“Φυσιολογικό.”
Τι σημαίνει αυτή η έννοια; Με τι μοιάζει;
Συνηθισμένο. Κοινό. Τυπικό. Κανονικό. Καθημερινό. Ρουτίνα.
Ναι
Γνωρίζω πολύ καλά πως στην καθημερινότητα της οικογένειάς μου, η έννοια του “φυσιολογικού” έχει αλλάξει ριζικά μέσα σε τρία χρόνια.
Τώρα, η έννοια του φυσιολογικού, για εμάς, περιλαμβάνει την προσπάθεια να κάνουμε τη δουλειά ενός οργάνου που δεν λειτουργεί. Επίσης περιλαμβάνει αίμα – πολύ αίμα, πολλές φορές φορές την ημέρα. Βελόνες. Φιαλίδια στο ψυγείο που περιέχουν μια ορμόνη (την ινσουλίνη) σε υγρή μορφή. Σκόρπιες ταινίες μέτρησης γεμάτες αίμα. Λευκοπλάστ και γάζες. Μελανιές σε διάφορα σημεία του σώματος. Ακριβά ιατρικά εργαλεία. Μαθηματικές πράξεις και υπολογισμό θερμίδων. Διάβασμα και μελέτη ετικετών διατροφικής αξίας. Ελάχιστο ύπνο και κατεστραμμένα μοτίβα ύπνου. Πολλούς υπολογισμούς. Προγράμματα και προγραμματισμό. Ιατρικές εφαρμογές στο κινητό. Ημερολόγιο όπου αναγράφονται προσεκτικά προγραμματισμένα ραντεβού με μια σειρά γιατρών και ειδικών μέσα στο χρόνο. Άπειρα ταξίδια στο φαρμακείο. Σωρούς τηλεφωνημάτων στην ασφαλιστική εταιρία, στα φαρμακεία, στους γιατρούς, και στις ιατρικές εταιρίες. Πολλή έρευνα. Και τέλος, διάβασμα ιατρικών εφημερίδων, σαν να ήταν διηγήματα.
Και κάπου μεταξύ όλων αυτών, υπάρχει η καθημερινή ζωή που ξεδιπλώνεται, ακριβώς όπως συμβαίνει και με τον υπόλοιπο κόσμο. Ξεδιπλώνεται:
Με σκοπό.
Με ομορφιά.
Με χαρά.
Με τόλμη.
Με φόβο.
Με κανονικότητα.
Με θάρρος.
Με μελανιές.
Σε αυτήν την μεταλλαγμένη και επανακαθορισμένη έννοια του φυσιολογικού, τα τέσσερα μέλη της οικογένειάς μας καλούνται πλέον να επιτελέσουν τους ρόλους του συζύγου και του γονέα, αλλά και να ανταπεξέρχονται στην καθημερινή οικογενειακή ζωή, σαν να ήταν εκπαιδευμένοι διατροφολόγοι, επιστήμονες, ψυχολόγοι και επαγγελματίες υγείας. Σε ό,τι και αν κάνουμε ο διαβήτης τύπου 1 είναι δίπλα μας – σαν ένα αόρατο μέλος της οικογένειας, που αν και δεν μπορούμε να το δούμε, είναι ωστόσο αδιαμφισβήτητα μαζί μας.
Είναι μαζί μας όταν πηγαίνουμε σινεμά και όταν βγαίνουμε έξω για φαγητό.
Είναι μαζί μας όταν πηγαίνουμε για περπάτημα στη φύση και όταν πηγαίνουμε ταξίδι με το αυτοκίνητο.
Είναι μαζί μας όταν τρώμε και όταν παίζουμε επιτραπέζια παιχνίδια.
Είναι μαζί μας τα ήρεμα Κυριακάτικα πρωινά και όταν πηγαίνουμε για ψώνια.
Είναι μαζί μας όταν πηγαίνουμε διακοπές και στις γιορτές των γενεθλίων.
Είναι μαζί μας όταν πηγαίνουμε στο σούπερ μάρκετ και όταν πηγαίνουμε το σκυλί μας βόλτα.
Είναι μαζί μας όταν μελετάμε και κάνουμε τις ασκήσεις για το σχολείο και όταν πηγαίνουμε στους φίλους μας επίσκεψη.
Είναι μαζί μας όταν πηγαίνουμε για τρέξιμο και όταν πηγαίνουμε για καφέ.
Είναι μαζί μας στην πισίνα, στο βουνό, στην παραλία, στο αυτοκίνητο.
Είναι μαζί μας, μέσα στο σπίτι μας, μέρα και νύχτα.
Δεν φεύγει ποτέ.
Πρέπει να φροντίσουμε τις ανάγκες και τις επιταγές του. Πρέπει να αποδεχθούμε την αλλοπρόσαλλη προσωπικότητά του, την οποία δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε με θάρρος και τόλμη την σκοτεινή, τρομακτική ψυχή του, που του αρέσει να μας την προβάλλει συχνά για να μας βασανίζει.
Πόσο πολύ θα θέλαμε να έχουμε την επιλογή του “διαζυγίου”. Πόσο θα θέλαμε αυτή η “εξαναγκαστική υιοθεσία” να μπορούσε να ακυρωθεί. Πραγματικά, πόσο θα θέλαμε να μπορούμε να κοιμηθούμε για άλλη μια φορά!
Όμως, αυτό το μέλος της οικογένειας ήρθε και θα μείνει. Και αναγκαστήκαμε να μάθουμε πως να αποδεχόμαστε την επίμονη παρουσία του και το γεγονός ότι δεν πρόκειται να πάει πουθενά.
Η αποδοχή είναι δύσκολο πράγμα. Είναι όπως η συγχώρεση. Το κάνεις για το καλό της επιβίωσής σου και, σε τελική ανάλυση, για την ελευθερία σου, όμως δεν μπορείς να μην το σκέφτεσαι ή να το ξεχάσεις. Στην περίπτωσή μας δεν μας “παίρνει” να το κάνουμε αυτό. Γιατί στην περίπτωσή μας, αν δεν του δώσουμε σημασία, ή αν το ξεχάσουμε, μπορεί να αποβεί μοιραίο.
Οπότε.
Είμαστε γονείς με Διαβήτη τύπου 1.
Είμαστε σύζυγοι με Διαβήτη τύπου 1.
Είμαστε οικογένεια με Διαβήτη τύπου 1.
Είμαστε άνθρωποι που ζούμε με Διαβήτη τύπου 1.
Με σκοπό. Με ομορφιά. Με χαρά. Με τόλμη. Με φόβο. Με κανονικότητα. Με θάρρος. Με φυσιολογικότητα. Με μελανιές.
Αυτή είναι για εμάς η έννοια του φυσιολογικού.
Πηγή: beyondtype1.org
