Αφορμή για το σημερινό κείμενο είναι ένα πολύ δίκαιο αίτημα της κοινότητάς μας, αυτό που ζητά από το Υπουργείο Υγείας να σταματήσει να διαχωρίζει τους ανθρώπους με διαβήτη τώρα, μέσα σε μια πανδημία, με αντιεπιστημονικό τρόπο, σε ρυθμισμένους και αρρύθμιστους για να τους κατατάξει ανάλογα σε ευπαθής ομάδα ή μη ευπαθής ομάδα.
Έχουν σταλεί επιστολές, έχουν γραφτεί άρθρα, έχουν αντιδράσει οι Σύλλογοι, οι Ομοσπονδίες, η Ελληνική Διαβητολογική Εταιρεία και πάρα πολλές άλλες οργανώσεις, έχει κινητοποιηθεί μια ολόκληρη κοινότητα που με ατράνταχτα, επιστημονικά επιχειρήματα εξηγεί αναλυτικά γιατί αυτός ο διαχωρισμός είναι επικίνδυνος, όχι μόνο για την Διαβητική Κοινότητα, αλλά και για όλο τον κόσμο, γιατί μέσα στον κόσμο ζούμε κι εμείς οι άνθρωποι με Διαβήτη.
Παρόλα τα άρθρα και τις επιστολές, βλέπουμε ότι το Υπουργείο Υγείας δεν μετακινείται και δεν αλλάζει την λανθασμένη θέση του, η οποία οδηγεί πολλούς συνανθρώπους μας με διαβήτη να λάβουν το μέγιστο ρίσκο, να επιστρέψουν στην εργασία τους και να άρα να θέσουν σε κίνδυνο την οικογένειά τους, το περιβάλλον τους και την πολύτιμη υγειά τους.
Μπορείτε ακολουθώντας τα λινκ που παραθέτουμε να διαβάσετε τα απόλυτα επιστημονικά και δίκαια επιχειρήματα γιατί όλοι οι άνθρωποι με διαβήτη εξορισμού ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες.
Παράλληλα, κάνουμε τον απλό συλλογισμό, από το γεγονός και μόνο, ότι στην Ελλάδα οι άνθρωποι με Διαβήτη Τύπου 1 λαμβάνουν αυτόματα ποσοστό αναπηρίας 50%, θα έπρεπε να αποδεικνύεται αυτόματα η ευπάθειά μας, χωρίς να χρειάζονται άλλα λόγια.
Είναι παράλογο, σε μια χώρα που με αγώνες έχει κατακτηθεί κάτι τόσο αληθινό και σημαντικό, όσο το 50% αναπηρίας όταν κάποιος νοσήσει με διαβήτη τύπου 1, μέσα σε μια πανδημία, ξαφνικά, αυτό να ακυρώνεται και να αναφέρεται ότι ανήκει σε ευπαθή ομάδα μόνο αν το τελευταίο 3μηνο έχει γλυκοζηλιωμένη κάτω από 8, ή αν έχει για τις τελευταίες 7 μέρες σάκχαρα πάνω από 200.
Φαντάζει γελοίο, ένα Υπουργείο Υγείας να μην έχει ιδέα τι είναι η νόσος του Σακχαρώδη Διαβήτη.
Όμως, αυτό που στην πραγματικότητα ξεσκεπάζει αυτή η ιστορία, είναι η απόλυτη αδυναμία των Ομοσπονδιών μας, να διεκδικήσουν ακόμα και τα αυτονόητα και αυτό ακριβώς εξετάζουμε σε αυτό το κείμενο.
Τι πράττουν οι Ομοσπονδίες για να μπορέσουν να διεκδικήσουν ένα τόσο σημαντικό αλλά και τόσο απλό αίτημα που περίτρανα σφύζει κάθε ακλόνητης επιχειρηματολογίας;
Γιατί υπάρχει τέτοια τεράστια αδυναμία, ενώ είμαστε τόσοι πολλοί, να καταργήσουμε ένα καθόλα αντιεπιστιμονικό ΦΕΚ;
Που ακριβώς είναι το πρόβλημα και δεν μπορούμε να διεκδικήσουμε απλά, λογικά, αποδεδειγμένα και σωστά αυτά τα πράγματα που ζητάμε;
Οι ομοσπονδίες, μέσα από ποστ εκπροσώπων τους, χρησιμοποιούν για εκατομμυριοστή φορά, την ήδη λιωμένη, αναληθή καραμέλα, και λένε: «ο κόσμος της κοινότητάς μας είναι απαθής και δεν κινητοποιείται, τι να κάνουμε κι εμείς;»
Οι Ομοσπονδίες, εδώ και χρόνια, κάνουν ένα «έργο» σωστό, απαραίτητο, αλλά ολοφάνερα ανεπαρκές και περίτρανα αναποτελεσματικό.
