Οι νεαροί ενήλικες που ανέφεραν υψηλότερο στρες κατά τη διάρκεια της εφηβείας τους έως την ενηλικίωση είχαν περισσότερες πιθανότητες να έχουν υψηλή αρτηριακή πίεση, παχυσαρκία και άλλους καρδιομεταβολικούς παράγοντες κινδύνου από τους συνομηλίκους τους που ανέφεραν λιγότερο άγχος, σύμφωνα με νέα έρευνα που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο Journal of the American Heart Association – ένα περιοδικό ανοιχτής πρόσβασης, με κριτές από ομοτίμους της Αμερικανικής Καρδιολογικής Εταιρείας.
Οι καρδιομεταβολικοί παράγοντες κινδύνου συμβαίνουν συχνά μαζί και αποτελούν σημαντική αιτία καρδιαγγειακών παθήσεων. Αυτά περιλαμβάνουν την παχυσαρκία, τον διαβήτη τύπου 2 ή τον προδιαβήτη, την υψηλή χοληστερόλη και την υψηλή αρτηριακή πίεση, σημείωσαν οι ερευνητές.
Η κατανόηση των επιπτώσεων του αντιλαμβανόμενου στρες που ξεκινά από την παιδική ηλικία είναι σημαντική για την πρόληψη, τη μείωση ή τη διαχείριση υψηλότερων καρδιομεταβολικών παραγόντων κινδύνου σε νεαρούς ενήλικες», δήλωσε η συγγραφέας της μελέτης Fangqi Guo, Ph.D., μεταδιδακτορική ερευνήτρια στο Keck School of Medicine, University of Southern California του Λος Άντζελες.
«Τα ευρήματά μας υποδηλώνουν ότι τα αντιληπτά πρότυπα στρες με την πάροδο του χρόνου έχουν εκτεταμένη επίδραση σε διάφορα καρδιομεταβολικά μέτρα, συμπεριλαμβανομένης της κατανομής του λίπους, της αγγειακής υγείας και της παχυσαρκίας», είπε η Guo. «Αυτό θα μπορούσε να υπογραμμίσει τη σημασία της διαχείρισης του άγχους ήδη από την εφηβεία ως συμπεριφορά προστασίας της υγείας».
Το 2020, οι καρδιομεταβολικές ασθένειες, συμπεριλαμβανομένων των καρδιαγγειακών παθήσεων και του διαβήτη Τύπου 2, ήταν οι πιο διαδεδομένες χρόνιες παθήσεις και αντιπροσώπευαν συλλογικά σχεδόν το ένα τέταρτο όλων των θανάτων στις ΗΠΑ, σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία της Αμερικανικής Καρδιολογικής Εταιρείας. Το 2023, η American Heart Association σημείωσε τις ισχυρές συνδέσεις μεταξύ των καρδιαγγειακών παθήσεων, της νεφρικής νόσου, του διαβήτη τύπου 2 και της παχυσαρκίας και πρότεινε τον επαναπροσδιορισμό του καρδιαγγειακού κινδύνου, την πρόληψη και τη διαχείριση.
Οι αντιξοότητες της παιδικής ηλικίας επηρεάζουν την καρδιομεταβολική υγεία σε όλη τη διάρκεια της ζωής και οι παρεμβάσεις που βελτιώνουν την πρώιμη έκθεση μπορεί να είναι πιο κατάλληλες από τις παρεμβάσεις για τις επιπτώσεις των παραγόντων κινδύνου καρδιαγγειακής νόσου αργότερα στη ζωή, σύμφωνα με μια Επιστημονική Δήλωση του 2017 της Αμερικανικής Καρδιολογικής Εταιρείας: Childhood and Adolescent Adversity and Cardiometabolic Outcomes. Τις τελευταίες δεκαετίες, οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι το αντιληπτό άγχος είναι ένας παράγοντας κινδύνου για καρδιομεταβολικές καταστάσεις υγείας.
Για αυτήν τη μελέτη, οι ερευνητές ανέλυσαν πληροφορίες για την υγεία από τη Μελέτη Παιδικής Υγείας της Νότιας Καλιφόρνια. Οι συμμετέχοντες είχαν εγγραφεί στη μελέτη ως παιδιά μαζί με τους γονείς τους και στη συνέχεια συμμετείχαν σε αξιολογήσεις παρακολούθησης ως έφηβοι –μέση ηλικία 13 ετών– και ως νεαροί ενήλικες – κατά μέσο όρο ηλικίας 24 ετών.
Σε κάθε στάδιο, το άγχος μετρήθηκε με μια κλίμακα αντιληπτού στρες 4 στοιχείων, ένα ερωτηματολόγιο σχετικά με συναισθήματα και σκέψεις κατά τον τελευταίο μήνα. Οι συμμετέχοντες στη μελέτη κατηγοριοποιήθηκαν σε τέσσερις ομάδες με βάση τον κίνδυνο: σταθερά υψηλό στρες με την πάροδο του χρόνου, μείωση του στρες με την πάροδο του χρόνου, αύξηση του στρες με την πάροδο του χρόνου και σταθερά χαμηλό στρες με την πάροδο του χρόνου.
