Επέλαση κάνει ο Σακχαρώδης Διαβήτης στην Ελλάδα, όπως επέλαση κάνει και η οικονομική κρίση, αφήνοντας τους Έλληνες διαβητικούς ακάλυπτους με μια ασθένεια που τείνει να μετατραπεί σε διεθνή πανδημία. Με ένα διαλυμένο σύστημα υγείας, οι ανάγκες για ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη καλύπτονται στο ελάχιστο για τους ασφαλισμένους, πόσο μάλιστα για τους ανασφάλιστους που το κράτος πρόνοιας τείνει κάθε φορά να ξεχνά.
Με θλίψη διάβασα το παρακάτω κείμενο της Έλλης που περιγράφει την πραγματικότητα των διαβητικών στη γειτονική μας χώρα, την Αλβανία. Εκεί, όπως μας περιγράφει η Έλλη, οι διαβητικοί έχουν αφεθεί στην τύχη τους να τα βγάλουν πέρα με την ασθένεια μόνοι τους.
Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω να περιγράφω την κατάσταση, διαβάζοντας ότι τα ταμεία καλύπτουν οικονομικά μόνο την ινσουλίνη και ένα μέρος των αναλώσιμων και αυτό για συγκεκριμένη μερίδα του πληθυσμού και ότι για να κάνει κανείς εξέταση γλυκοζυλιωμένης πρέπει να πάει στα Τίρανα γιατί μόνο εκεί είναι διαθέσιμη.
Με έναν και μοναδικό σύλλογο για τα άτομα με διαβήτη, η κοινωνία παραμένει στο σκοτάδι σχετικά με τα προβλήματα και τις ανάγκες των διαβητικών, ενώ τα παιδιά με διαβήτη δυσκολεύονται να πάνε σχολείο ή απλά να βγουν έξω να παίξουν μιας και δεν έχουν τα απαραίτητα εργαλεία για να ελέγξουν την ασθένειά τους. Χωρίς μέλλον, μιας και όπως θα διαβάσετε στο κείμενο, οι διαβητικοί στην Αλβανία απολύονται από τις δουλειές τους, και χωρίς καμία ελπίδα, οι νέοι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη χώρα τους για να μπορέσουν να επιβιώσουν.
Ρώτησα την Έλλη ποιο είναι το προσδόκιμο όριο ζωής για ένα άτομο στην Αλβανία, μιας και διαβάζοντας όλα αυτά που γράφει πραγματικά μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι η διάγνωση διαβήτη σε αυτή τη χώρα ισούται με θανατική καταδίκη. Η απάντησή της ήταν ότι είναι καθαρά θέμα τύχης και οικονομικής δυνατότητας.
Σας παραθέτω το κείμενο χωρίς πολλή ανάλυση γιατί μιλάει από μόνο του. Είναι καιρός να ακούσουμε τη φωνή των συνανθρώπων μας και να φανούμε αλληλέγγυοι για τους γείτονές μας που παλεύουν με το διαβήτη σα να βρίσκονται στο μεσαίωνα.
Τι μας περιγράφει η Έλλη
Ονομάζομαι Έλλη, είμαι 28 χρονών και ζω στην Θεσσαλονίκη. Πάσχω από Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 1 (είμαι ινσουλινοεξαρτώμενη) και έχω γεννηθεί στην Αλβανία. Ξέροντας πόσο μεγάλες δυσκολίες και προβλήματα αντιμετωπίζουν οι διαβητικοί στην Ελλάδα, αναρωτήθηκα ποια είναι η κατάσταση των ατόμων που πάσχουν από διαβήτη στην χώρα που γεννήθηκα.
Άρχισα να ψάχνω πληροφορίες ξεκινώντας από μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο. Στα αποτελέσματα εμφανίστηκε μια και μοναδική ομάδα διαβητικών που ζουν στην Αλβανία, και αμέσως τους έστειλα μήνυμα για να τους ρωτήσω πως συμβιώνουν με τον φίλο μας το διαβήτη!
Ο άνθρωπος που μου απάντησε είναι ο διαχειριστής της ομάδας, και πρόεδρος του μοναδικού συλλόγου στη χώρα για παιδιά και νέους με διαβήτη. Τον ρώτησα τι παρέχει στους διαβητικούς το κράτος, τι καλύπτουν τα ταμεία σε σχέση με την αγωγή και ποια είναι η περίθαλψη για τους ινσουλινοεξαρτώμενους.