Γράφουν και στέλνουν επιστολές στο Υπουργείο Υγείας. Όλη η δράση τους ξεκινά και τελειώνει με επιστολές.
Η επιστολή μπαίνει σε ένα συρτάρι ή σε ένα κάδο, ελπίζουμε ανακύκλωσης, και είναι σαν να πέρασε από τον εκάστοτε υπουργό μια μύγα προσωρινά από μπροστά του, που στο ελάχιστο τον ενόχλησε και εύκολα την ξεφορτώθηκε.
Γιατί έχουν καταντήσει οι ομοσπονδίες τόσο αδύναμες;
Γιατί, παρ’ όλη την φανερή αδυναμία τους να πετύχουν κάτι, συνεχίζουν την ίδια ανεπαρκή δράση τους;
Δεν τους προβληματίζει καν, να σκεφτούν και να δοκιμάσουν και άλλες δράσεις; Παρ’ ότι εγώ προσωπικά τους έχω υποδείξει, τους έχω προτείνει τρόπους δράσεις, και το ίδιο φαντάζομαι έχουν κάνει και άλλοι σαν έμενα, οι κατέχοντες θέση σφυρίζουν αδιάφορα και συνεχίζουν το αναποτελεσματικό «βιολί» τους, ενώ βλέπουν ότι δεν εισακούονται και, το χειρότερο είναι ότι, όταν τα πράγματα στριμώχνονται, έχουν το εκνευριστικό θράσος και πετάνε το μπαλάκι στον κόσμο της Διαβητικής Κοινότητας και τον κατηγορούν ότι δεν είναι ενεργός, ότι δεν είναι υποστηρικτικός, ότι δεν είναι αλληλέγγυος.
Αυτή η καραμέλα πρέπει να σταματήσει, αυτό το μεγάλο ψέμα που βολεύει μεν, αλλά είναι ψέμα, πρέπει να λάβει ένα τέλος και οι ευθύνες να μοιραστούν τίμια και να πέσουν εκεί που πρέπει.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που οι Ομοσπονδίες έκαναν ανοιχτό κάλεσμα στον κόσμο για να συζητήσουν τα αιτήματά του;
Είναι καταγεγραμμένα δυο και μοναδικά ανοιχτά καλέσματα και, παρ’ ότι δεν έχω σκοπό να κάνω «φιγούρα», είμαι όμως περήφανη που και τα δυο ανοιχτά καλέσματα έγιναν με πρωτοβουλία, οργάνωση και προώθηση από το Glykouli.gr.
Με ατελείωτες ώρες συνομιλίας, με επιχειρήματα, ακόμα και με παρεμβάσεις, αλλά και με μεγάλη πίεση, δέχτηκε για πρώτη και μοναδική φορά η ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ να συμμετέχει σε ένα ανοιχτό κάλεσμα στον χώρο της ΕΣΑΜΕΑ με αφορμή την αποζημίωση της νέας τεχνολογίας, κάλεσμα το οποίο διοργάνωσε το Glykouli.gr. (Μάλιστα, είχε χιλιοδιατυπωθεί η υπόσχεση ότι θα βγει και το βίντεο εκείνης της μεγάλης συνάντησης, υπόσχεση που αθετήθηκε και ας υπήρχε όλη η συνάντηση μαγνητοσκοπημένη.)
Το κάλεσμα είχε μεγάλη ανταπόκριση, άτομα από Καλαμάτα, από Χίο και από την υπόλοιπη επαρχία, άφησαν τις εργασίες τους και παρευρέθηκαν. Και αυτή είναι η ΑΠΟΔΕΙΞΗ ότι ο κόσμος κουνιέται αν το καλέσεις να συζητήσει για τα δικαιώματά του.
