Η Beckett Nelson ζούσε με διαβήτη τύπου 1 για πάνω από 25 χρόνια, όταν ξεκίνησε να κάνει τη μετάβαση από θηλυκό σε αρσενικό. Πέρα όμως από την αλλαγή του ονόματος, όταν ήρθε η ώρα η αλλαγή αυτή να γίνει και σωματική, με την λήψη ορμονικής θεραπείας, ο Νέλσον άρχισε να ανησυχεί για το πως θα μπορέσει να συνδυάσει τη ζωή του ως μέλος της LGBTQ κοινότητας και ως διαβητικός.
“Υπήρχαν φορές που ως διαβητικός δεν ήμουν σίγουρος τι έπρεπε να περιμένω και δεν ήξερα κανέναν που να έχει βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση.” λέει ο τριανταοχτάχρονος νοσηλευτής από το Τορόντο του Καναδά. “Ξέρω ότι ο καθένας είναι διαφορετικός, αλλά θα ήταν καλό να έχω μια ιδέα του τι να περιμένω.”
Πέρα από το γεγονός ότι η ίδια η αλλαγή φύλου τον έφερε αντιμέτωπο με το άγνωστο, πολλά ερωτηματικά που είχαν σχέση με το διαβήτη επέπλεκαν την κατάσταση. Ωστόσο, τώρα που ο Νέλσον σκέφτεται το παρελθόν, ξέρει ότι είναι τυχερός, γιατί πολλά μέλη της LGBTQ κοινότητας, που τυχαίνει να πάσχουν και από διαβήτη, δεν είναι τόσο τυχερά ώστε να έχουν την υποστήριξη που είχε ο ίδιος.
Για παράδειγμα, ένα 19 χρονο παιδί στο Μίσιγκαν, αποκάλυψε στους γονείς του ότι ήταν gay και αυτοί τον αποκλήρωσαν. Μάλιστα σταμάτησαν να τον καλύπτουν με την ασφάλειά τους, πράγμα που σήμαινε ότι δεν μπορούσε πλέον να αντέξει το μεγάλο κόστος της ινσουλίνης που χρειαζόταν να παίρνει για να επιζήσει, και αναγκάστηκε να απευθυνθεί στην Online Κοινότητα για το Διαβήτη (Diabetes Online Community) για βοήθεια. Παράλληλα έκανε αίτηση για να συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα της Medicaid.
Το παράδειγμα αυτό, που μας ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι, είναι μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα άτομα της LGBTQ κοινότητας που πάσχουν από διαβήτη. Δεν έχει καθιερωθεί κάποιο σύστημα βοήθειας για την ομάδα αυτή των ανθρώπων, ούτε υπάρχουν πολλές έρευνες ή κάποιο πρωτόκολλο ώστε οι επαγγελματίες της υγείας να αντιμετωπίζουν τα άτομα αυτά.
Ωστόσο αυτοί οι άνθρωποι προχωρούν μπροστά και φτιάχνουν τα δικά τους κανάλια επικοινωνίας και υποστήριξης.
Τους τελευταίους μήνες μιλήσαμε με διάφορα άτομα της LGBTQ κοινότητας και ακούσαμε τις ιστορίες που είχαν να πουν σχετικά με το πως ξεπέρασαν τα εμπόδια που έχουν σχέση με το διαβήτη και που εμφανίζονται με την ανοιχτή παραδοχή ότι είναι μέλη της LGBTQ κοινότητας. Πολλοί ανέφεραν ότι οι προκλήσεις που αντιμετώπισαν ως μέλη της κοινότητας αυτής, είναι παρόμοια με αυτά που αντιμετωπίζουν τα μέλη της διαβητικής κοινότητας.
“Και στις δυο περιπτώσεις, τα άτομα περιτριγυρίζονται από μύθους και παρανοήσεις, και αντιμετωπίζουν διαρκώς νομικά, κοινωνικά και οικονομικά εμπόδια,” λέει η Cat Carter που μένει στο Connecticut και διαγνώστηκε με διαβήτη τύπου 1 λίγο αφού έκλεισε τα 30 της, το 2015. Παρ’ ότι από έφηβη γνώριζε ότι είναι λεσβία, τελικά το ανακοίνωσε όταν ήταν στο δεύτερο έτος του πανεπιστημίου. “Υπάρχουν μικρά και μεγάλα θέματα που μας τρώνε αρκετό χρόνο και χρήμα. Και όπως συμβαίνει με οποιαδήποτε εναλλακτική ομάδα ή μειονότητα, υπάρχουν πολλά πράγματα που απασχολούν και τους δύο πληθυσμούς. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί από εμάς δίνουν μάχη με το άγχος, την κατάθλιψη και την κόπωση.”
Ευαισθησία και ιατρικοί φόβοι της LGBTQ κοινότητας.
