Η διαβητική αμυοτροφία είναι μια σπάνια επιπλοκή του διαβήτη που επηρεάζει τα νεύρα στα ισχία και τις γύρω περιοχές, όπως οι μηροί και οι γλουτοί. Μπορεί να οδηγήσει σε αδυναμία, απώλεια μυών και εξουθενωτικό πόνο, καθιστώντας δύσκολο ή αδύνατο το περπάτημα.
Η κατάσταση είναι ενεργή για δύο χρόνια ή λιγότερο και ο δρόμος προς την ανάκαμψη μπορεί να είναι πολύ μακρύς. Πολλοί άνθρωποι δεν θα ανακτήσουν πλήρως την κινητικότητά τους.
Η διαβητική αμυοτροφία έχει πολλά ονόματα
Αυτή η κατάσταση είναι γνωστή με πολλά διαφορετικά ονόματα, συμπεριλαμβανομένων των εξής:
Διαβητική οσφυοϊερή ριζοσπαστική νευροπάθεια (DLRPN)
Διαβητική αμυοτροφία
Σύνδρομο Bruns-Garland
Εγγύς διαβητική νευροπάθεια
Διαβητική πολυριζοπάθεια
Τι είναι η Διαβητική Αμυοτροφία;
Η διαβητική αμυοτροφία είναι ένας ιδιαίτερα επιβλαβής τύπος διαβητικής νευροπάθειας, νευρική βλάβη που προκαλείται κυρίως από τα αυξημένα επίπεδα σακχάρου στο αίμα που είναι χαρακτηριστικά του διαβήτη. Η διαβητική νευροπάθεια συνήθως οδηγεί σε πόνο, μούδιασμα ή μυρμήγκιασμα στα πόδια και τα πόδια, αν και μπορεί να επηρεάσει οποιοδήποτε μέρος του σώματος.
Η διαβητική αμυοτροφία επηρεάζει ειδικά το ισχίο και τις γύρω περιοχές, συμπεριλαμβανομένων των μηρών και των γλουτών. Όπως και άλλες νευροπάθειες, μπορεί να οδηγήσει σε πόνο, μούδιασμα και μυρμήγκιασμα σε αυτές τις περιοχές. Αυτός ο πόνος μπορεί να είναι ακραίος και εξουθενωτικός.
Η κατάσταση οδηγεί επίσης σε απώλεια μυών και γενική «αδυναμία» των προσβεβλημένων περιοχών. Σε συνδυασμό με τον πόνο, αυτή η αδυναμία μπορεί να έχει βαθιά αρνητική επίδραση στην κινητικότητα.
Πόσο συχνή είναι η Διαβητική Αμυοτροφία;
Δεν είναι σαφές πόσο συχνά εμφανίζεται η διαβητική αμυοτροφία. Μια έρευνα του 1986 έδειξε ότι περίπου το έξι τοις εκατό των ασθενών με διαβήτη που έλαβαν ινσουλινική θεραπεία είχαν πολυνευροπάθεια αρκετά σοβαρή ώστε να αποτρέψει το περπάτημα και στις δύο φτέρνες, αλλά το δείγμα μπορεί να μην ήταν αντιπροσωπευτικό. Ο οδηγός αναφοράς StatPearls υπολογίζει ότι περίπου το ένα τοις εκατό των ατόμων με διαβήτη βιώνουν την πάθηση. Μπορεί να είναι πιο συχνή σε ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 και σε άνδρες.
Μπορούμε να πούμε με κάποια σιγουριά ότι είναι αρκετά σπάνιο. Η Αμερικανική Ένωση Διαβήτη τη θεωρεί «άτυπη νευροπάθεια».
Τι προκαλεί τη Διαβητική Αμυοτροφία
Οι περισσότερες διαβητικές νευροπάθειες συνδέονται στενά με τον ανεπαρκή γλυκαιμικό έλεγχο, την ηλικία, την παχυσαρκία και τη διάρκεια του διαβήτη. Όσο περισσότερη ζημιά έχει κάνει ο διαβήτης στο σώμα σας, τόσο πιο πιθανό είναι να αναπτύξετε νευρικά προβλήματα.
Η διαβητική αμυοτροφία φαίνεται να είναι κάπως διαφορετική. Αυτή η κατάσταση συνδέεται λιγότερο στενά με την υπεργλυκαιμία και την παχυσαρκία και θα χτυπήσει πιο συχνά άτομα με καλά ελεγχόμενο σάκχαρο στο αίμα, φυσιολογικό σωματικό βάρος και μικρότερη διάρκεια διαβήτη. Ορισμένες περιπτώσεις παρατηρούνται λίγο μετά τη διάγνωση με διαβήτη.
