Η Maya Kimmel διαγνώστηκε με διαβήτη σε ηλικία 4 χρονών και από τότε παλεύει με το διαβήτη. Έχοντας περάσει δύσκολες στιγμές, αδυνατώντας να ελέγξει το διαβήτη της, ανακάλυψε τη διατροφή χαμηλών υδατανθράκων και άλλαξε τη ζωή της. Σας μεταφέρουμε μεταφρασμένο ένα άρθρο με συβουλές που έγραψε για γονείς με νεοδιαγνωσθέντα παιδιά με διαβήτη στο έγκυρο ξένο site, ASweetLife. Καλή ανάγνωση!
Πριν από λίγο καιρό, μια παλιά μου συμμαθήτρια μου έστειλε ένα μήνυμα που έλεγε: «Γειά σου Μάγια, ξέρω ότι έχουμε 20 χρόνια να μιλήσουμε. Επικοινωνώ μαζί σου γιατί η 9χρονη κόρη μας μόλις διαγνώστηκε με διαβήτη τύπου…»
Η καρδιά μου πάγωσε.
Το μήνυμα συνέχιζε: «Είσαι το μόνο άτομο που γνωρίζω που πάσχει από διαβήτη τύπου 1, έχω δει τις καταπληκτικές σου φωτογραφίες στο Facebook. Φαίνεται να τα πας πολύ καλά, μπορείς να μου δώσεις μερικές συμβουλές;»
Και όντως έχω.
Η ιστορία μου με τον διαβήτη ξεκίνησε πριν από 35 χρόνια, 1 μήνα πριν τα τέταρτά μου γενέθλια. Είχα κολλήσει κάποιο ιό που το σώμα μου δεν μπορούσε να αποβάλλει. Οι γονείς μου είχαν ανησυχήσει, ιδιαίτερα η μητέρα μου, που θυμάται πως εξαϋλωνόμουν μπροστά στα μάτια της. Έχανα πολύ βάρος, διψούσα συνεχώς, μου έλειπαν υγρά, είχα συχνουρία, δεν μπορούσα να χορτάσω με τίποτα, και παρ’ όλο το φαγητό που έτρωγα ένιωθα αδυναμία, ζαλάδα και αναγούλα. Παρ’ όλο που είχα κόψει την πάνα για 2,5 χρόνια, είχα αρχίσει να βρέχω και πάλι το κρεβάτι μου.
Η μητέρα μου με πήγε στον οικογενειακό μας γιατρό που την καθησύχασε, λέγοντάς της ότι είχα κάποιο παρατεταμένο κρύωμα. «Θα είναι κάποια γρίπη που κυκλοφορεί» της είπε. Η μητέρα μου δεν το πίστεψε. Δεν υπήρχε γρίπη που να κρατά τόσο πολύ. Θυμήθηκε τις συμβουλές που είχε διαβάσει σε κάποιο βιβλίο, που της έλεγαν να εμπιστεύεται τη διαίσθησή της. Επίσης, θυμήθηκε ότι είχε διαβάσει κάπου για τον νεανικό διαβήτη και ότι της ταίριαζαν τα συμπτώματα. Θυμήθηκε και ότι κάποιες φίλες της που είχαν περάσει διαβήτη κύησης έλεγχαν τα ούρα τους για γλυκόζη, οπότε αγόρασε ένα τεστ από το φαρμακείο. Τα ούρα μου είχαν υψηλή συγκέντρωση γλυκόζης, και έτσι η μητέρα μου μου έκανε την πρώτη διάγνωση.
Εκείνη την ημέρα πήγα στα επείγοντα με σοβαρή κετοξέωση, όπου μου έγινε και η επίσημη διάγνωση διαβήτη τύπου 1. Η ζωή μου άλλαξε για πάντα.
Τη δεκαετία του 1980 που πρωτοδιαγνώστηκα, ο τρόπος με τον οποίο διαχειριζόμασταν τον διαβήτη τύπου 1 ήταν πολύ διαφορετικός από τον σημερινό. Δεν υπήρχαν συστήματα συνεχούς καταμέτρησης γλυκόζης, και οι γιατροί έλεγαν στους ασθενείς να ελέγχουν το σάκχαρό τους μόλις 3 με 4 φορές την ημέρα. Οι γονείς μου, που ήταν και οι δύο μηχανικοί, σύντομα συνειδητοποίησαν ότι όσο περισσότερες φορές μετριόμουν, τόσο το καλύτερο, γιατί όσο περισσότερες πληροφορίες είχαν, τόσο το καλύτερο για τις αποφάσεις που έπρεπε να λαμβάνουν. Οι δόσεις ινσουλίνης ήταν συγκεκριμένες, και οι συστάσεις για τη διατροφή μου ήταν να αποφεύγω τη ζάχαρη, και να ακολουθώ ένα αυστηρό διατροφολόγιο με τροφές χαμηλού γλυκαιμικού δείκτη σε κάθε γεύμα. Έτρωγα αυστηρά τις ώρες που η ινσουλίνη μου ήταν στην υψηλότερη καμπύλη δράσης της. Έπρεπε να τρώω σε συγκεκριμένες ώρες, ώστε να αποφεύγω τις σοβαρές υπογλυκαιμίες. Δεν είχα επιλογή, έπρεπε να τρώω ασχέτως με το αν είχα όρεξη ή όχι.
