Η βελτιστοποίηση του ελέγχου της γλυκόζης του αίματος σε άτομα με διαβήτη τύπου 2 μπορεί να βοηθήσει στη βελτίωση των επιπέδων λίπους στο ήπαρ ακόμα και χωρίς αλλαγές στο σωματικό βάρος, σύμφωνα με μια νέα μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nutrition, Metabolism & Cardiovascular Diseases.
Η μη αλκοολική λιπώδης νόσος του ήπατος (NAFLD) περιλαμβάνει τη συσσώρευση ασυνήθιστα υψηλών επιπέδων λίπους στο ήπαρ. Η έρευνα έχει δείξει ότι τα άτομα με διαβήτη τύπου 2 διατρέχουν υψηλότερο κίνδυνο για NAFLD, ειδικά εάν έχουν επίσης παχυσαρκία – και η πάθηση συχνά παραμένει αδιάγνωστη. Η NAFLD συνδέεται με κακά αποτελέσματα υγείας, συμπεριλαμβανομένων δομικών ηπατικών προβλημάτων, μειωμένης νεφρικής λειτουργίας και μείωση του προσδόκιμου ζωής. Η αντιμετώπιση της μη διαγνωσμένης ηπατικής νόσου μπορεί επίσης να συμβάλει στη βελτίωση της καρδιαγγειακής υγείας και στη μείωση του κινδύνου για καρκίνο του ήπατος. Μπορεί να είστε σε θέση να μειώσετε τον κίνδυνο για NAFLD –ή να βελτιώσετε την υπάρχουσα NAFLD– ακολουθώντας μια «πράσινη» μεσογειακή διατροφή, ακολουθώντας μια δίαιτα χαμηλή σε υδατάνθρακες, υψηλή σε λιπαρά, αποφεύγοντας το γρήγορο φαγητό ή υποβάλλοντας σε βαριατρική χειρουργική επέμβαση (απώλεια βάρους).
Για την τελευταία μελέτη, οι ερευνητές εξέτασαν εάν ο βελτιωμένος έλεγχος της γλυκόζης στο αίμα σε άτομα με διαβήτη τύπου 2 και NAFLD συνδέθηκε με βελτιωμένα επίπεδα λίπους στο ήπαρ. Χρησιμοποίησαν δεδομένα από 637 συμμετέχοντες που είχαν βελτιστοποιήσει τον έλεγχο της γλυκόζης στο αίμα τους χρησιμοποιώντας έναν από τους τρεις πιθανούς τύπους φαρμάκων για τον διαβήτη – αναστολείς DPP4, αγωνιστές υποδοχέα GLP-1 ή αναστολείς SGLT2. Η μέση ηλικία των συμμετεχόντων ήταν περίπου 62 ετών και το 60% των συμμετεχόντων ήταν άνδρες. Τα κύρια αποτελέσματα για τα οποία ενδιαφέρθηκαν οι ερευνητές ήταν ο δείκτης λιπώδους ήπατος (FLI) και η βαθμολογία ίνωσης (Fib-4), δύο μετρήσεις της σοβαρότητας της NAFLD. Αυτά τα μέτρα αξιολογήθηκαν χρησιμοποιώντας υπερηχογράφημα ήπατος, όπως σημειώνεται σε ένα άρθρο σχετικά με τη μελέτη στο Healio.
Μεταξύ όλων των συμμετεχόντων, το 44% παρουσίασε μείωση της A1C (ένα μέτρο μακροπρόθεσμου ελέγχου της γλυκόζης) κατά 1% ή μεγαλύτερη, ενώ το 36% παρουσίασε μείωση της A1C από 0,1% έως 0,9% κατά τη διάρκεια ενός έτους. Ο μέσος ΔΜΣ των συμμετεχόντων (δείκτης μάζας σώματος, μια μέτρηση του σωματικού βάρους που λαμβάνει υπόψη το ύψος) και η περίμετρος της μέσης μειώθηκαν κατά τη διάρκεια αυτού του έτους – ακόμη και στο 20% των συμμετεχόντων που δεν είδαν μείωση A1C.
Μετά την προσαρμογή για την ηλικία, το φύλο, τον τύπο του φαρμάκου για τον διαβήτη και τις αλλαγές στον ΔΜΣ, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι υπήρχε σημαντική σχέση μεταξύ του βελτιωμένου επιπέδου A1C και των μετρήσεων της σοβαρότητας της NAFLD. Οι συμμετέχοντες με τη μεγαλύτερη μείωση της A1C είχαν περισσότερες πιθανότητες να δουν βελτιώσεις στο NAFLD, ανεξάρτητα από τα φάρμακα για τον διαβήτη που έλαβαν. Στην πραγματικότητα, η πιθανότητα βελτίωσης της σοβαρότητας της NAFLD με βελτιωμένο έλεγχο της γλυκόζης αίματος ήταν η ίδια για τους τρεις τύπους φαρμάκων μείωσης της γλυκόζης, παρόλο που η πιθανότητα απώλειας βάρους διέφερε μεταξύ αυτών των τύπων φαρμάκων.
«Οι βελτιώσεις στον έλεγχο της γλυκόζης που είναι ανεξάρτητες από την απώλεια βάρους σχετίζονται με τη βελτίωση της NAFLD και θα πρέπει να αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της διαχείρισης ασθενών με συνυπάρχοντα NAFLD και [διαβήτη τύπου 2]», κατέληξαν οι ερευνητές.
