην ζωή.
Όλα αυτά τα έγραψα γιατί πρόσφατα, στις 3 Οκτωβρίου η υπερ αγαπημένη μου Saga Becker έκανε outing και ως άνθρωπος με Διαβήτη μέσω του λογαριασμού της στο Instagram. Τελικά, όλα θέλουν τον χρόνο τους.
Παρακάτω είναι το ποστ της:
Saga Becker Διαβήτης & Κοντά στον θάνατο.
«Περίπου ένα χρόνο αφότου έλαβα τη διάγνωσή μου, σταμάτησε να με νοιάζει που ήμουν άρρωστη. Βρισκόμουν σε ολοκληρωτική άρνηση. Ζούσα στο σκοτάδι και είχα χάσει την όρεξή μου για ζωή. Έκανα συνέχεια πάρτι και ήμουν σε μια καταστροφική σχέση με έναν τύπο που δεν ήταν καθόλου καλός μαζί μου. Οι σκέψεις για την ταυτότητα φύλου μου με βάρυναν σαν ένα επιπλέον στρώμα άγχους. Έπινα αλκοόλ πολλές φορές την εβδομάδα, έτρωγα ανθυγιεινά και έπαιρνα ινσουλίνη ακανόνιστα. Το άγχος και η ντροπή που δεν κατάφερνα να ελέγξω τον διαβήτη μου, με έκαναν να σταματήσω εξολοκλήρου να ελέγχω το σάκχαρό μου. Δεν θα μπορούσα να νιώσω πιο αποτυχημένη από ό,τι ήδη ένιωθα. Εκείνη την περίοδο, ξυπνούσα στη μέση της νύχτας με κράμπες στα πόδια και το άγχος με χτύπαγε δυνατά στους κροτάφους. Οι μύες μου πονούσαν και το αίμα έβραζε. Το ένα ψέμα ακολουθούσε το άλλο. Δεν ήθελα να ζήσω, δεν ήθελα να πεθάνω, ήθελα απλά να είμαι φυσιολογική. Ήταν αργός και βασανιστικός θάνατος, ένας ψυχοβγάλτης. Σε όλη μου τη ζωή ήμουν αρκετά καλή στο να κρύβω την αυτοκαταστροφικότητα και το μίσος για τον εαυτό μου πίσω από ένα χαρούμενο και σκληρό προσωπείο, αλλά σε αυτήν την περίπτωση δυσκολεύτηκα να το κρύψω από τους αγαπημένους μου και από την οικογένειά μου. Μετά από ένα Σαββατοκύριακο σκληρού πάρτι, επιστρέφω σπίτι και ξεκινά ο εφιάλτης. Άρχισα να κάνω εμετούς. Δεν μπορούσα να βάλω τίποτα μέσα μου, το σώμα μου δεν μπορούσε να κρατήσει ούτε νερό. Δεν μπορούσα να ξαπλώσω, να καθίσω ή να σταθώ, ό,τι κι αν έκανα, το σώμα μου πονούσε. Δεν μπορούσα να πω ψέματα ή να το κρύψω, έτσι η μητέρα μου κάλεσε ασθενοφόρο και με ανάγκασε να ζητήσω βοήθεια. Έπρεπε να με μεταφέρουν με φορείο στο ασθενοφόρο γιατί το σώμα μου δεν με σήκωνε πλέον και μετά δεν θυμάμαι πολλά. Στο νοσοκομείο, οι γιατροί είπαν στη μητέρα μου ότι αν δεν με είχε πάει, μάλλον δεν θα είχα επιβιώσει. Τότε ζύγιζα 48 κιλά και δεν είχα ιδέα τι ήταν το σάκχαρό μου. Η εμπειρία μου τόσο κοντά στο θάνατο μου άνοιξε τα μάτια. Πρόκειται για μια σοβαρή χρόνια ασθένεια που μπορεί να αποβεί θανατηφόρα εάν δεν την φροντίσεις, αν δεν την ρυθμίσεις και αν δεν προσέξεις τον οργανισμό σου. Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ.»
Μαρία Κατσικαδάκου