Για να αξιολογήσουν τον καρδιομεταβολικό κίνδυνο στη νεαρή ενήλικη ζωή, η Guo και οι συνεργάτες της χρησιμοποίησαν μέτρα για το πάχος της καρωτιδικής αρτηρίας του έσω μέσου (μετράει το πάχος της αρτηρίας του λαιμού)· συστολική (πάνω αριθμός) και διαστολική (κάτω αριθμός) αρτηριακή πίεση, βάρος, ποσοστό σωματικού λίπους και κατανομή λίπους, και αιμοσφαιρίνη A1c. Η αιμοσφαιρίνη A1c μετράει το σάκχαρο στο αίμα με την πάροδο του χρόνου. Το αυξημένο πάχος των εσωτερικών στιβάδων της αρτηρίας του λαιμού υποδηλώνει ότι το αίμα μπορεί να μη ρέει ομαλά – και περισσότερο λίπος γύρω από την κοιλιά σχετίζεται με υψηλότερο κίνδυνο καρδιαγγειακών παθήσεων ή/και διαβήτη τύπου 2.
Η ανάλυση διαπίστωσε:
Το σταθερά υψηλό αντιληπτό στρες από την εφηβεία μέχρι την ενηλικίωση συσχετίστηκε με μεγαλύτερο κίνδυνο για καρδιομεταβολικά νοσήματα στη νεαρή ενήλικη ζωή. Εάν τα άτομα βίωσαν μεγαλύτερα επίπεδα στρες από την εφηβεία τους μέχρι την ενηλικίωση, είχαν περισσότερες πιθανότητες να έχουν χειρότερη αγγειακή υγεία, υψηλότερο σωματικό λίπος, περισσότερο λίπος γύρω από την κοιλιά και υψηλότερο κίνδυνο παχυσαρκίας σε σύγκριση με εκείνους που αισθάνονταν λιγότερο άγχος με την πάροδο του χρόνου.
Γενικά, τα υψηλότερα αντιληπτά επίπεδα στρες συσχετίστηκαν επίσης με υψηλότερο κίνδυνο για καρδιομεταβολικές παθήσεις. Για παράδειγμα, οι ενήλικες που βιώνουν υψηλότερα επίπεδα στρες τείνουν να έχουν χειρότερη αγγειακή υγεία και υψηλότερη συστολική και διαστολική αρτηριακή πίεση.
«Παρόλο που υποθέσαμε ότι τα αντιληπτά πρότυπα στρες θα έπρεπε να έχουν κάποια σχέση με καρδιομεταβολικά μέτρα, δεν περιμέναμε τέτοια σταθερά μοτίβα για διάφορους παράγοντες κινδύνου», είπε η Guo.
«Οι επαγγελματίες υγείας θα πρέπει να εξετάσουν το ενδεχόμενο να χρησιμοποιήσουν την κλίμακα αντιληπτού στρες για να αξιολογήσουν τα επίπεδα άγχους των ατόμων κατά τις επισκέψεις στην κλινική. Με αυτόν τον τρόπο, όσοι έχουν υψηλότερα επίπεδα στρες μπορούν να εντοπιστούν και να λάβουν θεραπεία νωρίτερα».
Λεπτομέρειες μελέτης, φόντο ή σχέδιο:
Οι ερευνητές εξέτασαν δεδομένα για 276 άτομα από κοινότητες της Νότιας Καλιφόρνια που συμμετείχαν στη Μελέτη Παιδικής Υγείας της Νότιας Καλιφόρνιας. Οι συμμετέχοντες εγγράφηκαν ως παιδιά από το 2003 έως το 2014 και συμμετείχαν σε αξιολογήσεις παρακολούθησης της υγείας ως ενήλικες από το 2018 έως το 2021.
Περίπου το 56% των συμμετεχόντων ήταν κορίτσια/γυναίκες. Το 62% αναγνωρίστηκε ως λευκό· 5% ως Ασιάτες· 1% ως Μαύροι ή ιθαγενείς Αμερικανοί· και το 13% ταξινομήθηκε ως «άλλο». Περίπου το 47% αναγνωρίστηκε ως Ισπανόφωνοι.
Οι ερευνητές διερεύνησαν το αντιληπτό άγχος που αναφέρθηκε από τους γονείς των συμμετεχόντων κατά την παιδική ηλικία (μέση ηλικία περίπου 6 ετών) · στη συνέχεια από τους ίδιους τους συμμετέχοντες στην εφηβεία (μέση ηλικία περίπου 13 ετών) · και στη συνέχεια στη νεαρή ενήλικη ζωή (μέση ηλικία σχεδόν 24 ετών).
Ένας περιορισμός ήταν το σχετικά μικρό μέγεθος της μελέτης. Μελέτες με περισσότερους συμμετέχοντες θα βοηθούσαν στην αποσαφήνιση των αποτελεσμάτων.
