Ο Μανώλης Μπενιουδάκης, 28 χρονών, γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Χανιά. Σπούδασε Ψυχολογία στο Ρέθυμνο και τώρα εργάζεται ως ψυχολόγος στην Ψυχιατρική Κλινική του Γενικού Νοσοκομείου Χανίων.
Πρόσφατα δημοσίευσε μια έρευνα σχετικά με τις στρατηγικές διαχείρισης του διαβήτη και την ποιότητα ζωής την οποία δημοσιεύσαμε και στο Glykouli.gr. Στα πλαίσια της έρευνας και με την ενδιαφέρουσα διάσταση που δίνει η ειδικότητά του στη διαχείριση του διαβήτη, γνωριστήκαμε και μιλήσαμε μαζί του σχετικά με την διαχείριση του διαβήτη ιδιαίτερα σε Έλληνες ασθενείς, αλλά ακούσαμε και τις προτάσεις του για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των διαβητικών.
Μανώλη, πόσα χρόνια πάσχεις από διαβήτη τύπου 1;
Διαγνώστηκα το 1998, όταν ήμουν 7 χρονών και πήγαινα δευτέρα δημοτικού. Η διάγνωση έγινε τυχαία, όταν η μητέρα μου πρόσεξε ότι είχα αρχίσει να χάνω βάρος και η συμπεριφορά μου είχε αλλάξει.
Θυμάσαι πως αντέδρασες στο γεγονός ότι είχες διαβήτη;
Όχι, δεν θυμάμαι πως αντέδρασα, όπως δεν θυμάμαι και πως ήταν η ζωή μου πριν από τον διαβήτη. Ήταν κάτι που παρουσιάστηκε ξαφνικά και αναγκάστηκα να προσαρμοστώ στα καινούρια δεδομένα θέλοντας και μη. Ανέλαβα την καθημερινή ρύθμιση του διαβήτη μου όταν ήμουν στο γυμνάσιο. Τώρα, στα 28, δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν η ζωή μου χωρίς διαβήτη, καθώς δεν είχα ποτέ αυτή την ευκαιρία. Τελευταία, τα πηγαίνω αρκετά καλά με τη ρύθμιση του διαβήτη μου και αισθάνομαι καλά.
Τι τακτική ακολουθείς στην διαχείριση του διαβήτη; Σου έχει γίνει εκπαίδευση σχετικά με τον υπολογισμό των υδατανθράκων;
Ξεκίνησα με actrapid και protaphane, δεν έλαβα ποτέ ολοκληρωμένη εκπαίδευση για τον υπολογισμό των δόσεων. Θεωρώ ότι τα τελευταία χρόνια, η εκπαίδευση από τα κέντρα διαβήτη ορθά γίνεται με κέντρο τον ασθενή, έχοντας όμως παράλληλα πολλές ελλείψεις σε προσωπικό που ασχολείται με αυτό το τομέα. Αυτό που έχω προσπαθήσει εγώ να κάνω, είναι να καταλάβω πως αντιδρά το σώμα μου στις τροφές και να αποκτήσω αίσθηση της δυναμικότητας του φαγητού.
Πες μας λίγα λόγια για την έρευνα που κάνεις.
Η έρευνα εστιάζει κυρίως άτομα με διαβήτη τύπου 1 χωρίς να αποκλείονται άτομα με άλλου τύπου διαβήτη μέσα από αυτήν. Με ενδιαφέρει να διερευνήσω τις αντιλήψεις που έχουν τα άτομα με διαβήτη σχετικά με την ασθένειά τους, κατά πόσο ελέγχουν ικανοποιητικά τη ρύθμιση του σακχάρου, τον φόβο τους γι αυτή την ασθένεια, τη σεξουαλική τους ζωή, καθώς και πολλά άλλα θέματα που αναδεικνύονται μέσα από αυτή τη μελέτη. Θέλω ακολούθως να διαπιστώσω αν υπάρχουν διαφορές μεταξύ των ατόμων που φοράνε αντλία ινσουλίνης και αυτών που δεν φοράνε, να μάθω σχετικά με τις στρατηγικές που ακολουθούν και κατά πόσο αυτές τους οδηγούν σε μια καλύτερη ποιότητα ζωής.
Τι εννοείς με τον όρο στρατηγικές διαχείρισης;
Στρατηγικές διαχείρισης μπορεί να είναι πολλές, όπως το πόσο συχνά πάει κάποιος στο γιατρό, πόσο χρόνο αφιερώνει στη διαχείριση του διαβήτη, αν έχει κάνει σεμινάρια για τα ισοδύναμα, αν τον βλέπει διατροφολόγος, αν ακολουθεί τις οδηγίες των ειδικών κλπ. Πρόκειται για καλά μελετημένες ερωτήσεις.
Θεωρείς ότι το σύστημα υγείας της χώρας μας είναι ικανό να στηρίξει τα άτομα με διαβήτη;
Το σύστημα υγείας αυτή τη στιγμή είναι αρκετά καλό, αν αναλογιστεί κανείς την γενικότερη οικονομική ύφεση των τελευταίων χρόνων. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δε μπορεί να διορθωθεί! Από τη μία έχει ελλιπώς στελεχωμένα νοσοκομεία και κέντρα, τα ραντεβού είναι πολλά, ο κόσμος που περιμένει πολύς, αλλά από την άλλη, το σύστημα υγείας καλύπτει την ινσουλίνη και τα αναλώσιμα που απαιτούνται, καθώς και την αντλία που έχει αρκετά υψηλό κόστος. Αυτό όμως δεν είναι πάντα αρκετό….