Οι Ομοσπονδίες, εδώ και χρόνια, περιορίζονται στο να πραγματοποιούν εκδηλώσεις με χορηγούς, τις οποίες επικροτούμε, αλλά φωνάζουμε ότι δεν πρέπει να κάνουν μόνο αυτό.
Ο ρόλος τους είναι να ενδυναμώνουν την κοινότητα, να την δημιουργούν, να την ενισχύουν, να της δίνουν ορατότητα και παλμό, να την αφουγκράζονται, να είναι κοντά της.
Πότε έκανε μια Ομοσπονδία ένα ΚΑΛΕΣΜΑ, χωρίς χορηγούς, χωρίς φιοριτούρες, χωρίς χιλιοσυζητημένες βαρετές παρουσιάσεις, πότε έκανε ένα κάλεσμα για να συζητήσουμε τα θέματά μας;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που έγινε ένα ανοιχτό κάλεσμα με μοναδικό σκοπό τον αγώνα μας, τα δικαιώματά μας, τις διεκδικήσεις μας;
Απορούν γιατί ο κόσμος έχει βαρεθεί και δεν πατάει στις εκδηλώσεις τους, στα στημένα πανηγυράκια, όταν ακόμα οι αποστάσεις δικαιωμάτων μεταξύ ασφαλισμένων και ανασφάλιστων, μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου τομέα εργασίας, απέχουν όσο η γη απέχει από την σελήνη.
Πόση ντροπή θα έπρεπε να νιώθουν, και πόσο θράσος πρέπει να διαθέτουν, για να ρίχνουν το μπαλάκι στον κόσμο μας!
Κάθε σύλλογος σε κάθε πόλη θα έπρεπε, μια φορά το μήνα, να κάνει ανοιχτό κάλεσμα, να συγκεντρώνει τον κόσμο και να μαζεύει τα αιτήματά του, και έτσι ο ίδιος ο σύλλογος θα δυνάμωνε και θα κατέληγε όλοι αυτοί οι σύλλογοι να δημιουργήσουν ενα μεγάλο κίνημα, μια δυνατή κοινότητα που θα μπορούσε να πετύχει ό,τι δεν καταφέρνουν τώρα όλες οι ομοσπονδίες μαζί. Και αυτό το κίνημα θα μπορούσε να διεκδικήσει και να κερδίσει την κατοχύρωση των δικαιωμάτων μας.
Αντί γ’ αυτό, συνέδρια και πάλι συνέδρια, με χρηματική συμμετοχή, για να ακούσεις τα ίδια και τα ίδια, εκδηλώσεις που δεν αφήνουν τίποτα στην μνήμη γιατί είναι αναμάσημα όσων ήδη ξέρεις.
Δεν φτάνουν αυτά ως δράσεις για να δημιουργήσει κανείς κίνημα που θα πετύχει διεκδικήσεις.
Στο επιχείρημα ότι χρήματα βγαίνουν μόνο από τους χορηγούς, απαντώ πως το ξέρω, αλλά η θέση μιας ομοσπονδίας ή ενός συλλόγου δεν είναι μόνο να κάνει marketing, αλλά να ενδυναμώνει τον κόσμο.
Κανείς δεν θέλει να λαμβάνει κριτική, όμως απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξουν διεκδικήσεις είναι μια ομοσπονδία να έχει την στήριξη του κόσμου που αντιπροσωπεύει. Αυτή τη στιγμή, ένας σωρός από επιστολές προς τα υπουργεία που διαλαλούν ότι πίσω από τους γράφοντες ΔΕΝ υπάρχει κίνημα και ουσιαστικά αυτό στο υπουργείο το ξέρουν, γι’ αυτό και τοποθετούν τις επιστολές σε ένα συρτάρι και ξεχνούν την ύπαρξή τους, γιατί γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει κόσμος να διαμαρτυρηθεί και ότι ο κάθε προεδράκος είναι σαν το σκυλάκι που του πετάς μια υπόσχεση ψίχουλου και σου χαμογελάει.