Πονάει η καρδιά μου όταν σκέφτομαι τις απαντήσεις του, θα μεταφέρω εδώ τα πιο σημαντικά σημεία, αυτά που αναφέρονται σε πράγματα απολύτως απαραίτητα για έναν διαβητικό, πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε όλον τον κόσμο.
Τι καλύπτουν τα ταμεία
Τα Αλβανικά ταμεία καλύπτουν μόλις το ένα τέταρτο των διαβητικών, αυτούς που βρίσκονται στην ηλικιακή ομάδα μέχρι 18 ετών. Σε αυτούς παρέχουν ινσουλίνη και ένα μέρος από τα αναλώσιμα, ενώ η αγορά συσκευής μέτρησης σακχάρου και υλικών έκτακτης ανάγκης, όπως η γλυκαγόνη, επιβαρύνουν τον ίδιο τον ασθενή.
Για τα άτομα άνω των 18 ετών, οι συνθήκες είναι ακόμη χειρότερες. Μόλις διαγνωστούν με διαβήτη, οι ενήλικες στην Αλβανία απολύονται από τη δουλειά τους γιατί θεωρούνται «άρρωστοι». Στη συνέχεια, με κάποιες σκιώδεις διαδικασίες και με κριτήρια που παραμένουν ασαφή, κάποιοι από αυτούς καταφέρνουν να πάρουν ένα εφάπαξ επίδομα ύψους €9400.
Για να ξεκινήσουν, δε, να λαμβάνουν το επίδομα, περνάει ένα διάστημα 3-4 μηνών από τη στιγμή που θα εγκριθεί, όπου απλά δεν μπορούν να αγοράσουν ινσουλίνη γιατί είναι ακριβή.
Εξετάσεις
Ένας διαβητικός χρειάζεται τακτικό αιματολογικό έλεγχο, όπως και έλεγχο νεφρών, καρδιάς, ματιών, ποδιών, νεύρων και άλλες πολλές εξετάσεις, οι οποίες πρέπει να πληρωθούν από το παραπάνω επίδομα.
Για να κάνει κάποιος εξέταση γλυκοζηλιωμένης (HbA1c), θα πρέπει να μεταβεί στην πρωτεύουσα, τα Τίρανα, γιατί μόνο εκεί αναλαμβάνουν τα μικροβιολογικά εργαστήρια να την κάνουν. Είχαν δοθεί υποσχέσεις ότι μέχρι το 2012 θα προσφερόταν και σε άλλες πόλεις, αλλά έμειναν ανεκπλήρωτες.
Τα φάρμακα
Στην Αλβανία υπάρχει έλλειψη ινσουλίνης και φαρμάκων γενικότερα. Το κόστος για μια αντλία ινσουλίνης είναι 6.000 €, και φυσικά δεν καλύπτεται από τα ταμεία.
Στα φαρμακεία, η ινσουλίνη που πωλείται δεν περνά από ελέγχους, εφόσον τα σκευάσματα που παρέχονται δεν έχουν barcode (δεν θα αναφερθώ σε εταιρίες, μιας και την ευθύνη για την καταλληλόλητα των φαρμάκων που διατίθενται την έχει ο Φαρμακευτικός Σύλλογος της Αλβανίας). Πραγματικά, θα δίνατε ινσουλίνη που δεν έχει περάσει από έλεγχο στο παιδί σας; Είναι τέτοια η έλλειψη ελέγχου στα φαρμακευτικά προϊόντα που στο παρελθόν, δύο άνθρωποι πέθαναν λίγο μετά την εισαγωγή τους στο νοσοκομείο, αφού τους χορηγήθηκε φάρμακο με γλυκόζη. Το πρώτο περιστατικό συνέβη στις 29 Δεκεμβρίου του 2012, και αφορούσε ένα κοριτσάκι 7 χρονών από το Δυρράχιο. Η ιστορία επαναλήφθηκε με έναν 35άχρονο στα Τίρανα.