Η πάθηση είναι πιο συχνή στους ηλικιωμένους ενήλικες, με μέση ηλικία έναρξης τα 65.
Η νευρική βλάβη της διαβητικής αμυοτροφίας συνοδεύεται επίσης από απώλεια, μυϊκή ατροφία και απώλεια μυών. Ορισμένες περιπτώσεις εμφανίζονται σε άτομα που έχουν πρόσφατα παρουσιάσει σημαντική απώλεια βάρους.
Τα συμπτώματα της διαβητικής αμυοτροφίας
Οι ασθενείς συνήθως αισθάνονται πρώτα πόνο, μούδιασμα ή μυρμήγκιασμα στους γοφούς και τα κάτω άκρα τους. Αυτός ο πόνος μπορεί να είναι στη μία πλευρά του σώματος ή και στις δύο. Εάν επιδεινωθεί, η κατάσταση θα γίνει πιο διαδεδομένη και σοβαρή, εξαπλώνοντας σε μεγαλύτερο μέρος του κάτω μέρους του σώματος. Ο πόνος θα συνοδεύεται από μυϊκή αδυναμία, η οποία μπορεί να είναι εξουθενωτική. Μερικοί άνθρωποι θα έχουν δυσκολία στο περπάτημα ή μπορεί ακόμη και να μην μπορούν να περπατήσουν εντελώς.
Η κατάσταση μπορεί επίσης να συνοδεύεται από αλλαγές στην εφίδρωση, διάρροια και δυσκοιλιότητα.
Δεν είναι εύκολο για τους κλινικούς γιατρούς να αναγνωρίσουν τη διαβητική αμυοτροφία. Μια ποικιλία από εξετάσεις είναι διαθέσιμες για να βοηθήσουν στην ενημέρωση μιας διάγνωσης, συμπεριλαμβανομένων αιμοληψιών, ηλεκτροφυσιολογικών εξετάσεων και μαγνητικής τομογραφίας, αλλά δεν υπάρχει οριστική μεμονωμένη εξέταση και οι κλινικοί γιατροί συνήθως πρέπει να χρησιμοποιήσουν μια διαδικασία εξάλειψης.
Πρόγνωση και Θεραπεία
Η πάθηση είναι κλινικά ενεργή μόνο για λίγους μήνες ή για δύο χρόνια. Ωστόσο, τα συμπτώματα μπορεί να επιμείνουν επ’ αόριστο.
Η θεραπεία εστιάζει στον μετριασμό του πόνου και άλλων συμπτωμάτων. Οι γιατροί πιθανότατα θα συστήσουν τη βέλτιστη διαχείριση του σακχάρου στο αίμα, καθώς και στεροειδή ή άλλα ανοσοκατασταλτικά προκειμένου να μειωθεί η φλεγμονή.
Όλος ο νευροπαθητικός πόνος και η δυσφορία μπορεί να είναι απογοητευτικά δύσκολο να αντιμετωπιστούν και ο πόνος από τη διαβητική αμυοτροφία δεν αποτελεί εξαίρεση. Οι γιατροί μπορεί να συστήσουν παυσίπονα, συμπεριλαμβανομένων των οπιούχων. Στους ασθενείς μπορεί επίσης να συνιστάται φαρμακευτική αγωγή ή θεραπεία για τη βελτίωση της ψυχικής τους υγείας και των συνηθειών ύπνου, γεγονός που μπορεί να βελτιώσει την ανοχή στον πόνο και να τους φέρει σε καλύτερη θέση για βελτίωση του γλυκαιμικού ελέγχου.
Ακόμη και μετά τη σταθεροποίηση της κατάστασης, η ανάρρωση «μπορεί να είναι παρατεταμένη και απρόβλεπτη». Οι ασθενείς πιθανότατα θα χρειαστούν φυσικοθεραπεία για να ενισχύσουν τους μύες και να ανακτήσουν την κινητικότητα. Δεν θα αναρρώσουν ωστόσο όλοι πλήρως: Η διαβητική αμυοτροφία μπορεί να οδηγήσει σε μόνιμη βλάβη. Σε σπάνιες περιπτώσεις, οι ασθενείς δεν θα ανακτήσουν την ικανότητα να περπατούν, αλλά οι περισσότεροι θα κάνουν μερική ανάρρωση και μερικοί πλήρης.