Το κίνημα θέλει φροντίδα και ιδρώτα για να δημιουργηθεί, οι βάσεις όμως υπάρχουν, και εκεί βρίσκεται η δύναμη, στην δράση, που πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι που αντιπροσωπεύουν την διαβητική μας κοινότητα, η οποία είναι έτοιμη να αντιδράσει και να τους στηρίξει, αρκεί κάποιος να αποφασίσει να την καλέσει να συσπειρωθεί και να περπατήσει ανάμεσά της.
Δεν αρκούν οι πομπώδεις εμφανίσεις στη Βουλή για να προσελκύσουν τον κόσμο, δεν φτάνουν οι χαριτωμένες εκδηλώσεις για να ενεργοποιήσουν την βάση του κάθε διεκδικητικού οργάνου, γιατί ο κόσμος περιμένει να τον καλέσεις να συζητήσει τα προβλήματα του. Δεν είναι αχαριστία ή τεμπελιά, είναι απογοήτευση από τους ανθρώπους που έλεγαν ότι θα τον προστατεύσουν, που τους εμπιστεύθηκε την εκπροσώπησή του και βλέπει μόνο εκδηλωσούλες.
Ο κόσμος κουράστηκε να συμμετέχει σε φιέστες την στιγμή που «καίγεται ο κώλος του» γιατί ακόμα και μέσα σε μια πανδημία έχει βρεθεί ξεκρέμαστος, έχει βρεθεί ξαφνικά στο έλεος των καταστάσεων και κάθε μέρα που περνά το χάσμα μεταξύ κόσμου και ομοσπονδιών μεγαλώνει όλο και περισσότερο.
Το κείμενο αυτό ασκεί κριτική, και πολλοί θα δυσαρεστηθούν και θα δυσανασχετήσουν, όμως σκοπό έχει να αφυπνίσει και να φέρει σε εγρήγορση τους ανθρώπους που μπορούν να αντιδράσουν και να διεκδικήσουν τα αυτονόητα για τους ανθρώπους με διαβήτη.
Υπάρχουν τίμιοι και άξιοι άνθρωποι που βρίσκονται σε Συλλόγους και που έχουν την θέληση να πράξουν, να κινητοποιηθούν και να κάνουν την διαφορά και υπάρχουν τέτοια νέα άτομα σε Συλλόγους σε όλη την Ελλάδα και τα ξέρω προσωπικά και τους κάνω έκκληση να αλλάξουν την κονσερβοποιημένη πορεία που βρήκανε και να ανοίξουν τα μάτια τους και αφού θέλησαν να πάρουν θέσεις έχουν την υποχρέωση και ξέρω ότι έχουν και έχουν το σθένος και την ικανότητα να πράξουν το σωστό.
Η κριτική, και ακόμα περισσότερο η αυτοκριτική, μπορεί να μετατραπεί σε μια πολύ δημιουργική πράξη.
Όποιο άτομο θέλει να καταπιάνεται με τα κοινά, έχει υποχρεώσεις και ψηφίστηκε για να πράξει τα αυτονόητα.
Κάποτε είχα πει, ψηφίστε το άτομο που δηλώνει ότι θα αφιερώσει μεγάλο μέρος από τον προσωπικό του χρόνο για το γενικό καλό. Θυμάμαι μια πολύ άξια φίλη που δήλωσε «δεν κατεβαίνω στις εκλογές γιατί δεν έχω χρόνο» και ήταν απόλυτα τίμιο.
Ψηφίστε όποιον είναι άξιος και έχει χρόνο και πάθος, όχι για καρέκλες, όχι για marketing, αλλά για αγώνα.
Έχουμε δυο ομοσπονδίες και εκατοντάδες συλλόγους, ο κόσμος είναι έτοιμος να τις υποστηρίξει, αρκεί κι αυτές να δείξουν ότι βρίσκονται στο πλευρό του κόσμου.
Αυτήν την στιγμή αρρύθμιστες είναι οι Ομοσπονδίες!
Έχουμε δυο ομοσπονδίες και εκατοντάδες συλλόγους, για να φανεί όλη αυτή η δύναμη δεν είναι ο κόσμος να τις αγκαλιάσει αλλά πρωτίστως αυτές να αγκαλιάσουν τον κόσμο.
glykouli team