Να πάρει η ευχή, θα έτρεμαν τα κόκκαλα του Frederick Banting αν γνώριζε τι είδους φάρμακα δίνουν στους διαβητικούς στην Αλβανία του 21ου αιώνα. Εκεί, που οι άνθρωποι που πάσχουν από διαβήτη, αφήνονται στο έλεος της τύχης.
Εκεί η ηθική και η νομική ευθύνη είναι ανύπαρκτες.
Τα παιδιά
Τα παιδιά με διαβήτη στην Αλβανία δεν έχουν μέλλον. Παίρνουν δόσεις ινσουλίνης χωρίς να έχουν μετρήσει το σάκχαρό τους γιατί δεν έχουν ταινίες μέτρησης, ενώ στα σχολεία δεν υπάρχει καμία απολύτως μέριμνα για την περίπτωση που ένα διαβητικό παιδί χρειαστεί υλικά έκτακτης ανάγκης, όπως γλυκαγόνο.
Στην Αλβανία τα παιδιά με διαβήτη δεν παίζουν, δεν βγαίνουν έξω, γιατί δεν έχουν τρόπο να ρυθμίσουν την ασθένειά τους.
Οι δομές της χώρας.
Δεν υπάρχει καμία ψυχολογική υποστήριξη για γονείς με διαβητικά βρέφη, όπως και δεν υπάρχει καμία ενημέρωση σχετικά με τα δικαιώματα των διαβητικών.
Η δράση του συλλόγου
Ο πρόεδρος μου είπε τα εξής:
«Ξεκινήσαμε το 2013 να ιδρύσουμε αυτόν τον σύλλογο για να φέρουμε κοντά όλα αυτά τα παιδιά και τους νέους με διαβήτη και τις οικογένειές τους. Θέλαμε να δώσουμε μια λύση σε αυτές τις οικογένειες που υποφέρουν από την έλλειψη κρατικού ενδιαφέροντος, έτσι συγκεντρώσαμε όλα τα προβλήματα που υπάρχουν στις διάφορες περιοχές της χώρας.»
Ο σύλλογος ξεκίνησε να λειτουργεί στα Τίρανα, δίνοντας προτάσεις με λύσεις στα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι διαβητικοί στη χώρα. Το κόστος του διαβήτη ήταν τεράστιο και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού αντιμετώπιζε σοβαρές σωματικές βλάβες από την έλλειψη ρύθμισης της ασθένειας.
«Καταφέραμε το κράτος να αποζημιώνει 4 ταινίες μέτρησης ημερησίως για παιδιά με διαβήτη έως 18 ετών. Καταφέραμε να προσελκύσουμε μέλη, των οποίων οι φωνές επιτέλους ακούστηκαν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Μίλησαν για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν για να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος. Καταφέραμε το όριο ηλικίας των δικαιούχων να αυξηθεί και να φτάσει στα 18 χρόνια που είναι σήμερα.»
Ανατριχιάζω και μόνο στην ιδέα ότι θα μπορούσα να ζω σε αυτή τη χώρα. Μπορεί η κατάσταση στην Ελλάδα να μην είναι ιδανική, αλλά έχω τις παροχές μου, και ακόμη και μετά από πολλούς κόπους, έχω όσα χρειάζομαι για να ζήσω.
Δεν μπορώ όμως να μη σκέφτομαι τι συμβαίνει στη διπλανή μας χώρα, δεν μπορώ να μη συμπονώ αυτούς τους ανθρώπους που μένουν στη χώρα που γεννήθηκα.
Ας αφήσουμε στην άκρη τα πολιτικά συμφέροντα και τις έχθρες, η ανθρώπινη υγεία είναι κάτι που δεν έχει σύνορα. Μπορεί να είμαι Ελληνίδα υπήκοος και να θεωρώ πατρίδα μου την Ελλάδα, η συνείδησή μου όμως δεν μου επιτρέπει να μην σκέφτομαι αυτά τα παιδιά… θα μπορούσε ο καθένας μας να είναι στην θέση τους. Σαν απλός πολίτης δεν μπορώ να αλλάξω το κατεστημένο, η εκμετάλλευση κάποιων αθώων ψυχών είναι τόσο παλιά, όσο και η ιστορία. Μπορώ όμως να απευθυνθώ στη συνείδηση του καθενός και να του δείξω πως ζει ο διπλανός του.
Glykouli.gr