Ένα άτομο που ασχολείται πολύ με αυτά τα θέματα, είναι η Theresa Garnero στο UC San Francisco, επί 30 χρόνια νοσοκόμα και επίσημη εκπαιδεύτρια σε θέματα του διαβήτη. Εκτός από αυθεντία στο θέμα του διαβήτη, είναι παραγωγική σκιτσογράφος, πρώην πιανίστρια της τζαζ και πρώην αθλήτρια στο ice skating. Έχει πάρει μέρος σε πολλές πρωτοβουλίες που έχουν σχέση με το διαβήτη. Μια από αυτές είναι η καλλιέργεια σε επαγγελματίες της υγείας, της ευαισθησίας που χρειάζεται για τα άτομα της LGBTQ κοινότητας που πάσχουν από διαβήτη.
“Το μόνο που χρειάζεται, είναι να θυμόμαστε ότι οι σεξουαλικές μειονότητες βρίσκονται σε όλους τους τομείς της ιατρικής και όταν εξετάζουμε τα άτομα με διαβήτη δεν πρέπει απλά να υποθέτουμε ότι κάποιο άτομο είναι ετεροφυλόφιλο. Αυτό μπορεί να απομακρύνει τα ίδια τα άτομα που προσπαθούμε να βοηθήσουμε.”
Η λίγη έρευνα που υπάρχει σχετικά με το πως ο διαβήτης επηρεάζει τα άτομα της LGBTQ κοινότητας, δεν είναι ενθαρρυντική. Μια πρόσφατη έρευνα της Northwestern Medicine, εξετάζει πως το στρες του να ανήκει κανείς σε μειονότητα, επηρεάζει την υγεία, λόγω του στίγματος και της περιθωριοποίησης, ιδιαίτερα σε νεαρά μέλη της LGBTQ κοινότητας. Σύμφωνα με τα πορίσματα, η σωματική και ψυχική υγεία επηρεάζεται αρνητικά, και η Garnero σημειώνει ότι τα αποτελέσματα αυτά σίγουρα επηρεάζουν τα άτομα με διαβήτη τύπου 1, ειδικά αν οι άνθρωποι που παρακολουθούν την υγεία τους, δεν επικοινωνούν μαζί τους αποτελεσματικά.
Άλλες μελέτες δείχνουν ότι άτομα-μέλη της LBGTQ κοινότητας, συχνά αντιμετωπίζουν πιο σοβαρές επιπλοκές, λόγω της επιβαρυμένης ψυχικής υγείας και του στίγματος που προέρχεται από σεξουαλικές και φυλετικές ταυτότητες που η δυστυχώς η κοινωνία θεωρεί ως “μη κανονικές” και που επηρεάζουν τα άτομα με διαβήτη.
Η Garnero λέει, “Ξέρουμε πόσο μεγάλες προκλήσεις αντιμετωπίζουν τα άτομα που πάσχουν από διαβήτη. Όταν αυτά τα άτομα αντιμετωπίζουν και το θέμα της ταυτότητας του φύλου, όταν έρθει η ώρα να πάνε στο γιατρό, αναρωτιούνται, “πρέπει να το πω δημόσια και να αντιμετωπίσω την εχθρότητα;” ή “αυτό το άτομο θα με προσέξει πραγματικά;” Πραγματικά είναι δύσκολο από όποια πλευρά και αν το δεις. Είναι δύσκολο να βρεις κάποιον που είναι με το μέρος σου όταν έχεις διαβήτη, αλλά αν προσθέσεις σε αυτό το θέμα της σεξουαλικότητας, είναι ακόμη πιο δύσκολο.”
Η Garnerο θυμάται ένα φίλο στη διαβητική κοινότητα που ξεκίνησε το Ίδρυμα για Διαβητικούς και Gay στην Bay Area, το οποίο δεν υπάρχει πλέον, και θυμάται έναν γιατρό που του έλεγε ότι “κάθε υπογλυκαιμία που παθαίνει, του αξίζει γιατί είναι gay”.
Άλλο ένα παράδειγμα που έχει ακούσει η Garnero, είναι ότι όποτε κάποια νεαρή κοπέλα με διαβήτη τύπου 1 καταλήγει στα επείγοντα λόγω υψηλού σακχάρου και διαβητικής κετοξέωσης, το προσωπικό του νοσοκομείου κάνει πάντα τεστ εγκυμοσύνης – και το χρεώνει στην ασφάλεια. Άσχετα από το αν η κοπέλα λέει ότι βρίσκεται εκεί λόγω κετοξέωσης και ότι χρειάζεται ινσουλίνη και ότι είναι λεσβία και δεν υπάρχει περίπτωση να είναι έγκυος, παρ’ όλα αυτά το προσωπικό του νοσοκομείου απλά δεν την ακούει.
“Οι άνθρωποι έτσι κι αλλιώς δεν θέλουν να πάνε στο γιατρό” λέει η Garnero. “Όμως θεωρώ ότι οι σεξουαλικές μειονότητες το αποφεύγουν ακόμη περισσότερο γιατί το άτομο που περιμένεις ότι θα σε φροντίσει μπορεί αντίθετα να σου κάνει κακό. Μέσα στην κοινότητα υπάρχουν πολλά άτομα που αναφέρονται σε αυτόν τον κίνδυνο.”
Πηγή: healthline
