Ερευνητές ανακάλυψαν μια πρωτεΐνη που παράγεται στο συκώτι και βοηθά στη ρύθμιση των επιπέδων σακχάρου και πιστεύουν ότι θα μπορούσε να φέρει επανάσταση στην θεραπεία του διαβήτη τύπου 2.
Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Science Translational Medicine, όταν αυτή η πρωτεΐνη, με ονομασία SMOC1, χορηγήθηκε με ένεση σε διαβητικά ποντίκια, βοήθησε στην ρύθμιση του σακχάρου τους.
Οι ερευνητές έχουν κατασκευάσει μια μακράς διάρκειας μορφή της SMOC1, που αν λειτουργεί στους ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο που λειτουργεί στα ποντίκια, θα χρειάζεται να χορηγείται με ένεση μια φορά την εβδομάδα.
Τα αποτελέσματα από τις έρευνες στα ποντίκια δείχνουν ότι η SMOC1 είναι πιο αποτελεσματική από τη μετφορμίνη στην ρύθμιση του σακχάρου και την ευαισθησία στην ινσουλίνη.
Επιπλέον, η λήψη της δεν συνδέεται με τις επικίνδυνες υπογλυκαιμίες με τις οποίες σχετίζονται τα φάρμακα που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή στην αγορά.
Η επόμενη γενιά στη θεραπεία για το διαβήτη
Η ανακάλυψη της SMOC1 που παράγεται στο συκώτι και απελευθερώνεται στο αίμα όταν είναι υψηλά τα επίπεδα της γλυκόζης, θα μπορούσε να παρέχει έναν νέο τρόπο ρύθμισης του σακχάρου.
Η πρωτεΐνη αρχικά ανακαλύφθηκε στα ηπατικά κύτταρα των ποντικιών. Η απελευθέρωσή της αυξανόταν με την συσσώρευση λίπους στα ηπατικά κύτταρα.
Επιπλέον, ανακαλύφθηκε ότι τα επίπεδα της SMOC1 στο αίμα είναι χαμηλότερα σε ανθρώπους που έχουν αντίσταση στην ινσουλίνη. Βάσει των μελετών σε ζώα και σε ανθρώπινα ηπατικά κύτταρα, οι ερευνητές πιστεύουν ότι η πρωτεΐνη θα είναι αποτελεσματική για ανθρώπους με νεοδιαγνωσθέντα, αλλά και προχωρημένο διαβήτη τύπου 2, βελτιώνοντας τη ζωή τους.
Δεδομένου του επιπολασμού του διαβήτη τύπου 2 ανά τον κόσμο, μια τέτοιου είδους θεραπεία θα μπορούσε να μειώσει το κόστος της ασθένειας για τα δημόσια συστήματα υγείας, εφόσον οι ασθενείς θα χρειάζονται λιγότερες και συντομότερες νοσηλείες.
Το επόμενο βήμα είναι η δοκιμή της SMOC1 σε ανθρώπους και η λήψη βοήθειας από τη φαρμακευτική βιομηχανία ώστε να αναπτυχθεί αυτή η πιθανή νέα θεραπεία. Με τη σωστή στήριξη, η SMOC1 θα μπορούσε να περάσει σε δοκιμές σε ανθρώπους μέσα σε 6 με 8 χρόνια.
Πηγή: Medical Xpress