Το σύστημα υγείας στην Ελλάδα εστιάζει κυρίως στον ιατρικό τομέα, πιστεύω ότι πρέπει να εστιάσει σε διεπιστημονικές ομάδες. Αυτό που θέλω να αναδείξω μέσα από την έρευνα και αυτό που πιστεύω είναι ότι οι Έλληνες ασθενείς που πάσχουν από διαβήτη χρειάζονται πραγματικά, είναι ένα ολοκληρωμένο διεπιστημονικό επιτελείο που θα τους εποπτεύει και θα τους κατευθύνει.
Εκτός από το γιατρό που θα είναι ο ακρογωνιαίος λίθος, θα πρέπει να περιλαμβάνει και έναν κλινικό διαιτολόγο, μια εκπαιδευμένη στο διαβήτη νοσηλεύτρια, ένα ψυχολόγο υγείας, καθώς και άτομα που θα εκπαιδεύσουν τους γονείς των παιδιών με διαβήτη αλλά και τα ίδια τα άτομα με διαβήτη, και θα το κάνουν ξανά και ξανά μέχρι που αυτοί που παρακολουθούν να καταλάβουν και να μπορούν να διαχειριστούν το διαβήτη τους σε ικανοποιητικό βαθμό.
Μια διεπιστημονική ομάδα, αποτελούμενη από πληθώρα ειδικοτήτων, όπως προαναφέρθηκε, με βασικό άξονα το γιατρό, πιστεύω ότι είναι η βοήθεια που χρειάζεται ο Έλληνας ασθενής με διαβήτη γιατί έτσι η προσέγγιση είναι πιο ολιστική, πιο προσωποκεντρική-εξατομικευμένη και θα μπορεί να γίνεται συχνότερα και χωρίς καθυστερήσεις. Πιστεύω ότι είναι ειλικρινά η απάντηση στο πώς θα ρυθμιστεί ο διαβητικός.
Μίλησες για νοσηλεύτρια, εσύ είχες κάποια προσωπική εμπειρία;
Εγώ ήμουν αρκετά τυχερός ώστε να γνωρίζω τον ιατρό παιδοδιαβητολόγο κύριο Δημήτρη Μαμουλάκη, από το ΠΑΓΝΗ και τη κυρία Βάσω Λούβαρη ειδικευμένη νοσηλεύτρια πάνω στο διαβήτη τύπου 1, η οποία είναι αυτή τη περίοδο πρόεδρος της ΕΛΟΔΙ και με έχει βοηθήσει πάρα πολύ μαζί με το γιατρό μου. Αυτό όμως δεν είναι κάτι στο οποίο έχουν πρόσβαση όλοι οι ασθενείς με διαβήτη.
Στο εξωτερικό, το μεγαλύτερο βάρος στην υποστήριξη του διαβητικού ασθενούς το σηκώνουν οι ειδικευμένες νοσηλεύτριες, αποσυμφορίζοντας με αυτό τον τρόπο το γιατρό. Εδώ πολλές φορές ο νοσηλευτής δεν γνωρίζει αρκετά για το διαβήτη, καθώς δεν έχει λάβει την απαραίτητη εκπαίδευση.
Αυτό, ευτυχώς, είναι κάτι που τείνει να αλλάξει. Για παράδειγμα, στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, η καθηγήτρια νοσηλευτικής Ευγενία Βλάχου, διεξάγει μεταπτυχιακό πρόγραμμα σε νοσηλευτές το οποίο εστιάζει πάνω στο διαβήτη. Γίνονται λοιπόν εκπαιδεύσεις και πιστεύω ότι βιώνουμε μια περίοδο αλλαγής του συστήματος υγείας και αντιμετώπισης του διαβήτη γενικά και του τύπου 1 ειδικότερα.
Ως ψυχολόγος και άτομο με διαβήτη τύπου 1 βρίσκεσαι στο Γενικό Νοσοκομείο Χανίων σε μια θέση που μπορεί να προσφέρει βοήθεια σε άλλους. Θεωρείς ότι τα άτομα με διαβήτη χρειάζονται ψυχολογική υποστήριξη;
Τα άτομα με διαβήτη, όπως και κάθε άτομο που πάσχει από μια χρόνια ασθένεια, χρειάζονται ψυχολογική υποστήριξη στη προσπάθεια που κάνουν.
Γνωρίζω πολλά άτομα που είναι αρρύθμιστα γιατί βρίσκονται σε άρνηση και γιατί δεν έχουν λάβει σωστές, με βάση τη δική τους προσωπική δυνατότητα και ικανότητα, οδηγίες ώστε να ρυθμιστούν επαρκώς. Αυτά τα άτομα, προσπαθώ να τα βοηθήσω επιλέγοντας την κατάλληλη στρατηγική, στα πλαίσια της ψυχολογίας, από μια γκάμα προσεγγίσεων που μπορώ να χρησιμοποιήσω για την κάθε περίπτωση.
Το βασικό είναι να καταφέρω να κινητοποιήσω το άτομο που έρχεται σε εμένα ώστε να μπορέσει να αγαπήσει τον εαυτό του και να ελέγξει τη ρύθμιση του σακχάρου του.
Glykouli.gr
