Ξύπνησα με το στόμα μου ξερό και με μια τρομερή δίψα. Η αντλία μου ακόμη μου χορηγεί ινσουλίνη. Είμαι ακόμη συνδεδεμένη με διάφορες ιατρικές συσκευές, αλλά το σώμα μου αντιστέκεται. Ίσως φταίει κάποια αρρώστια, ίσως οι ορμόνες, ίσως και να φταίει το ότι είναι Τρίτη. Το σάκχαρό μου είναι υψηλό, πολύ πιο υψηλό από ότι είναι ενός κανονικού ανθρώπου. Είμαι κουρασμένη, ξεθεωμένη, και με καταπλακώνει το γεγονός ότι είμαι θνητή. Πάω να κάνω διόρθωση με ινσουλίνη, να πιώ νερό και να προσπαθήσω να ρίξω το σάκχαρό μου. Ξέρω όμως ότι δεν θα είναι η τελευταία φορά που αισθάνομαι έτσι.
Αλλά κανείς δεν το προσέχει.
Πέρασα τη μέρα μου ελέγχοντας τα επίπεδα του σακχάρου μου, υπολογίζοντας και μετρώντας την ποσότητα της ινσουλίνης που θα έπρεπε να πάρω. Η δοσολογία που θα πάρω βασίζεται σε μια απλή εικασία που κάνω βασιζόμενη στην εμπειρία μου, και είναι μια απόφαση που πρέπει να παίρνω καθημερινά για να παραμείνω ζωντανή. Τίποτα όμως δεν παραμένει για πάντα το ίδιο και τίποτα δεν είναι τέλειο. Ισορροπώ διαρκώς σε τεντωμένο σκοινί με την ελπίδα ότι δεν θα πέσω. Μπορεί να κάνω τις ίδιες κινήσεις κάθε μέρα, έχοντας όμως διαφορετικά αποτελέσματα.
Όταν πάω να πάρω την ινσουλίνη μου από το φαρμακείο, με κυριεύει η θλίψη. Συνειδητοποιώ ότι η ινσουλίνη, αυτή που με κρατά ζωντανή, έρχεται με τεράστιο κόστος. Η ινσουλίνη είναι ένα από τα πιο ακριβά φάρμακα στις ΗΠΑ, ωστόσο δεν μπορώ να επιζήσω χωρίς αυτήν. Η ασθένεια αυτή με έχει συνθλίψει οικονομικά. Είμαι χρεωμένη απλά και μόνο επειδή προσπαθώ να παραμείνω ζωντανή.
Αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται.
Μόλις πάω σπίτι λαμβάνω ειδοποίηση ότι το σάκχαρό μου είναι χαμηλό και πέφτει γρήγορα. Αισθάνομαι ζαλάδα, αποπροσανατολισμό και αποζητώ τη γλυκόζη. Πάω στην κουζίνα για να καταβροχθίσω ό,τι βρω μπροστά μου που μπορεί να μου ανεβάσει το σάκχαρο. Αισθάνομαι μόνη, αβοήθητη και παλεύω για να επιβιώσω. Είναι μια εμπειρία παρ’ ολίγον θανάτου, την οποία έχω ξαναζήσει πολλές φορές. Όταν έχω υπογλυκαιμία αισθάνομαι ότι το σώμα μου κλείνει τους διακόπτες. Αν η τιμή του σακχάρου πέσει πολύ χαμηλά, μπορεί να χάσω τις αισθήσεις μου, να πάθω επιληπτική κρίση, να πέσω σε κώμα ή και να πεθάνω.
Αλλά κανείς δεν το ξέρει.
Έρχεται η νύχτα και πέφτω πάνω σε ένα ανέκδοτο για το διαβήτη που έχει γίνει viral στο διαδίκτυο. Που γελοιοποιεί την ασθένεια υποθέτοντας ότι προκαλείται από τεμπελιά και κακή διατροφή. Εδώ είναι που σταματώ και συνειδητοποιώ ότι κανείς δεν το προσέχει, κανείς δεν ενδιαφέρεται και κανείς δεν το ξέρει γιατί κανείς δεν γνωρίζει τι είναι ο διαβήτης.
Κανείς δεν γνωρίζει ότι ο διαβήτης σκοτώνει περισσότερους ανθρώπους από ότι το AIDS και ο καρκίνος του μαστού μαζί. Κανείς δεν ξέρει ότι ο διαβήτης μπορεί να προκληθεί από αυτοάνοσο νόσημα. Κανείς δεν ξέρει ότι παιδιά πεθαίνουν λόγω του διαβήτη. Κανείς δεν γνωρίζει την συντριπτική αίσθηση του φόβου που σε κυριαρχεί όταν δεν ξέρεις αν το επίπεδο του σακχάρου σου θα παραμείνει σταθερό τη νύχτα. Κανείς δεν ξέρει πως είναι η αίσθηση της υπογλυκαιμίας ή της υπεργλυκαιμίας.
Κανείς δεν ξέρει πόσο απεγνωσμένα περιμένουμε μια θεραπεία…
…Κανείς εκτός από αυτόν που ζει με το διαβήτη.
Και αυτούς που τον φροντίζουν.
Πηγή: Diabetic Journey
