Σε άτομα με διαβήτη τύπου 1 για 50 χρόνια ή περισσότερο, η μεγαλύτερη σωματική δραστηριότητα συνδέεται με χαμηλότερο κίνδυνο ανάπτυξης περιφερικής νευροπάθειας – νευρική βλάβη που επηρεάζει τα άκρα, συνήθως τα πόδια – σύμφωνα με μια νέα μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Journal of Diabetes and τις επιπλοκές του.
Η περιφερική νευροπάθεια αναπτύσσεται συχνά σε άτομα με διαβήτη ως αποτέλεσμα μακροχρόνιας έκθεσης σε αυξημένα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα, που μπορεί να οδηγήσει σε νευρική βλάβη. Μπορεί να προκαλέσει άβολα έως επώδυνα συμπτώματα, τα οποία μπορεί να περιλαμβάνουν μούδιασμα, μυρμήγκιασμα ή αίσθημα καύσου. Οι κατευθυντήριες γραμμές θεραπείας για την περιφερική νευροπάθεια εστιάζουν κυρίως στη μείωση του πόνου, αντί στην αντιμετώπιση της υποκείμενης πάθησης – αλλά υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι ορισμένες συμπεριφορές μπορούν να αντιμετωπίσουν ορισμένες από τις βασικές αιτίες της νευροπάθειας, καθώς και να μειώσουν τους κινδύνους που σχετίζονται με την πάθηση. Για παράδειγμα, η αντιμετώπιση των χαμηλών επιπέδων βιταμίνης D έχει αποδειχθεί ότι βοηθά στη μείωση του νευροπαθητικού πόνου, υποδεικνύοντας ότι η έλλειψη επαρκούς βιταμίνης D μπορεί να είναι ένας ένοχος για τη μειωμένη νευρική λειτουργία. Η απώλεια βάρους μπορεί επίσης να βοηθήσει στη βελτίωση των συμπτωμάτων της νευροπάθειας, πιθανώς εν μέρει λόγω των ευεργετικών επιδράσεων που έχει στη μεταβολική υγεία γενικά. Και το να είσαι πιο δραστήριος με τη μείωση του χρόνου καθιστικής ζωής έχει αποδειχθεί ότι μειώνει τον κίνδυνο εμφάνισης ελκών στα πόδια – πληγές που δεν επουλώνονται εύκολα – σε άτομα με περιφερική νευροπάθεια.
Για την τελευταία μελέτη, οι ερευνητές εξέτασαν δεδομένα από 75 συμμετέχοντες σε μια μελέτη που ονομάζεται Canadian Study of Longevity in Type 1 Diabetes. Ο μέσος όρος ηλικίας των συμμετεχόντων ήταν 66, η μέση διάρκεια του διαβήτη ήταν 54 χρόνια και το μέσο επίπεδο A1C (μέτρο μακροπρόθεσμου ελέγχου της γλυκόζης στο αίμα) ήταν 7,3%. Ως μέρος της μελέτης, οι συμμετέχοντες υποβλήθηκαν σε φυσική εξέταση, λήφθηκε το ιατρικό τους ιστορικό και ανέφεραν τη σωματική τους δραστηριότητα κατά τους προηγούμενους 12 μήνες. Για αυτήν την ανάλυση, οι ερευνητές ενδιαφέρθηκαν να συγκρίνουν τα επίπεδα εβδομαδιαίας φυσικής δραστηριότητας με μετρήσεις της διαβητικής νευροπάθειας – όπως τα τεστ αγωγιμότητας νεύρων, τα οποία χρησιμοποιούν ηλεκτρικά ερεθίσματα για να μετρήσουν πόσο καλά τα νεύρα μεταδίδουν σήματα. Τα φυσικά σημεία και τα αναφερόμενα συμπτώματα χρησιμοποιήθηκαν επίσης για την αξιολόγηση της περιφερικής νευροπάθειας.
Περισσότερη σωματική δραστηριότητα συνδέεται με μειωμένα ποσοστά νευροπάθειας
Η μέση ποσότητα εβδομαδιαίας σωματικής δραστηριότητας μεταξύ των συμμετεχόντων ήταν 156 λεπτά και 65 συμμετέχοντες (87%) είχαν αυτό που είναι γνωστό ως περιφερική συμμετρική πολυνευροπάθεια (DSPN) – νευροπάθεια και στα δύο πόδια. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι συμμετέχοντες με DSPN είχαν σημαντικά χαμηλότερα επίπεδα σωματικής δραστηριότητας από εκείνους χωρίς την πάθηση – κατά μέσο όρο 141 λεπτά την εβδομάδα, σε σύγκριση με 258 λεπτά την εβδομάδα για εκείνους που δεν είχαν DSPN. Η μεγαλύτερη σωματική δραστηριότητα συνδέθηκε επίσης με καλύτερα αποτελέσματα σε συγκεκριμένα σωματικά και νευρολογικά συμπτώματα. Μετά την προσαρμογή για την ηλικία των συμμετεχόντων και το επίπεδο A1C, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι για κάθε επιπλέον 30 λεπτά εβδομαδιαίας σωματικής δραστηριότητας, υπήρχε μια προβλέψιμη βελτίωση σε δύο μετρήσεις της νευρικής λειτουργίας.
«Στον μακροχρόνιο [διαβήτη τύπου 1], ο χρόνος [σωματικής δραστηριότητας] σχετίζεται με την ανώτερη λειτουργία των μεγάλων νευρικών ινών στα κάτω άκρα και μερικές καλύτερες μετρήσεις της λειτουργίας των μικρών νευρικών ινών», κατέληξαν οι ερευνητές. Αυτά τα αποτελέσματα, έγραψαν, μπορεί να παρέχουν μια αιτιολόγηση για τη μελέτη των επιπτώσεων μιας «συνταγής» άσκησης στα αποτελέσματα που σχετίζονται με τη νευροπάθεια σε άτομα με μακροχρόνιο διαβήτη.