Σαν παιδί ήμουν χαρούμενη αλλά όχι υγιής. Αρρώσταινα συχνά, και ακόμη και το απλό κρύωμα θα με ταλαιπωρούσε για εβδομάδες, και συχνά εξελισσόταν σε βρογχίτιδα ή ιγμορίτιδα. Οι πληγές μου έκαναν εβδομάδες να κλείσουν. Είχα ζαλάδες, ναυτία, πονοκεφάλους, πονόκοιλο, αδυναμία και νυσταγμένη. Υπήρχαν φορές που δεν μπορούσα να παίξω με τους φίλους μου γιατί δεν αισθανόμουν καλά. Μέχρι τα 8 μου χρόνια είχα ξεσπάσματα θυμού και κατάθλιψη. Η μητέρα μου υποψιαζόταν ότι οφειλόταν στο διαβήτη, αλλά τότε δεν υπήρχαν στοιχεία. Σήμερα ξέρουμε ότι ο αρρύθμιστος διαβήτης μπορεί να επηρεάσει την υγεία του εγκεφάλου των παιδιών και να προκαλεί μεταβολές στη διάθεση και στη συμπεριφορά. Και η κατάσταση επιδεινώθηκε όταν μπήκα στην εφηβεία. Είχα θυμό, βαριά κατάθλιψη και άγχος. Κατέρρεα ψυχολογικά και σωματικά.
Στην αργότερη εφηβεία μου, εμφανίστηκαν οι καινούριες ινσουλίνες. Οι νέες αυτές ινσουλίνες έφερναν την ελευθερία να τρώω ότι θέλω, όποτε θέλω και να καλύπτω τους υδατάνθρακες με μεγαλύτερες δόσεις. Τότε έχασα τελείως τον έλεγχο του διαβήτη μου και διαταράχθηκε τελείως ο τρόπος διατροφής μου (ανέπτυξα υπερφαγία και διαβουλιμία, και παρέλειπα δόσεις ινσουλίνης) και η κατάθλιψή μου χειροτέρεψε. Αισθανόμουν όλη την ώρα άρρωστη, ήταν τέτοια η κατάσταση που η «αρρώστια» έγινε για μένα φυσιολογικός τρόπος ζωής. Στα 20 μου χρόνια είχα ήδη επιπλοκές του διαβήτη.
Όταν λοιπόν η συμμαθήτριά μου, που ήταν ακόμη στο νοσοκομείο με την κορούλα της που είχε μόλις διαγνωστεί, μου ζήτησε βοήθεια, θέλησα να της πω αμέσως πως υπήρχε καλύτερος τρόπος να διαχειριστεί το διαβήτη τύπου 1. Αυτά που πέρασα εγώ – τις μεταβολές ενός σακχάρου που βρισκόταν συνεχώς εκτός ορίων – μπορούν να αποφευχθούν με διατροφή χαμηλών υδατανθράκων.
Ακολουθώντας μια τέτοια διατροφή, έχω καταφέρει εδώ και μερικά χρόνια να ρίξω την τιμή της A1c στο 4,5%. Έχω ξεπεράσει την κατάθλιψη και τα επίπεδα ενέργειάς μου είναι υψηλότερα από ποτέ. Σπάνια αρρωσταίνω, και όταν αρρωστήσω επανέρχομαι γρήγορα, και κατάφερα και να ξεπεράσω κάποιες από τις επιπλοκές μου. Επίσης, η ζωή μου σταμάτησε να στρέφεται γύρω από το φαγητό. Κατάφερα επιτέλους να ξεπεράσω αυτόν τον ακατάστατο, ψυχαναγκαστικό τρόπο διατροφής που για χρόνια με στοίχειωνε.
Είναι πολύ σημαντικό οι άνθρωποι με διαβήτη και οι γονείς παιδιών με διαβήτη να καταλάβουν ότι κάποιες από τις τροφές που θεωρούμε «υγιεινές» ανεβάζουν τις τιμές του σακχάρου πολύ και με απρόβλεπτο τρόπο. Είναι ιδιαίτερα δύσκολο να καλύπτουμε απλά τους υδατάνθρακες με ινσουλίνη. Ίσως να τα καταφέρνουμε κάθε τόσο, όχι όμως συνέχεια. Άλλωστε ο διαβήτης είναι μια μεταβολική νόσος.
Έριξα μια ματιά στο προφίλ της φίλης μου στο Facebook και είδα τη φωτογραφία της 9χρονης κόρης της να χαμογελά. Δεν μπορούσα να μην κάνω την αντιστοίχιση με τη δική μου ιστορία και θυμήθηκα μια φωτογραφία μου από τα 3α γενέθλιά μου, όταν, πριν την διάγνωση, έγλυφα ένα γλειφιτζούρι. Δεν μπορώ να γυρίσω πίσω στο χρόνο για να σώσω τον εαυτό μου, όμως αυτό το μικρό κοριτσάκι που μόλις διαγνώστηκε έχει την ευκαιρία να αποφύγει όλα αυτά που πέρασα εγώ. Οι γονείς σήμερα έχουν πρόσβαση σε πληροφορίες που οι δικοί μου γονείς δεν είχαν ούτε στα όνειρά τους, και μια καταπληκτική online κοινότητα όπου μπορούν να συνδεθούν με άλλους γονείς, και με εμάς, τους «παλιούς» για να τους στηρίξουμε σε αυτό το δύσκολο ταξίδι.
Πηγή: Asweetlife
